Fatwa

 

In Egypte schijnt een fatwa afgevaardigd te zijn die dicteert dat vrouwen geen langwerpige groente meer mogen aanraken (komkommers, bananen courgette) omdat ze dan nog wel eens aan een penis zouden kunnen denken. Hoe zit het met de paprika?, vraag ik me dan direct af. Of worden sommige mannen niet serieus genomen soms? Het deed me denken aan de regering in India die vrouwelijke paspoppen wil verbieden in etalages om te voorkomen dat mannen teveel aan seks denken en vervolgens vrouwen gaan verkrachten. Ik zou zeggen; gratis paspoppen voor iedereen, veel effectiever. Op deze site vond ik trouwens een hilarisch lijstje met fatwa’s die de afgelopen jaren zijn afgevaardigd. Vooral nummer twee over het scheiden per SMS vindt ik erg grappig en met nummer 4 ben ik het ronduit eens; Mickey Mouse must die.

1. A man can work with a woman to whom he’s not a brother, father, uncle, or son, if he drinks her breast milk first.
2. A husband can divorce his wife with a text message, declaring: “I divorce you. I divorce you. I divorce you.”
3. Muslim girls can’t be tomboys.
4. Mickey Mouse is a corrupting influence and must die.
5. Emoticons are illegal.
6. You can’t wear a Manchester United soccer jersey.
7. A husband and wife can’t have sex naked.
8. Pokemon is as bad as Mickey Mouse.
9. Ditch the downward dog. Yoga is forbidden.
10. Girls above the age of 13 can’t ride bikes. (See fatwa No. 3.)

Veteranen

Ik probeerde vandaag bij het Centraal station Den Haag te komen. Dat was onmogelijk, de hele stad was afgezet vanwege veteranendag. Politieagenten haalden hun schouders, ze wisten ook niet hoe je bij het station moest komen, ze waren niet van hier. Een Berlijnse muur van mensen en hekwerk slingerde zich door de stad. Ik moest noodgedwongen uitwijken naar Den Haag Holland Spoor. Op de terugweg, vannacht, liepen er oude mannen met een baret op hun hoofd zwalkend over straat. Ik paste goed op ze niet te raken. Voordat je het weet speelt er een oorlogstrauma op. Het was ten slotte veteranendag.

Door de stad fietsen

Fiets

 

Ik ben bij mijn ouders op bezoek. Mijn ouders zijn terug van een fietstocht naar vrienden in Hongarije. Dat is 2600 km. Ik heb de foto’s gezien. De terugweg is gedeeltelijk met de trein gedaan, de Donau was buiten z’n oevers getreden. Mijn moeder zegt dat ze helemaal geen zin meer heeft om in het vliegtuig omdat je alles eigenlijk met de fiets kan doen. Daar ben ik nog niet zo zeker van. Ik heb de foto’s gezien.

Spel

Ik ben vanavond begonnen met het lezen van Homo Ludens van Johan Huizinga. Het is een van de meest vertaalde cultuurwetenschappelijke werken van Nederland. Zijn concept dat aan alles een spel ten grondslag ligt, spreekt me aan: ‘Wij spelen, en weten, dat wij spelen, dus wij zijn meer dan enkel redelijke wezens, want het spel is onredelijk.’

Het spel is onredelijk en daarom kan er waarschijnlijk cultuur ontstaan uit het spel omdat het iets anders doet dan rationeel redeneren, het spel zet toeval in als deel van het cultureel maatschappelijk proces. Het spel is misschien ook de reden dat de meeste bank medewerkers of hooggeplaatste functionarissen uit het bedrijfsleven uiteindelijk niet frauderen of de regels met voeten treden. Het gaat hen ook om het spel, niet om de knikkers.

Overigens is het verontrustend dat het begrip Homo Ludens eerst door de Provo's en Kabouters in de jaren zestig werd opgepikt en later z'n weg vond in de creatieve therapie. Creatieve therapie - ik weet zeker dat Huizinga dit ook vindt- is een lagere vorm van spelen.

Vertrouwen

 

Het debat over spionerende overheden en hoe ver de regeringen mogen gaan in het waarborgen van de zogenaamde veiligheid wordt altijd 'geframed' als een kwestie van balans tussen comfort en veiligheid enerzijds en persoonlijke integriteit anderzijds. Op de website van The Times staat een mooi stuk van Michael P. Lynch dat wat dieper ingaat op het vraagstuk van die persoonlijke integriteit. In debatten wordt de persoonlijke integriteit vaak alleen maar gezien in juridische en politieke termen. De politieke zorgen aangaande persoonlijke integriteit gaan erover dat de staat teveel macht krijgt over het individu. Lynch wijst ook op John Locke die het individu vooral ziet als een 'legal entity' dat nodig is om rechten en plichten aan op te hangen. Hij zegt dat dit een belangrijke en noodzakelijke opvatting is. Dan gaat hij over op een interessantere kwestie: 'But the concept of an autonomous person has an additional role. It matters because it is the idea we use when we think of ourselves as just that — as developed adult selves. So while privacy, too, is a legal concept, its roots are deeply intertwined with the purposes and point of the more basic concept of having a self. And that in turn raises all sorts of questions worth asking. Some of these are philosophical and psychological: including the limits of, and underlying explanation for, the privacy of the mental. But others should get us to think about how our technologies are themselves changing our ways of thinking about the self.'

Als de wereld wordt gevormd door ideeen dan kan het nog wel eens zo zijn dat door technologie het hele idee van een autonoom persoon overhoop wordt gehaald en wat betekent dat dan weer voor persoonlijke rechten en plichten? 

De samenleving is natuurlijk meer dan het technisch oplossen van problemen. Net als de economie gaat het bij samenleven over vertrouwen en dat is vooralsnog een 'intermenselijk concept', daar kan geen computergestuurde beurskoers iets aan doen. Het vertrouwen in banken is tot een nulpunt gedaald, hetzelfde kan door bepaalde incidenten met overheden gebeuren. Willen we dat ze dan alles over ons weten? Het is net als met de koepelgevangenis die Michel Foucault gebruikte als metafoor voor de internalisering van de macht. Het maakt niet uit of er iemand in de toren zit om naar ons te kijken, het feit dat het kan zorgt er al voor dat we ons gedrag aanpassen. We zijn ons ervan bewust dat er wordt meegekeken en alleen al dat gevoel berooft ons van de vrijheid, zoals in een koepelgevangenis.

Harry

De directeur van een kunstinstelling zei laatst bij een bijeenkomst waar ik was dat hij een Clint Eastwood fan is. Hoewel er helemaal geen aanleiding voor was parafraseerde hij Clint Eastwood in zijn rol als Dirty Harry. ‘You all made my day.’ Een eigenaardie citaat als je weet dat toen Dirty Harry iets vergelijkbaars zei, hij iemand neerschoot. Ook zei de directeur dat hij een fan was van Bruce Willis en dat hij moe was, maar dat hij nog steeds leefde. Een directeur van een kunstinstelling die van deze acteurs houdt, dat vind ik een bemoedigend teken. Hij kent de kunst van het relativeren. Zelf houd ik van Will Smith, al ga ik niet naar al zijn films. Will Smith schittert alleen in bepaalde scènes. Een mooi citaat vind ik bijvoorbeeld deze: 'Waar ik in exceleer is een ziekelijke werk ethiek. Als anderen slapen ben ik aan het werk.'
Hij heeft ook mooie dingen gezegd over 'black fatherhood', maar dat is voor een volgende keer.

Toeristische blik

Vandaag was ik bij de finissage  van Stellingname, een kunstproject over de Haarlemmermeer in het kunstfort te Vijfhuizen, waar ik bij betrokken ben. Ik hield er een verhaal over de polderbaan en polderkoraal als voorbeelden van  landschappen waar je  alleen toegang toe hebt als je de spelregels kent. Stedenbouwkundige Jan de Graaf ging in op de vraag hoe het militaire landschap zou kunnen overgaan in het toeristische landschap. Hoe met andere woorden de militaire blik en de toeristische blik elkaar aanvullen of kruisen. Hij kwam tot het voorstel om drones in te zetten op wandelingen door de natuur, waarbij we niet langer naar de natuur kijken, maar naar onszelf terwijl we door de natuur lopen. ‘Zo is de cirkel rond en hebben we de toeristische blik definitief opgeheven,’ aldus Jan de Graaf. Hij heeft ene punt. we kijken nu al meer naar onszelf dan naar de plekken waar we heengaan. Dit getuige de vele kiekjes van mensen die poseren met een beroemd landmark op de achtergrond. 

Profetieën

De patatduif is ermee opgehouden u toe te spreken via internet. Dat wil niet zeggen dat hij niet langer uw hoeder en God is. Dat is hij nog steeds, u dient hem nog altijd patat of ander voedsel te offeren mocht u hem op straat ontmoeten. Zijn eerdere profetieën kunt u overigens hier blijven teruglezen.

New School

 
Vanavond waren we bij de onderburen, Jim en James, om iets te drinken. Uiteindelijk hebben we een pizza besteld want de drank begon z’n tol te eisen. Jim werkt bij de ‘New School’, een instelling die bekendheid verwierf in de jaren dertig toen veel intellectuele Joden uit Europa hier een baan kregen zodat ze konden vluchten voor het nazisme. Hannah Arendt gaf hier les. James heeft er les gegeven en wel het vak 'homosexuality in art'. Begin jaren zeventig was er de uitdrukking: ’Get a job at the New School, get a boyfriend and move to Brooklyn.’ Een mooi motto, vind ik, ze zouden dat opnieuw moeten gebruiken om vandaag de dag nieuwe studenten te werven.

Koepel

 

Vandaag lunchte ik in Grand Central met een vriend die ik bijna nooit zie. Het is een wonderlijke plek om te lunchen omdat er allemaal mensen onder je doorlopen. Tegelijkertijd is er boven je een enorm koepelgewelf. Hierdoor ontstaat het gevoel van een kathedraal.  Een gevoel dat werd voortgezet toen ik daarna ging werken in de Public Library. Eten en werken zou moeten gebeuren met eenzelfde soort devotie.

Doelloos

Ik fiets redelijk doelloos door de stad, opzoek naar iets waarvan ik op dat moment nog niet weet wat het kan zijn. Dit is mijn techniek om te voelen hoe het is om een duif te zijn. Ik stel me voor dat die ook maar wat rondfladdert, her en der neerstrijkt en dan weer door jakkert als er niet veel te halen valt.

Union Square

-->

Gisteren kwam ik langs Union Square Park waar een demonstratie gaande was tegen het gedrag van de Turkse regering ten aanzien van de protesten in Istanbul. In Istanbul wordt geprotesteerd tegen de plannen om een publiek park vol te bouwen. Het boeiende aan deze rellen is om te zien hoe een kwestie over publieke domein in fysieke zin naadloos overloopt in een kwestie die meer symbolisch van aard is; de publieke sfeer van de vrijheid van meningsuiting. Zo zie je maar weer dat die dingen wel degelijk met elkaar te maken hebben. Nadat een man met lang grijs haar had gesproken, werd er een muziekje opgezet en mocht een half naakte zeer sensuele jonge man een erotiserende  dans ten uitvoer brengen. Dat is voor Erdogan de werkelijke dreiging. Niet de protesten tegen de bouwplannen, maar de losbandige jeugd die er hele andere ideeën over moraal en religie op na houdt.

Gezicht

Hoe ziet de crisis eruit? Misschien kan je zeggen dat de crisis voor iedereen een ander gezicht heeft. Hoe verschillent dat gezicht ook is, je herkent haar altijd. Sommigen onder ons drinken in plaats van a la carte, ineens huiswijn, anderen raken hun baan kwijt en moeten ineens iets heel anders gaan doen. In mijn geval heeft de crisis zich getoond in enkele zakken vol lege bierflesjes. In plaats van deze aan het hek te hangen voor de daklozen, ga ik ze zelf inleveren bij supermarkt. Aangezien dat sociaal gezien nogal een stap is, zijn er al flink wat zakken opgespaard in de gang.

Onderburen

Vandaag kwamen de onderburen eten. Het was een gezellige avond. We spraken over de gebruikelijke dingen zoals het leven in New York, hoe airconditioning het straatleven (negatief) heeft beïnvloedt, freelance werk versus loonslavernij en hoe een zwager soms in de Volkswagen kever (convertible) van zijn vrouw moet rijden en zich daar dan heel erg voor schaamt. Het bleef allemaal binnen de perken, zowel wat betreft alcoholinname als onderwerpen. Toch zaten we dicht tegen de wat meer seksueel expliciete onderwerpen aan.
Daarvan zijn we vermoedelijk nog een dinertje verwijderd. Word vervolgt dus.

kiwi

 

















Vandaag ontmoette ik Kiwi. Kiwi lag tussen de niet verkochte spulletjes van een Brooklyn 'stoopsale'. Kiwi is mee naar huis gegaan als speelkameraad van patatduif.

Kaart

 

Vrijdag was ik in de archieven van de stad. Ken Cobb assistent afdelingshoofd bij het Department of Records, duwde me een zeventiende eeuws juridisch perkament in handen (juridische getouwtrek over landeigendom in 1624) . Hij wilde weten of ik het kon lezen, of dat de taal te veel veranderd was. Ik kon het wel lezen, dacht ik, al was het handschrift moeilijk te ontcijferen. Ik heb computerogen. Als het niet in Times New Roman, Arial of iets vergelijkbaars is geschreven, snap ik het niet. Ik was daar om kaarten van de stad te bekijken, maar die waren allemaal zeer juridisch van aard en niet geschikt om voor een groot publiek te worden gereproduceerd. Dat is mijn missie hier, een oude kaart vinden die rechtenvrij gereproduceerd kan worden. Platform GRAS in Nederland wil die graag op de markt brengen.

Na het archief besloot ik te gaan kijken bij bakkerij Dominique Ansel. Toen ik het meisje bij de counter besmuikt vroeg om een cronut, moest ze een beetje lachen. De cronuts waren natuurlijk allang uitverkocht. 'We maken er iedere dag 300, er staat al om zes uur ‘s ochtends een rij van mensen around the block.’ De cronut, ik had het er al eerder over,  kost vijf dollar en wordt voor veertig op de zwarte markt online doorverkocht. Er stonden nog wel andere vergelijkbare gebakjes op de kaart. Ik fluisterde dat dit natuurlijk niet hetzelfde was en dat ik per se een cronut wilde hebben, daarna verliet ik snel weer de winkel. Buiten regende het.

Nieuws

Twee blogs geleden ging het eventjes over de de filosoof Rousseau en wat hij heeft beweerd over onderwijs voor kinderen. Rousseau werd in die post aangehaald in relatie tot de intellectuele geschiedenis van het misbruik. Wat Rousseau schrijft is naïf en gaat terug op een geloof in aangeboren wijsheid. Tegelijkertijd heeft hij misschien toch iets goeds gezegd om de verkeerde redenen. We verpesten kinderen wel degelijk volgens sommige hedendaagse denkers. Vanavond luisterde ik naar het interview met Ricardo Semler (op de site van de Tegenlicht, VPRO), een zakenman die inmiddels een dorp positief probeert te beïnvloeden met visie en geld. Niemand weet welk dorp.

Hij kwam er in de zakenwereld achter dat als je het systeem wil veranderen je eigenlijk al bij twee jarigen moet beginnen omdat die al verpest worden door op te groeien in een systeem van straf beloning en gehoorzamen. Het is een beetje wat Rousseau zegt, maar dan anders. Semler is wel degelijk bang dat kinderen verpest worden en dat we een systeem hebben waarin we domme volgers creëren. Hij zei onder meer dit, ik parafraseer: ‘De kans om gelukkig te worden is vrij klein in de meeste organisaties. Organisaties hoeven niet zo te zijn. Leren is magisch. Maar school verandert leren iets verschrikkelijks.‘

Hij maakte veel werknemers gelukkig door ze te laten komen wanneer ze wilden. Anderen werden gek. HIj liet afgestudeerden rondzwemmen (floating in  space) om te zien op welke plek ze in het bedrijf wilde werken. Zo werden hun echte talenten aangesproken.

Op de school van zijn dorp, hij wil niet op een voetstuk geplaatst worden als weldoener, is inmiddels een wachtlijst.

Onderwijs is een belangrijk en actueel thema. Gary Gutting vraagt zich in een essay (in de Times) af wat hij als literatuur professor eigenlijk teweeg brengt in het klaslokaal. Hij eindigt het verhaal misschien wat extatisch, maar ik denk dat hij wel degelijk een punt heeft: ‘We should judge teaching not by the amount of knowledge it passes on, but by the enduring excitement it generates. Knowledge, when it comes, is a later arrival, flaring up, when the time is right, from the sparks good teachers have implanted in their students’ souls.’

Kennis, wanneer het wordt opgedaan kan waardeloos lijken, maar op een ander moment ineens toch inzichten verschaffen.

Hij citeerde Ezra Pound: 'literature is news, that stays news.'

Een mooi citaat, vind ik.

Virus

 

Ik zat in een bibliotheek ergens in China Town aan de voet van de Manhatten Bridge toen mijn oor begon te jeuken. Een slecht teken, een jeukend oor en ik besloot onmiddellijk de boel in te pakken. Ik stapte op de fiets en zette koers naar de overkant van de oostelijke rivier. Ik fietste als een bezetene want er zat regen in de lucht. Regen en een jeukend oor, dat zou me nog wel eens fataal kunnen worden. Toen ik thuis kwam was ik roodgloeiend van het fietsen en voelde ik me tegelijkertijd opgefrist van de sproeiregen in mijn gezicht. Verdacht. Ik besloot pompoen soep te eten die ik al had gemaakt en nu lig ik in bed te wachten op de griep die ongetwijfeld naderbij sluipt. Enkele dagen geleden, nog voordat ik een fiets had, was er iemand geweest die overdreven had zitten hoesten in metro. Het zegt, niks, ik weet het, maar toch. Er zit iets in mij wat z'n kans afwacht om toe te slaan. 

Socrates

 
Er staat op de website van de New York Times een artikel van Andy Martin over het ‘Lolita Syndrome’. Martin onderzoekt in het stuk de intellectuele geschiedenis van het misbruik. Waar komen de ideeën vandaan zoals Jimmy Savile die er op nahield? Hij refereert in het begin even aan Foucault die heeft geschreven over de samenzwering van de taal. Savile, een pedofiel, gebruikt in zijn eigen auto-biografie woorden als teentype, nymphet en sirenes, als hij het over veel te jonge meisjes heeft. Het waren wezens met meer vleselijke kennis dan hij. Zij hebben hem van alles bijgebracht. Hoewel hij zich schuldig voelde kon Savile zichzelf door middel van de taal wijsmaken dat het anders zat. Martin refereert in zijn stuk ook aan Rousseau die suggereert dat we kinderen zo lang mogelijk met rust moeten laten omdat zij nog in de natuurtoestand zouden verkeren. We mogen ze niet verpesten met onderwijs. Interessant om eens op die manier naar Rousseau te kijken, als onderdeel van de intelectual histroy of abuse. Er wordt namelijk gesuggereerd dat kinderen eigenlijk wijzer zijn dan volwassene. Het kind is volgens Rousseau al 2.000 jaar ouder.
Simone de Beauvoir’s suggereert dit ook. Zijn streeft naar een bevrijding van de seksuele moraal. Zoals ik het begrijp zijn dat allemaal samenzweringen van de taal waar het sprakeloze kind (Lolita heeft in Nabakovs boek bijna niets te zeggen) niets tegenin kan brengen. Martin:’Beauvoir’s “Lolita Syndrome” (her personal favorite, she said, among her essays) offers an evangelical defence of the sexual emancipation of the young. They have been tied up in chains for too long: Bardot is presented as the Harry Houdini who will get them out of bondage. Bardot is a filmic counterpart to Beauvoir herself, the Socrates of St. Tropez who is falsely convicted of “corrupting the youth of France.”

Brigitte Bardot als de Socrates van st. Tropez, die had ik nog niet eerder gehoord. Het ging er bij haar alleen niet om wat ze zei maar hoe ze eruit zag en wat ze deed. Haar lichaam werd een taal op zichzelf.
Overigens heeft psychotherapeut Adam Phillips een goed boek geschreven over seksualiteit met Houdini als terugkerende metafoor. ‘Houdini’s Box’ heet het en is zeer de moeite waard.

Fag Hag

 

Vanavond werd ik uitgenodigd voor een maaltijd bij de onderburen.  De een is professor kunstgeschiedenis, terwijl de ander een freelance schrijver is. Hij heeft onder meer een boek geschreven over bier. Een boek dat naar zijn eigen zeggen minder goed verkoopt dan zijn boek over cocktails dat hij ook heeft geschreven. Ik leerde vanavond het woord ‘Fag hag’ kennen, vrouwen die graag met mannen omgaan die graag met mannen omgaan. In de woorden van Jim (de kunstgeschiedenis professor) gaat het ook om vrouwen die zich gehaat maken bij alle andere mensen op de werkvloer. Onmogelijke vrouwen die interessant zijn omdat ze onmogelijk zijn. Soms moet je gay zijn om zoiets te kunnen begrijpen en na een het zoveelste wijntje en de malt whisky begreep ik alles.

Wehrmacht

 

Dit schrijft Arie Elshout over het nieuwe fietsenplan in New York: ‘Het voetgangersgedeelte en het fietspad worden slechts door een makkelijk te negeren witte verfstreep gescheiden. Daardoor is de brug voor voetgangers en fietsers in hun gevecht om de schaarse ruimte wat het Oostfront was voor de Wehrmachtsoldaat: een gebied vol gevaar.’

Ik kan me zo geen andere artikelen van Arie Elshout herinneren, maar hij lijkt me een nogal gebrekkig stilist. Een referentie aan het Oostfront op de Brooklyn bridge? Je moet er maar opkomen. Elshout vergeet bovendien dat er al jaren over de Brooklyn Bridge gefietst wordt. Het is helemaal geen nieuw probleem. Al sinds 2012 staan er artikelen op internet over de problematiek tussen fietsers en voetgangers. Dit is misschien wel een goed voorbeeld van een artikel dat uit alle macht journalistiek waarde moet hebben en dus focust op allerlei zogenaamde problemen. Wat Elshout ook had kunnen doen was gewoon een stuk gaan fietsen op zo’n nieuwe fiets. Hij had de stad kunnen beschrijven vanuit het perspectief van een fietser in plaats van die van de journalist.

Omstandigheden

Gisteren heb ik met een vriend gedineerd in de Caravan of Dreams, nog steeds ongekend goed, voor diegene die van veganistisch en zelfs raw food houden is het een aanrader.

Aan een tafeltje naast ons zaten vier mensen. Een blinde jongen en een donkerharige vrouw die z’n moeder zou kunnen zijn en een Afro Amerikaans stel dat opvallend stil was. De ‘moeder’ begon tegen de ober op te scheppen dat de jongen zeer goed was met kaarten. De serveerder werd uitgedaagd een speelkaart te kiezen, te onthouden en terug te stoppen in de stapel die werd geschud. Het lukte de blinde man feilloos de juiste kaart te kiezen.’ Ik wil hem beroemd maken,’ fluisterde de donkerharige vrouw tegen mij. Later gaf ze me haar kaartje, ze bleek ‘relationship expert’ en tantra lerares te zijn. Deepen your experience of love, stond er als aanbeveling op. Zouden de  Afro Amerikanen cursisten van haar zijn? En hoe zat het met de blinde man? Wat was zijn relatie tot de vrouw met het donkere haar? Het was een warme zomeravond vol vragen en verwondering en dromen natuurlijk. Wat dat betreft paste de naam van het restaurant ineens wonderlijk goed op de omstandigheden.

Biach

-->

De patatduif laat zich gelden in New York. Overal waar de patatduif opduikt maakt het beestje iets los. Vandaag schrok een serveerder zich helemaal het apezuur omdat de duif bij mij op tafel stond. Hij kwam uit Ecuador en hij zei dat hij ooit op een boerenerf had moeten spelen en niet meer naar binnen mocht terwijl het er vol zat met agressieve kippen.
’Ik ben doodsbenauwd voor vogels,’ zei hij. Later wilde hij met de patatduif op de foto om aan zijn vrouw te laten zien. Overigens wil iedereen oproepen om je via facebook aan te melden bij deze website. Vanaf 10 juni zal de patatduif over de pagina fora & fauna regeren. Niets dan vuilbekkerij natuurlijk. Het is afgelopen met de lieve dieren en onschuldige dichtregels van virussen. Hier komt de patatduif, biach, de patatduif is van de straat.

Traditie

 
Verschillende oudere mensen glimlachten welwillend naar ons. ‘Een goede dag om op de stoep te zitten,’ zeiden ze bijvoorbeeld. Of:’ Stoopsitting, an old Brooklyn tradition.’
Vroeger zat iedereen op de stoep. Vroeger hadden de huizen nog geen airco en dan moest je wel. Van de auto en de telefoon wist ik al dat die het straatleven negatief hadden beïnvloed. Maar ook de airco moeten we het een en ander aanrekenen. De neighbourhoodman, een figuur die overal in de straat klusjes doet en bij ons het hek heeft staan schilderen, zegt echter geheel niet naar vroeger te verlangen. ‘Iedereen zat op de stoep ja, maar wel met een fles in de hand. De halve straat was alcoholicus in die dagen.’
Het moet gezegd ook wij dronken bier op het trapje van ons huis.