wassen emoties

Berlinde Debrouck’s werk in het Gemeente museum is vlezig en toont de mens als dood hout, of als restproduct. Of het toont hout dat eruit ziet als vlees. Is het de hel? Nee, dat niet. Wat we hier zien is een opmerkelijk tactiele ervaring van het lijden en een tegenhanger van de wereld van het journalistieke gladde beeld (van elende). Toch is het goed dat het GEM om de hoek zit, daar worden vaak jongere kunstenaars geëxposeerd en mijn ervaring is dat er meestal wat lichter werk is te zien. Charles Avery heeft een wereld geschapen die op onze wereld lijkt maar tegelijk als een spiegel fungeert. Er zijn beelden, meubels en tekeningen. De tekeningen zijn groot, met feesten en bijeenkomsten en dagelijkse straattaferelen. Op een van de tekeningen dacht ik de figuur van Joseph Beuys te herkennen (zie hierboven). Maar ik herkende niet lang geleden ook Don Quixote op een schilderij in het Mauritshuis, dus dat zegt niks. Ik zat met Joseph Beuys in mijn hoofd vanwege Debrouck’s werk die net als Beuys veel was en stof gebruikt.
Er waren in het GEM ook journalistieke foto’s te zien die prijzen hadden gewonnen. Marike van der Velden had de derde prijs buitenland gewonnen. Ze fotografeerde het paradijs. In Zell am See bestaat een meer met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. In de koran staat dat het paradijs er zo uit hoort te zien. Slimme reisbureaus zijn erop ingesprongen. In het Midden Oosten kan je nu tripjes naar het paradijs boeken. In Oostenrijk dus. Zo hadden we met deze kunstroute gevoelsmatig toch een cirkel doorlopen. Vanuit de fysiek emotionele beelden van Debrouck via Avery’s fantasiewereld die op de onze lijkt naar de fantasiewereld van het toerisme in de foto’s van Van der Velden.Onze wereld is ook een fantasiewereld die op de onze lijkt.