Een bootje dat ooit van migranten was, ligt als een breekbaar monument voor het menselijke doorzettingsvermogen te vergaan op het strand van Bolonia. Dat het bootje van migranten is,
hebben ze me verteld, maar wie zegt dat het waar is? Er lijkt hier geen vuiltje
aan de lucht. Andere mensen zeggen dat er bijna niemand meer aan land komt
hier, althans geen migranten. Het zijn uitsluitend drugssmokkelaars die het
stukje van 14 kilometer tussen hier en de kust van Marokko overbruggen. Ik heb inderdaad
jetski’s gezien, donkere gestaltes tegen de wegzakkende zon. ‘Als ze gepakt
worden, dan gaat de politie die dingen zelf gebruiken omdat ze veel harder
kunnen dan normale jetski’s,’ zei iemand met dreadlocks. Hij hield me een joint
voor. Ik keek hem aan om te zien of hij de ironie ervan inzag. Maar hij begreep niet wat ik bedoelde. Hij bracht zijn dagelijkse benodigdheden niet in verband met de voorbij spuitende jetski's. Sommigen wonen
hier al drie maanden op het strand, ik heb het idee dat je van dat leven wat
langzaam wordt, vooral in combinatie met het roken van joints. Het
was een prachtige dag op het strand van cala picacho waar je van een grijze zachte steen
een soort modderbadje kan maken om je mee in te smeren. Ze deden het me voor,
de hippies, en ik heb er aan mee gedaan. Ik integreer graag in zo’n gemeenschap,
al is het maar tijdelijk. Toen het tijd werd om mijn tanden te poetsen werd het
me echter pijnlijk duidelijk dat ik hier niet helemaal thuis hoor. Het klotsen van de zee
en het getjirp van de krekels; de normale geluiden van nacht werden verstoord
door het vredige gezoem van mijn elektrische tandenborstel.
