Waarom is een pijnloze manier van executeren beschaafder dan een executie van lijden en afzien ? De dode kan het niet meer navertellen. Het zijn de getuigen van de executie die verslag doen van de esthetiek van de dood. In het geval van een aantal heftig verlopen executies in Oklahoma sprak men over mensen die leken te stikken en anderen die riepen dat ze in brand stonden. Er is geen verontwaardiging over de doodstraf schrijft Zachary Fine op de Stone, maar verontwaardiging over de methodiek. Het gifmengsel zou niet goed zijn.Voordat de twintigste eeuw aanbrak was de wijze waarop de staat 'bezit' nam van het lichaam van de crimineel juist een manier om je als staat te manifesteren. Michel Foucault schrijft erover in zijn veel geprezen boek Discipline, toezicht en straf: de geboorte van de gevangenis (1975). Door de dood zo gruwelijk mogelijk te maken kon je gehoorzaamheid afdwingen. Dat was het idee. Nu willen we de dood zo clean mogelijk maken. Beter is het om de doodstraf af te afschaffen want als je het clean maakt, heeft het dan nog wel het beoogde afschrik effect?
Jacques Derrida heeft aangetoond dat het afschaffingsstandpunt zwak is omdat een land in zijn binnenland niet de doodstraf kan afschaffen terwijl de doodstraf in het buitenland nog wel wordt toegepast. Amerika is ten slotte nog steeds de politie agent van de wereld.
Er zouden volgens hem scheve verhoudingen ontstaan.
In het westen zijn we zeer gevoelig geworden voor de esthetiek van het doden. Niet voor niets walgden we van de ISIS onthoofdingen. Het was voor Amerika een belangrijke reden om de campagne tegen de islamitische staat op te schroeven.
Fine eindigt met de twintigste eeuwse filosoof Emmanuel Levinas die heeft gezegd dat het goedpraten van de pijn van anderen de bron van al het lijden genoemd kan worden. Hij bedoelt dat er geen einde aan komt. Door executies thuis of in het buitenland riskeer je condities voor een inflatie economie van het lijden. Er is dan steeds meer lijden en geweld nodig en komt er geen einde aan. Lees hier het stuk.
