Heldhaftigheid

Mijn opa heeft afgelopen week een hart aanval gehad zonder dat hij het doorhad. Ik wist niet dat het kon. Nu ligt hij in het ziekenhuis met een nierfunctie van nog maar 24 procent, hij heeft een  longontsteking en zijn hart doet het ook niet goed. Toch komt het op zijn hart aan,  die moet al het vocht eruit pompen die zich ophoopt achter zijn longen.  Ik ben nu in Apeldoorn om hem op te zoeken in het ziekenhuis. Morgenvroeg zal ik er zijn. Opa schijnt honderduit te praten over zijn ziekte. Hij heeft ook aangegeven dat hij niet gereanimeerd wil worden. Volgens mijn vader vind opa het ook wel interessant om zo’n houding aan te nemen. Laconiek ten opzichte van de dood. Het is de universele taal van heldhaftigheid.

Vrienden

Mijn Turkse kamergenood, Feyza, was met haar ouders in Parijs geweest. Ze vertelde dat ze een hoop korting kregen in winkels die werden gerund door mensen uit het middenoosten zodra die erachter kwamen dat ze Turks waren. De dreigementen van  de Turkse premier aan het adres van Israelische regering is bij grote groepen mensen in de smaak gevallen. Het is vreemd hoe het kan gaan, ooit was Turkije een belangrijke bondgenoot van Israel, inmiddels zijn de vrienden van Turkije landen als Iran en Venezuela. Of dat vrienden zijn waar je blij mee moet zijn is de vraag, hoe leuk het ook is om korting te krijgen in Arabische winkeltjes in Parijs.

Gezellig

Laatst hoorde ik een verhaal over een relatie waarbij de jongen nog in het dorp van zijn ouders woont. Hij trekt nog vaak met ze op. Met andere woorden, het meisje heeft een relatie met iemand wiens ouders voortdurend in de buurt zijn.Toen zijn vriendin voorstelde om naar Napels op vakantie te gaan, zeiden de ouders; oh leuk zullen we meegaan? Voor deze jongen was dat vanzelfsprekend en gezellig. Hij zou het ook geen probleem vinden om weer bij zijn moeder in te trekken. Gezellig. Ik zou daar trouwens ook geen problemen mee hebben, maar ik heb het te druk en moet voor mijn werk de hele tijd overal naartoe. Volgens mij moet de vriendin duidelijk zijn: of je gaat bij je moeder wonen of bij mij en als je bij mij woont dan gelden mijn regels. Ik vermoed dat hij dat wel zal accepteren, zolang hij maar door iemand bemoederd wordt. Op de radio hoorde ik trouwens dat er in Italie al rechtzaken zijn van ouders die proberen hun dertig of veertig jarige zoon het huis uit te krijgen. Sommigen weigeren simpelweg te vertrekken.

Daluren

 

Ik heb een daluren kaart van de NS. Dat betekent dat ik alleen tijdens zogenaamde daluren mag reizen. Ik houd van dat woord; daluren. Het geeft me het gevoel dat ik bijna als een ‘stealth’ onder de radar door vlieg. Ik reis tussen Groningen en Den Haag heen en weer, maar niemand die het ziet want ik reis door het dal.

Overbodig

 

Ik ben de sleutel van het vuilnishok kwijt. Het vuilnishok is eigenlijk een huisje in het hofje met een eigen voordeur. Daar woont het vuilnis. We hebben gisteren gebarbecued en katten rukken de visresten uit de vuilniszakken in mijn tuin. Er moest opgetreden worden. Ik belde aan bij de onderbuurvrouw om de sleutel van het vuilnishuisje te lenen. De onderbuurvrouw was aan het telefoneren. Haar moeder deed open en bood me thee aan. Katrineke is jarig, zei de moeder, ze praat met haar tante. Ik ken mijn onderbuurvrouw wel, ik groet haar wanneer ik kan. Ze is lerares op een vrijeschool. Nu was ik bij haar op de koffie en kreeg ik taart. Mango kwarktaart, die ze zelf erg lekker vond. Ze moest er zelfs een beetje van zuchten. Ik vond’m ook erg lekker, al hoefde ik niet te zuchten. Ik was hoe dan ook op een verjaardag beland terwijl de katten in mijn tuin buiten zichzelf aan het raken waren en waarvan sommigen reeds in de plastic zak verdwenen waren. Ik kon dit alles zien door het raam van de onderbuurvrouw die zicht heeft op mijn tuin. Ook de katten vierden feest, maar het werd wel een bende. De beleefdheid gebood mij echter nog enige tijd te blijven. De ouders van Katrineke runnen een kringloopwinkel op een camping met aso’s, vertelden ze. ‘We hebben last van een tien jarig meisje dat hondsbrutaal allerlei dingen steelt uit de winkel.’ Ik had moeite me te concentreren, ik had net de hele dag mijn boek zitten corrigeren en m’n hersenen waren enigszins gaargebeukt. Na drie kwartier mocht ik gaan van mezelf. De mangotaart in mijn buik ging met me mee. Avondeten was overbodig vandaag.

chips

 

Het was een schitterende dag. Er moest gebarbecued worden met vis uit Scheveningen. Onze vrienden L en M waren op bezoek met de trein. Bij de Albert Heijn waren de vegetarische hapjes in de aanbieding. De vissen waren zalig, de Ghanese barbecue knetterde flink. M heb ik vegetarische kipnuggets gevoerd tot ze geen pap meer kon zeggen. Ze moesten op, ik had nog drie pakken liggen en wie weet hoe lang die dingen houdbaar zijn. Gelukkig zijn kipnuggets, vegetarisch of niet, net zoiets als chips, je blijft er van eten.

Opdrinken

 

Vanavond hing ik wat rond bij het fietsenrek op het station toen ik werd aangesproken. ‘Heey waar heb je die jas gekocht?’, vroeg een Hagenees aan mij. Het was een vlotte gast, zoals dat heet, met gympjes en een spijkerbroek met de nodige modieuze gaten en een cavallo vest. ‘jaa, moet ik helemaal naar Shanghai voor die jas? Heee, ben jij de vriendin? Ik dacht dat ie homo was joh.’ Hij vertelde onder meer dat het vest dat hij aan had, had geleend. De jongen was niet onaardig en ook geen homo want dat heb ik nog gevraagd. Hij ging vanavond naar Zoetermeer vertelde hij, naar een industrial techno feestje. Een opgewekt type. Het zou kunnen dat hij nu al onder de pillen zat, maar ik denk dat het zijn karakter was. We namen afscheid. Ik had een plastic zakje met Campari en Russische champagne bij me. Die gingen we opdrinken bij vrienden die zojuist in Den Haag waren geland.

Peters Zus

Vandaag kwam ik erachter dat er iemand anders in het huis van de buurjongen woont. 'Ik ben Peters zus', zei een vrouw met lang zwart haar. Ik kende haar wel. Peters zus heeft twee bloedmooie halfbloed dochters. Haar man is blank. 'We zitten hier tijdelijk', ging Peters zus verder, 'ons huis is in de fik gevlogen als gevolg van een aanslag.' Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Het verhaal kwam er ook nogal neutraal uit, alsof ze verslag deed van iets dat haar niet aanging. Misschien had Peters zus het al te vaak aan mensen moeten vertellen. 'Een aanslag?' Vroeg ik tenslotte. 'Ja mijn dochter had het uitgemaakt met haar vriendje en die heeft toen wraak genomen door het huis in de fik te steken.Ons huis. Hij is gepakt hoor en zit keurig in de gevangenis.' 
Ik heb hoe dan ook twee nieuwe buurmeisjes. Tijdelijk.

Vietnamees

 

Mijn kantoor aan de Rode Weeshuisstraat is ingepikt. Twee meisjes die ooit in de kelder vertoefden zijn omhoog gekomen. Ze vonden het tijd worden zichzelf te promoveren. Vandaag vond ik een plekje in een gemeenschappelijk werkruimte, tussen de tweede en derde verdieping in. Tegenover mij zat een Vietnamees meisje voorzichtig maar nadrukkelijk boertjes te laten. Af en toe barstte ze in onbegrijpelijk gezang uit. Ze was aan het oefenen voor een Vietnamese karaoke avond, legde ze me uit. 'Diegene die het valst zingt wint een prijs.' Ze maakt een goede kans, denk ik.

Sportknop

 

Vanmorgen heb ik een boottocht gemaakt over de Willemsvaart van De Punt naar Groningen. De boot bestond uit een omgekeerde taxi, een kunstwerk van Lambert Kamps en we voeren door een gebied dat zich de koningsas noemt. Ik ben van plan hier een project te gaan doen. Een bedacht gebied heeft ten slotte verhalen nodig en wie ben ik om niet in dat gat te springen? Onderweg kwamen we een sluiswachter tegen die een moestuin is begonnen en had een van de inzittende het de hele tijd over de ‘sportknop’ die op bruggen schijnt te zitten. Daarmee geef je aan op de brug te wachten en kan deze op afstand omhoog worden gedaan. Wij hadden de sportknop niet nodig, de omgekeerde taxi kon vrijwel overal onderdoor.

Verkruimelen

In het archief van de Groene Amsterdammer (van 4 mei 2010) las ik een aardig interview met Adriaan Geuze, landschapsarchitect. Naar aanleiding van dat stuk heb ik besloten meer van zijn werk te gaan lezen. Geuze heeft ooit voorgesteld om de waddenzee in te polderen. Ik werd ondermeer getroffen door dit citaat: "Misschien ben ik naïef als ik zeg dat iedere generatie een stuk van Nederland gaat bouwen. Ik ben wat dat betreft in de verkeerde tijd geboren, er wordt nu geen nieuw land meer gemaakt, er wordt vooral kapotgemaakt. We maken geen polders meer, maar verkruimelen ze."

Misschien is dat wel waarom we langzaam onze identiteit verliezen. We bouwen geen Nederland meer. In plaats van de Randstad een harde grens te geven zodat zo'n stad tenminste wat compacter wordt, bouwen we langs onze snelwegen. Het bouwen van buitenwijken heeft niets met het maken van Nederland te maken, dat is zoals Geuze terecht opmerkt, het verkruimelen van polders. Een vriend vertelde me dat door Geuze's waddenzeevoorstel spontaan de waddenvereniging is opgericht. Dat is dus eigenlijk de antipolderclub en  op haar manier ook heel Nederlands.

Scheveningen

Vandaag heb ik deelgenomen aan een bijeenkomst over het nut van Artist in Residencies voor de ruimtelijke ordening. Gevaarlijke onderwerpen, de combinatie van nut en kunst bedoel ik, maar toch is het nuttig om zo nu en dan eens dat soort dingen aan te snijden. Met name de opmerking van een deelnemer van de universiteit Wageningen vond ik interessant. Waarom niet hetzelfde onderzoek zowel op kunstzinnig vlak als wetenschappelijk vlak inzetten. Daar had ik zelf ook al eens over nagedacht.

Future Shock

 

Vanavond ben ik begonnen enkele pagina’s te lezen in het boek Future Shock van Alvin Toffler (verscheen al in 1970), gekocht in de linkse boekhandel Rosa in Groningen. Een winkel waar ik graag eens een snuffelstage zou lopen overigens. Dit boek lijkt me boeiend omdat Toffler een wereld voorspelt, de tijd waarin wij nu dus leven, waarin we allemaal slachtoffer worden van een teveel aan verandering. Future Shock is volgens Toffler een psychische aandoening die ontstaat op het moment dat de toekomst te snel op ons afkomt(The premature arrival of the future). Het is verwant aan culture shock, maar dan van toepassing op je eigen samenleving. De  vrijwilliger die naar Afrika gaat en daar  geshockeerd geraakt vanwege veelwijverij, zoals dat zo mooi heet, kan altijd weer terugkeren naar zijn eigen land waarvan hij weet dat het er nog is. In het geval van future shock, zo stelt Toffler, is dat land zelf verdwenen. Je kan nooit meer ergens naar terugkeren, want het is er niet meer.

Of om het anders te zeggen: De vrijwilliger keert terug en merkt dat veelwijverij overal gemeengoed is geworden (Online is een grappige jaren zevntig documentaire te zien gebaseerd op Toffler's boek, let op de elektronische muziek).

Verlangen

 

Vanavond hadden we een feestje in de jaren twintig stijl. Altijd leuk om te verkleden. Toch liepen de meeste vrouwen uiteindelijk met een veren tooi rond die ze op internet hadden besteld. Mannen droegen vooral bretels, een misverstand ontstaan door films over de jaren dertig. Het was ook opvallend hoeveel foto’s er werden genomen. Logisch misschien want men was niet voor niets verkleed, maar uiteindelijk zullen deze foto’s weer op facebook landen. In zekere zin zijn alle feestjes facebookfeestje geworden. Ik verlang inmiddels naar feesten die het daglicht niet kunnen verdragen, of waar het in elk geval verboden is om foto’s te nemen.

beperkte kring

 

Vanavond waren we in de Deventer bij de ouders van de Lieve G. We zijn uit eten geweest bij een uitstekend restaurant, Boas geheten. Bij het afrekenen versprak de vader van de lieve G zich tegen de ober. Hij zij dat zijn collega’s, wij dus, niet goed hadden doorgedronken. Dit leidde bij ons tot grote hilariteit. In het Spaans betekend  collega zoiets als makker.  De moeder van de lieve G , de lieve G en ik hadden hierom de grootste lol. Toegegeven; het was maar voor een zeer beperkte kring mensen echt grappig.

Karakter

 

Een Mexicaanse vriend die in Nederland onderzoek doet naar Mexicaanse welzijnprogramma’s  voor de armen (met hidden agenda) heeft moeite hier te aarden. Het filtersysteem in zijn neus schijnt niet goed te werken en daardoor lijkt de onbetrouwbaarheid van het weer hem te nekken. Drie weken geleden heeft hij een ongeluk gekregen doordat hij plotseling moest remmen en zijn remblokjes blokkeerde. Hij is op zijn gezicht gegaan en hij heeft een flink litteken op zijn voorhoofd. Nog nooit heeft hij een ongeluk gehad of heeft hij littekens opgelopen. We hebben het over iemand die in Mexico stad is opgegroeid, tien broers heeft en wiens vader z’n geld verdiende met boksen (niet dat hij z’n kinderen sloeg, maar toch de sociale context lijkt me helder). Inmiddels is hij ook nog eens 12 kilo afgevallen. Onlangs ben ik met hem naar Osteria da Vinci gegaan, een goed restaurant in Groningen. Hij vertelde dat door de klap zijn karakter was veranderd.

Broccolisoep

 

Nog voordat ik de rijst met Indiase saus en spitskool kon serveren (en champignon snackjes) besloot de lieve G te gaan skypen met vriendinnen. Zo zei ze dat, ik moet skypen met vriendinnen, of een vriendin, dat weet ik niet meer.  Ik ben vervolgens met mijn bordje naar de slaapkamer gevlucht. Toen ik af en toe iets moest ophalen uit de woonkamer hoorde ik de beide dames klagen over hun saaie bestaan. Het was weinig dynamisch aan de andere kant van de lijn en volgens de lieve G was haar leven nog minder dynamisch. Burgertrutten dacht ik bij mezelf. Ze constateerden allebei dat ze zich erbij hadden neergelegd dat het grootse en meeslepende leven er voor hen niet meer inzat. Gebrek aan fantasie, lijkt me dat. Het wordt tijd om het uit te maken, besloot ik terwijl ik terugliep naar de slaapkamer waar ik een knus hoekje plekje voor mezelf had ingericht. Daarna was ik dat weer vergeten en ben ik in de keuken 

wasmiddel gaan maken.  Een vriend had me het recept gegeven. Marseille zeep en sodium en water. 

Later toen de lieve G klaar was met het skypen met vriendinnen vroeg ze wat dat groene prutje was dat ik op het vuur had staan. Broccoli soep, zei ik, wil je een hapje?

Moral Fantasy

Al eerder schreef ik over het boek waarin de briefwisseling tussen filosoof Gunther Anders en Hiroshima Piloot Claude Eatherly is opgenomen. Het is een interessante casus want zoals Anders schrijft in eenvan zijn brieven ' the more boundless the deeds the smaller the hindrance.'
Hij bedoelt hiermee dat we het moeilijker vinden om persoonlijk 1 individu om te leggen dan op de knop te drukken waardoor 100 duizend mensen over kling worden gejaagd. Het probleem is dat Eatherly dus wel vreselijke pijn voelt maar als een held wordt behandelt. Om toch schuldig te worden bevonden gaat hij banken beroven, maar dat mislukt de hele tijd.
Er bestaat volgens Anders een gat tussen ons vermogen dingen te maken en ons vermogen ons dingen voor te stellen. We hebben volgens hem de morele verantwoordelijkheid om  ons wel degelijk een voorstelling te maken van wat ons handelen in de wereld betekend. Onze opdracht is volgens Anders: To widen your moral fantasy.

Het is een opdracht die vandaag de dag nog steeds grote geldigheid heeft. Zo kunnen we ons bijvoorbeeld proberen een voorstelling te maken van wat de oorlog in Afghanistan concreet heeft opgeleverd: de oude Al Qaeda kliek is opgeruimd, maar er zijn miljoenen fanatiekelingen voor in de plaats gekomen die ook in de grensstreek wonen met Pakistan. De Al Qaeda tak in Jemen werkt aan de productie van ricine, een sterk gif goed te gebruiken bij aanslagen in afgesloten ruimtes zoals metrotunnels.

Pizzacratie

Even dacht ik vandaag getuige te zijn van een demonstratie. In Den Haag overkomt me dat regelmatig. Maar dit was Den Haag niet en toen ik uit raam keek bleek het om een groepje kinderen te gaan die iets riepen.  "Wij willen Pizza", verstond ik na een tijdje. Het werd door tientallen kinderstemmetjes herhaald. Een consumentenmars of kinderkruistocht die hun recht op fastfood tot uitdrukking brengen. Het wrange is dat het in het echt ook niks uitmaakt waarvoor je demonstreert, je haalt de krant toch wel als je het maar op het binnenhof doet. De politiek doet er doorgaans niets mee.
Het lijkt me een goed plan om een keer per maand met spandoeken naar het binnenhof te trekken. Er staat niets meer op dan: Calzone, Napolitana, margarita of penne Arabiata. De absurditeit van de Nederlandse politiek moet gepareerd worden met absurde demonstraties. De maand erop doen we het weer maar dan met borden waarop recepten staan te lezen voor Quiche Lorraine, Salade Nicoise of andouillette (een hele vieze worst met rubberachtige stukjes vlees erin).

Praktische filosofie

 

Het Israëlische leger schijnt een afdeling filosofie te hebben, the operational theory research institute geheten, om op een andere manier na te denken over ruimte, tijd en beweging. Eiendelijk een instantie die filosofie serieus neemt. Op de website van het European in (EIPC) las ik hier een artikel over, geschreven door Eyal Weizman. De tactiek die ontwikkelt wordt door  het leger en toegepast op de stad Nablus in April 2002, heet: walking through walls. Aviv Kochavi, destijds een commander bij de Paratrooper Brigade legt het principe uit waarmee ze de aanval hebben uitgevoerd op het vluchtelingen kamp Batala en het nabij gelegen Nablus:  

“This space that you look at, this room that you look at, is nothing but your interpretation of it. Now, you can stretch the boundaries of your interpretation, but not in an unlimited fashion, after all, it must be bound by physics, as it contains buildings and alleys. The question is: how do you interpret the alley? Do you interpret the alley as a place, like every architect and every town planner does, to walk through, or do you interpret the alley as a place forbidden to walk through? This depends only on interpretation. We interpreted the alley as a place forbidden to walk through, and the door as a place forbidden to pass through, and the window as a place forbidden to look through, because a weapon awaits us in the alley, and a booby trap awaits us behind the doors. This is because the enemy interprets space in a traditional, classical manner, and I do not want to obey this interpretation and fall into his traps. Not only do I not want to fall into his traps, I want to surprise him! This is the essence of war. I need to win. I need to emerge from an unexpected place. And this is what we tried to do.”

Filosofen als Deleuze and Guattari blijken ineens zeer praktisch toepasbaar in het conceptuele denken over het bewegen door ruimte en het nadenken over verschillende typen aan ruimtes. Daar hadden ze het ongetwijfeld niet voor bedoelt , maar bewijst wel een zeker praktisch nut van hun  filosofische gedachtes. Hun theorieën zijn blijkbaar bullet proof.

David Harvey verklaart de crisis

Geen verschil

We hebben een regering die daadkracht wil tonen. De regering stuurt hulptroepen in de vorm van een politie trainingsmacht naar Kunduz, een oorlogsgebied. Het wordt verkocht als civiele missie, wat duidelijk een eufemisme is. Nu zegt minister Hillen per ongeluk een keer de waarheid en noemt hij het beestje bij de naam, is het weer niet goed. Jolande Sap heeft bewezen dat er nauwelijks nog verschil bestaat tussen politieke partijen. Niemand heeft echt een idee waar het heen moet met Nederland, behalve misschien de SP. ( Ik was vandaag toevallig nog in de anarchistische boekhandel Rosa in Groningen, maar daar blijkt dat het linkse gedachtegoed nauwelijks nog leeft).

Identiteit

Arnon Grunberg weet dat hij Nederlander is omdat hij zich schaamt voor Rutte. Toch was Balkenende erger. Bakenende dat is waar Nietzsche het over had toen hij schreef over de opstand van de slavenmoraal. Dat is middelmatigheid verkocht als het hoogste doel.

La Ciudad Rural

Al een tijdje ben ik opzoek naar een excuus om een bezoek te brengen aan Latijns Amerika. Dat excuus heb ik nu gevonden in de vorm van de stad Nuevo Juan in Chiapas. Onder het mom van een welvaarts programma heeft de Mexicaanse overheid alle boeren uit deze arme streek samengebracht in een compound die in de markt is gezet als de eerste sustainable rural city in de wereld. De overheid past op om woorden als modernisering te gebruiken want deze boeren zijn er echt op gebrand om hun oorspronkelijke vorm van leven te behouden. Het lijkt er nu toch op dat ze spijt hebben gekregen. Vooruitgang komt niet zonder een gevoel van verlies. Het vreemde is dat een van de rijkste mensen van Latijns Amerika, Carlos Slim, een belang heeft gekocht in deze stad. Waarom? Gaat de rest van het land nu ook gemoderniseerd worden nu de boeren op een plek zijn samen gedreven? Een goed onderwerp voor een reportage lijkt me.

organised hypocrisy

Het was weer goed om op kantoor te zijn. Aangezien mijn positie in de aio toren als buiten-buiten promovendus nogal informeel is, was ik er niet zeker van of mijn kamer nog beschikbaar zou zijn. Maar alles was als vanouds. De Hanos koelwagen stond de hele ochtend weer te brommen onder mijn raam en de aio's kwamen gezellig buurten en auwehoeren over een weblog die ze willen starten getiteld organised hypocrisy. Hiermee willen ze kritiek uiten op de huidige maatschappelijke ontwikkelingen. Het is een interessante titel. Iemand wees er terecht op dat het hem deed denken aan de katholieke kerk. In feite is ieder imperium een georganiseerde vorm van hypocrisie.We doen dit voor u, zeggen de machthebbers, terwijl ze duimschroeven nog een stukje verder aandraaien. Of zoals de Nederlandse socioloog Joop Goudsblom het ooit zei: Moraal is het uitoefenen van macht zonder van macht te reppen. 

Jongensdroom

Vandaag is er een jongensdroom in vervulling gegaan. Niet per se die van mij, maar wat doet dat er toe. Ik heb een aantal rondjes in een Porsche 911 gereden om mijn internationale rijbewijs te vieren. Dat smaakte naar meer.

Vanmiddag

 

Vanmiddag was ik met snelweg collega Melle Smets het laatste onderwerp  in het radioprogramma Spijkers met Koppen. Aanvankelijk waren we bang dat we wellicht teveel zouden verklappen over het boek. Dat viel gelukkig mee, het ging hoofdzakelijk over eerdere projecten van ons.

Bordje

 

Mijn naam was tevoorschijn gekomen, zo stelt de politie Haaglanden in een brief aan mij gericht. Je schrikt dan toch even. Maar het ging om een enquête over veiligheid, of ik mee wilde doen. Online kon ik toegang krijgen met een mij toegestuurde code. De vragen zijn nogal suggestief en gaan volgens mij over een gevoel van veiligheid en dat wordt net zo serieus genomen als echte veiligheid. Er kwamen vragen voorbij als: hoe groot acht u de kans slachtoffer te worden van inbraak, mishandeling,  diefstal van portemonnee? Wat zullen ze ermee doen, met die informatie? In Amsterdam heb ik bordjes zien staan met de slogan: use it, lose it. Op het bordje stond een afbeelding van iemand die aan het bellen was en waarvan de mobiel uit z’n handen wordt gegrist. Daar is de enquête voor denk ik, om te kunnen bepalen welk bordje ze in jouw straat kunnen plaatsen.

Goed gedrag

Ik hoorde vandaag dat het stadsbestuur in Den Haag niks kan doen in Scheveningen omdat ze geen grondpositie hebben. Scheveningen is volledig in handen van de markt. Een slapper excuus voor de aanwezige exploitatiebouw heb ik nog niet gehoord. Iedereen klaagt erover, maar er kan niks aan gebeuren omdat de regering machteloos staat. Het is sterk de vraag of stadsbesturen het zoveel beter zouden doen als ze de kans hadden. Aangezien iedereen zijn eigen boontjes moet doppen, bouwden ook stadsbesturen tot voor kort met droge ogen de ene na de andere vinexwijk.

Om maar te zwijgen van bedrijventerreinen. Geld verdienen weegt zwaarder dan het maken van stad. Soms wordt de kunst er dan bijgehaald als bewijs van goed gedrag.

spiritueel hardlopen

 

Tijdens het hardlopen, op de javabrug, kwam ik de kleine man tegen uit de zweef winkel. Die winkel noem ik zo vanwege de permanente lethargische zweefmuziek op de achtergrond. Ze verkopen er zuurdezembrood en andere lekkere dingen. Zelf noemen ze de winkel Madal Bal, wat innerlijke kracht in het Bengaals betekend. De kleine man legde uit dat ze hun inspiratie voor de winkel en het leven halen uit hun geestelijk leider Sri Chinmoy die in New York woonde, maar nu dood is. ‘We wilden ook buiten de meditatieclub, in ons werk, met elkaar om blijven gaan, vandaar de winkel.’ Als ik al een guru heb, dan woont die ook in New York, besloot ik op de javabrug.  De kleine man was net terug van een hardloopwedstrijd in de VS, een ideetje van Sri Chinmoy. ‘ We hebben bijna vijfduizend kilometer gerend, gemiddeld negentig km op een dag.’ Het was een zeer meditatieve ervaring volgens de kleine man. ‘ Je weet precies wat je die dag gaat doen.’ Ze lopen rondjes van een mile en in essentie blijf je dus op een plek wat handig is in verband met schoenen wisselen en eten.  Volgens de New York Times gaat het hier om de Mount Everest van de ultramarathons.