Spelregels

Laatst kwam er een vriendin eten. Ze was pas ziek geweest en we hadden het over werk. Ze zei dat ze het leven een zinloos geploeter vond, wat klopt. Ze zei ironisch dat ze bijna een 'escape' had gehad. Een grapje over haar ziekte. ’Ik ben blij dat ik er nog ben hoor, daar niet van. Toch vraag ik me regelmatig af wat ik hier doe. Daarom heb ik dus geen kinderen,’ zei ze. We hadden wat wijn gedronken en voerde een opgewekt gesprek over het leven. Het is natuurlijk uitstekend om geen kinderen te nemen. Meer redenen tegen kinderen dan ervoor. Maar haar vraag wat we hier doen, hoe klassiek die vraag ook is, doet weinig ter zake. ‘We zullen het spel uit moeten spelen,’ stelde ik. Waarschijnlijk neemt mijn vriendin daar geen genoegen mee. ‘Ik ben altijd de beste, als patient kon ik zeer goed pijn verdragen.’ Mijn vermoeden is het dat ze stiekem heel goed weet wat ze hier doet. Ze is van plan om de wereld over te nemen, of ze gaat de spelregels van de maatschappij veranderen. Wat op hetzelfde neerkomt.