Een stille, enigszins schuchtere man met een spierwit gezicht dat half werd bedekt met de lokken van zijn sluike zwarte haar zat in zijn zwarte tuniek bij het grote raam van observatielounge. Hij keek afwisselend naar het voorbijschietende heuvellandschap en naar een geplastificeerd kaartje in zijn hand. Onderwijl bewogen zijn lippen heen en weer alsof hij iets aan het fluisteren was. Bij een korte tussenstop op een ministation van het plaatsje Green River vroeg ik hem wat dat kaartje te betekenen had. Hij vertelde dat het om een foto ging van zijn moeder zoals ze in 2000 of 2001 op de bekers van McDonalds stond afgedrukt. Hij liet me de foto zien, maar ik mocht deze niet vast houden. Het was een afbeelding van een vrouw in duikerspak. Ze zwom rond in een zee van tekst.
De man, die me op een vreemde wijze aan Michael Jackson deed denken, vertelde dat hij in telepathisch contact stond met zijn moeder. Ik informeerde voor de zekerheid of ze nog in leven was en dat bleek het geval te zijn. De foto was voor hem een hulpmiddel om makkelijker met haar te kunnen praten. Ik keek naar de man die leek op Michael Jackson en hij keek naar mij, maar ik zag geen ironie in zijn ogen en ook zag ik niet de verlegen glimlach die de echte Michael Jackson wel altijd paraat had. Dit was Michael Jackson zonder zonnebril en zonder plastische chirurgie, maar bovenal zonder een gezichtsuitdrukking. Later heb ik hem uitgenodigd voor een biertje in de observatielounge. Hij stelde zich voor als Mike en hij vertelde dat hij een kwart indiaanse was, alsof hij darmee zijn uiterlijk wilde verklaren.
Het vreemde was dat niemand anders de zojuist overleden 'king of pop' in hem leek te herkennen. Aan de andere kant was dat misschien ook wel begrijpelijk. Het kon ten slotte ook helemaal niet. Als iets niet kan, is het makkelijk om het vervolgens ook niets te zien.
Voor de zekerheid vroeg ik hem of ik hem wel kon storen in het constante gesprek dat hij met zijn moeder voerde. Maar dat was volgens hem geen probleem.’She knows I’m talking to you.’
Hij vertelde dat hij opweg was naar Alcatraz omdat Alcatraz een oud leefgebied van de indianen is geweest. 'Ik heb een keer een documentaire op tv gezien over de geschiedenis van Alcatraz. In de jaren zeventig hebben de indianen Alcatraz tijdelijk in bezit genomen. Ik weet niet wat er mis is gegaan, ze gaven het zelf na elf maanden weer op.'
Dan houdt hij plotseling op met praten en schudt zijn hoofd in de richting van het woestijnachtige landschap dat als een film op de ramen van de observatielounge wordt geprojecteerd.'het si een fout geweest de indianen niet te betrekken in de ecosysteem van dit land'. De kleine struikjes die als bolletejs in het landschap liggen, behoren volgens hem zo groot te zijn als bomen.
Op de uitgstrekte vlakte vormt zich soms een plooiing van bosages en wellicht wat kleine structuren van steen en slordig bij elkaar geplaatste woonwagens. De nederzetting van een toekomstige primitieve cultuur. Een soort stuiptrekking, een minimale poging zich af te schermen van het onbegrijpelijke universum dat als een stille dreiigng boven de woestijn hangt. De structuren zijn geen onderdeel avn het alndschap maar staan erop vaak met wielen. De nederzettingen doen denken aan de auto schroothopen die zich langs het spoor uitstrekken als een tapijt van meerkleurig blik.
Dit is niet de route die we normaal gesproken zouden rijden. Het was de bedoeling door de Rocky mountains te gaan, maar ze zijn bezig met het spoor. Niemand zei nog iets. Als ik hem niets vroeg keek Michael Jackson zwijgend voor zich uit. Ik besloot hem toch maar te vragen waarom zijn moeder een duikerspak aan had op de foto.
'Zij duikt naar piratenschatten in de Caribische zee.'
‘Heeft ze wel eens wat gevonden?’
‘Ik denk het wel, ze is in het bezit van een eiland onder Florida, ze moet wel eens wat gevonden hebben.’
Ik wilde meer weten, natuurlijk. Ik was opzoek naar de sleutel om zijn woorden te ontcijferen. Maar op een gegeven moment zei hij niks meer, ook niet als ik hem iets vroeg, bijvoorbeeld of hij zijn moeder nog wel eens zag. Hij ondernam dan wel pogingen te antwoorden. Zijn lippen bewogen, maar woorden bleven achterwegen.
(op internet heb ik gezocht naar de foto van de vrouw op de McDonalds beker. Het enige dat ik heb gevonden is een fragment van de beker waar het volgens mij om gaat, je ziet haar been en een zwemvlies)
