Max Pam schrijft in de Volkskrant over de natuurlijk dood en de onnatuurlijke dood. Een eigenaardig en gezocht onderscheid. Hij kende de aids onderzoeker die is omgekomen bij de vliegramp, maar laat verder na om te melden of die nu streed tegen een onnatuurlijke of natuurlijk dood. Sterven aan aids lijkt mij een natuurlijk dood, maar dat terzijde.
Het is alsof Max Pam overmand is door emoties en van gekkigheid niet weet wat hij moet schrijven. Hij zegt dat de onnatuurlijke dood ondanks het gebrek aan oorlog natuurlijk nog wel voorkomt in Nederland bijvoorbeeld als iemand uit een raam springt. Ik kan Max Pam uit de droom helpen dat voor veel mensen die zelfmoord plegen dit in het geheel niet onnatuurlijk aanvoelt. Sommige mensen zijn namelijk verkeerd geprogrammeerd en voelen diep van binnen dat ze zichzelf moeten uitschakelen. Geen talent voor geluk. Maar, net als Max Pam, dwaal ik af.
Hij schrijft dat de nabestaanden van diegene die onnatuurlijk zijn gestorven net zo overrompelt worden als de slachtoffers zelf en dat de enige troost erin bestaat dat het waarschijnlijk heel snel is gegaan. Hij voegt zich daarbij in een grote horde aan mensen die afgelopen dagen de ene gemeenplaats na de andere hebben opgesomd op twitter en in krantenartikelen. Waarom toch? Om grip te krijgen op de gebeurtenissen? Waarom zouden we daar grip op willen krijgen, die doden gaan ons helemaal niets aan. Wij hoeven dat helemaal niet te begrijpen, alleen de nabestaanden moeten er iets mee.
Morgen komt er een dag van nationale rouw, al was Rutte daar terecht weifelend over. Nu krijgen we dus alsnog een soort Koninginnedag om ons onder te kunnen dompelen in andermans verdriet. Hebben de voorstanders van zo'n dag dan niet in de gaten hoe onsmakelijk dat is?
Het lijkt wel alsof wij eindelijk ons eigen nine-eleven momentje te pakken hebben en dat nu breeduit aan het vieren en uitmelken zijn.
