Dit blog is opgericht om verhalen over de angstcultuur te verzamelen. Angst als de zure afscheiding van de decadente westerse samenlevingen. Terwijl wij in Nederland elkaar bezig houden met de reclame/voorlichting-spot van Wilders, slaan ze elders in de wereld elkaar echt de hersens in. Natuurlijk is dit een drogredenering en mag je een probleem nooit als irrelevant afdoen door er een ander, groter probleem, tegenover te zetten. Maar het relativeert wel lekker. Een vriend van mij moest onlangs half over kop zijn VN post in Tsjaad ontvluchten omdat de rebbelen in aantocht waren en ieder moment de hoofdstad N'Djamena konden binnen marcheren. Het woord angst valt in zijn verslag heel even als hij en zijn vrouw afscheid nemen van hun guard Ousman die bang is dat ze nooit meer terugkomen en hij dus opzoek moet naar nieuw werk. Zelf leken ze niet bang te zijn, eerder verveeld: " Hetzelfde hotel, dezelfde ontvangst, weer UNICEF Kameroen, en 22 maanden na mijn eerste evacuatie zit ik aan exact hetzelfde tafeltje dit verhaal te schrijven."
Oog in oog met echt gevaar, gaat het vooral om praktische zaken. Op tijd je koffer ingepakt hebben bijvoorbeeld. Gelukkig kun je dat van tevoren aardig inschatten omdat volgens Pieter "In Tsjaad het vecht seizoen omgekeerd evenredig loopt aan het regenseizoen. Tijdens de regentijd lopen de wadi's vol en kun je geen troepen verplaatsen."
In oorlogsgebieden zijn er vooral veel zorgen over je huis, je vrienden, familie en collega's, maar voor 'echte angst' zoals we dat in Nederland kennen is geen tijd want je moet ieder moment een vliegtuig halen.
