Stapelbeddenclubje

De laatste drie zinnen die ik gisteren over Chicago schreef, zijn mij fataal geworden. Terug op Union station had ik nog een kwartier om mijn spullen uit de locker te halen die naast gate D stonden. Aangezien het boarden vaak pas vijf minuten van tevoren plaatsvindt, leek me dat ruim op tijd. Maar het bleek dat de vier dollar die ik al betaald had niet genoeg waren en ik moest er zes briefjes bij doen. Dat betekende dat ik een twintig dollar biljet moest wisselen. Met nog tien minuten te gaan, werd mijn vingerafdruk, de duim die als sleutel dienst zou moeten doen, geweigerd. Toen ik mij eindelijk om 13:58 met bagage door gate D wilde voor de California Zaphyr die om twee uur zou vertrekken, werd ik tegen gehouden. Geen discussie mogelijk. De tijd dat je op rijdende treinen mag springen is voorbij. Zo ben ik dan toch nog een dag in Chicago. Eerst leek het me grappig om te gaan couchsurfen, maar zo makkelijk bleek dat niet te gaan.Nadat ik een account had aangemaakt en een berichtje had gestuurd, kreeg ik vrij snel een reactie van ene Justin die me vertelde dat alle alarmsignalen op rood stonden. Hij bedoelde dat ik nog geen profiel had ingevuld waarin ik mijn persoonlijke levensfilosofie uiteen had gezet. Ik vertelde hem in een mail wie ik was en wat ik had gedaan, ik stuurde hem zelfs een foto. In de laatste zin schreef ik dat dit alles natuurlijk niet garandeerde dat ik geen psychopaat was. Daarna heb ik niks meer gehoord. Uiteindelijk ben ik beland in een hostel met de naam Parthenon dat zich in de Griekse buurt bevindt. Het hostel is zo nieuw dat het al wel op google maps verschijnt maar nog niet in het bewustzijn van de mensen op straat is ingedaald. Iedereen kende wel het restaurant met de naam Parthenon, maar niemand wist dat de eigenaar zijn werkterrein had uitgebreid. Op de slaapzaal ontmoette ik een rondreizende Australier, een Brit, twee New Yorkers van Persische afkomst en een Indier. Met dit stapelbedden clubje ben ik later naar een jazz concert gegaan. Chicago schijnt beroemd te zijn om z’n jazz. Later vroeg een van de New Yorkse persen wat ik in Nederland voor 'fun' deed en ik weet niet waardoor het kwam, mischien omdat het me deed denken aan het couchsurfformulier, maar uit mijn keel ontsnapte per ongeluk een hele rare kreet. De lach van een krankzinnige.