In Lissabon raakte ik donderdag morgen mijn telefoon kwijt. Slaapgebrek of verveling zijn de redenen geweest. Toen mijn naam werd omgeroepen kwam er een gevoel van opluchting over mij heen. Helaas bleken ze niets te weten van een telefoon, maar of ik even mee wilde komen. Een aardige maar ernstige grond stewardess zei dat er een verdacht pakketje in mijn koffer was gevonden. We reden met gierende banden naar een loods op een uithoek van het vliegveld. Als het even kan, wordt op die betonvlakte natuurlijk het gaspedaal ingedrukt. 'Hier worden de transit koffers verwerkt,' zei de stewardess. Een interessante plek die ik nog nooit eerder had mogen bekijken. Mijn koffer stond bij een bewaker die keihard op zijn toetsenbord sloeg omdat een bepaald plaatje maar niet wilde verschijnen. Het röntgenplaatje van mijn koffer, nam ik aan. Ik werd gemaand de koffer open te maken en opzoek te gaan naar iets dat leek op wat op het computerscherm had moeten verschijnen. ‘Iets ronds,’ zei de man. Het bleek om mijn campinggas stelletje te gaan. Die had ik bij me om koffie mee te zetten in Ghana. Je kan wel uit Nederland weggaan, maar zo’n verslaving neem je gewoon mee. Toen alles goed bleek te zijn omdat het blikje campinggas leeg was, werd ik naar het vliegtuig gebracht. De daar wachtende mensen konden zichzelf niet helpen, ze keken naar me. Een ouder Nederlands stel vroeg wat er aan de hand was:’Daar kan ik helaas niets over zeggen,’ antwoordde ik. De nieuwsgierigheid moet je voeden.Speculeren over terrorisme of drugssmokkel, is ook een manier om de tijd door te komen.
