Er staat op de website van de New York Times een artikel van Andy Martin over het ‘Lolita Syndrome’. Martin onderzoekt in het stuk de intellectuele geschiedenis van het misbruik. Waar komen de ideeën vandaan zoals Jimmy Savile die er op nahield? Hij refereert in het begin even aan Foucault die heeft geschreven over de samenzwering van de taal. Savile, een pedofiel, gebruikt in zijn eigen auto-biografie woorden als teentype, nymphet en sirenes, als hij het over veel te jonge meisjes heeft. Het waren wezens met meer vleselijke kennis dan hij. Zij hebben hem van alles bijgebracht. Hoewel hij zich schuldig voelde kon Savile zichzelf door middel van de taal wijsmaken dat het anders zat. Martin refereert in zijn stuk ook aan Rousseau die suggereert dat we kinderen zo lang mogelijk met rust moeten laten omdat zij nog in de natuurtoestand zouden verkeren. We mogen ze niet verpesten met onderwijs. Interessant om eens op die manier naar Rousseau te kijken, als onderdeel van de intelectual histroy of abuse. Er wordt namelijk gesuggereerd dat kinderen eigenlijk wijzer zijn dan volwassene. Het kind is volgens Rousseau al 2.000 jaar ouder.
Simone de Beauvoir’s suggereert dit ook. Zijn streeft naar een bevrijding van de seksuele moraal. Zoals ik het begrijp zijn dat allemaal samenzweringen van de taal waar het sprakeloze kind (Lolita heeft in Nabakovs boek bijna niets te zeggen) niets tegenin kan brengen. Martin:’Beauvoir’s “Lolita Syndrome” (her personal favorite, she said, among her essays) offers an evangelical defence of the sexual emancipation of the young. They have been tied up in chains for too long: Bardot is presented as the Harry Houdini who will get them out of bondage. Bardot is a filmic counterpart to Beauvoir herself, the Socrates of St. Tropez who is falsely convicted of “corrupting the youth of France.”
Brigitte Bardot als de Socrates van st. Tropez, die had ik nog niet eerder gehoord. Het ging er bij haar alleen niet om wat ze zei maar hoe ze eruit zag en wat ze deed. Haar lichaam werd een taal op zichzelf.
Overigens heeft psychotherapeut Adam Phillips een goed boek geschreven over seksualiteit met Houdini als terugkerende metafoor. ‘Houdini’s Box’ heet het en is zeer de moeite waard.
