Even dacht ik vandaag getuige te zijn van een demonstratie. In Den Haag overkomt me dat regelmatig. Maar dit was Den Haag niet en toen ik uit raam keek bleek het om een groepje kinderen te gaan die iets riepen. "Wij willen Pizza", verstond ik na een tijdje. Het werd door tientallen kinderstemmetjes herhaald. Een consumentenmars of kinderkruistocht die hun recht op fastfood tot uitdrukking brengen. Het wrange is dat het in het echt ook niks uitmaakt waarvoor je demonstreert, je haalt de krant toch wel als je het maar op het binnenhof doet. De politiek doet er doorgaans niets mee.
Het lijkt me een goed plan om een keer per maand met spandoeken naar het binnenhof te trekken. Er staat niets meer op dan: Calzone, Napolitana, margarita of penne Arabiata. De absurditeit van de Nederlandse politiek moet gepareerd worden met absurde demonstraties. De maand erop doen we het weer maar dan met borden waarop recepten staan te lezen voor Quiche Lorraine, Salade Nicoise of andouillette (een hele vieze worst met rubberachtige stukjes vlees erin).
