Het debat over spionerende overheden en hoe ver de regeringen mogen gaan in het waarborgen van de zogenaamde veiligheid wordt altijd 'geframed' als een kwestie van balans tussen comfort en veiligheid enerzijds en persoonlijke integriteit anderzijds. Op de website van The Times staat een mooi stuk van Michael P. Lynch dat wat dieper ingaat op het vraagstuk van die persoonlijke integriteit. In debatten wordt de persoonlijke integriteit vaak alleen maar gezien in juridische en politieke termen. De politieke zorgen aangaande persoonlijke integriteit gaan erover dat de staat teveel macht krijgt over het individu. Lynch wijst ook op John Locke die het individu vooral ziet als een 'legal entity' dat nodig is om rechten en plichten aan op te hangen. Hij zegt dat dit een belangrijke en noodzakelijke opvatting is. Dan gaat hij over op een interessantere kwestie: 'But the concept of an autonomous person has an additional role. It matters because it is the idea we use when we think of ourselves as just that — as developed adult selves. So while privacy, too, is a legal concept, its roots are deeply intertwined with the purposes and point of the more basic concept of having a self. And that in turn raises all sorts of questions worth asking. Some of these are philosophical and psychological: including the limits of, and underlying explanation for, the privacy of the mental. But others should get us to think about how our technologies are themselves changing our ways of thinking about the self.'
Als de wereld wordt gevormd door ideeen dan kan het nog wel eens zo zijn dat door technologie het hele idee van een autonoom persoon overhoop wordt gehaald en wat betekent dat dan weer voor persoonlijke rechten en plichten?
De samenleving is natuurlijk meer dan het technisch oplossen van problemen. Net als de economie gaat het bij samenleven over vertrouwen en dat is vooralsnog een 'intermenselijk concept', daar kan geen computergestuurde beurskoers iets aan doen. Het vertrouwen in banken is tot een nulpunt gedaald, hetzelfde kan door bepaalde incidenten met overheden gebeuren. Willen we dat ze dan alles over ons weten? Het is net als met de koepelgevangenis die Michel Foucault gebruikte als metafoor voor de internalisering van de macht. Het maakt niet uit of er iemand in de toren zit om naar ons te kijken, het feit dat het kan zorgt er al voor dat we ons gedrag aanpassen. We zijn ons ervan bewust dat er wordt meegekeken en alleen al dat gevoel berooft ons van de vrijheid, zoals in een koepelgevangenis.
