Er is een krom weggetje in Sevilla dat vanuit het oude
centrum langs de Kathedraal loopt. Net een oud stroompje waar ze later een weg
van hebben gemaakt. Er zitten mensen op terrassen onder een soort fijne regen
die op hen neerdaalt vanuit de markiezen en parasols. Een ingenieus verkoelingssysteem dat
een vreemde regenwoud-achtige sfeer oproept. Plotseling exploderen de klokken
van de kathedraal in een wild gelui. Ze veroorzaken een kleine aardbeving, maar
de mensen verroeren zich niet. Weten zij veel dat het zondag is. Hun wereld is
niet de wereld van de kathedraal. Het is niet hun ‘misa’ waarvoor opgeroepen
wordt. Hun mis staat voor hun neus op tafel – op de ‘mesa’ – in de vorm van
hamburgers en pizza’s die worden verkocht alsof het om tapas gaat.
