Vandaag heb ik voor een belangrijk deel mijn tijd
doorgebracht in de license office om mijn Ghanese rijbewijs te verlengen en
tevens een internationaal rijbewijs te bemachtigen. Een office zou de indruk
kunnen wekken dat je een gebouw binnengaat, waarin zich verschillende kantoren
bevinden. Zo is het hier niet. Het is eerder een soort open compound die doet
denken aan een dorpsgemeenschap. Waar het wonen ophoudt en de licence office
begint is niet helemaal duidelijk. Ik zit eerst een uurtje onder een afdakje
bij een soort schuurtje die hoofdzakelijk nummerborden lijkt uit te delen. Ambtenaren van de license office lopen
niet in uniform, de aanvragers en ambtenaren zitten aan gammele houten
tafeltjes. Ik wacht, maar weet niet precies waarop, ik heb mijn lot uit handen
gegeven aan een vertrouweling. Vlak voor de counter van het nummerborden
kantoortje zit een schoenmakertje. Een vreemde plek, maar volgens mijn
vertrouweling kent hij waarschijnlijk de nummerbordenambtenaar. Dan is het tijd
om te gaan en lopen we over de parkeerplaats
die ook een soort markt is, alle openbare ruimte is tegelijkertijd ook een plek om dingen
te verkopen. We gaan een hoek om en moeten een straat passeren, dan gaan we
door een poort. Plotseling begint een man met een bamboestokje en een wit uniform met een pet, tegen mij uit te varen in een taal die ik niet begrijp. De
vertrouweling draait zich om en vraagt wat er is. Dan zegt hij tegen mij: ’Dat was ik
vergeten je mag niet met slippers naar binnen.’ We gaan terug naar het nummerborden schuurtje, waar we van de
schoenmaker een paar schoenen kunnen lenen. Ze zijn zeker drie maten te groot
en als we teruglopen voelt het een beetje alsof ik
straf heb gekregen. Ik beeld me in dat de mensen naar mijn schoenen wijzen en
tegen elkaar zeggen: Daar gaat de schuldige. Waarom wil hij eigenlijk zo nodig
een rijbewijs? Hij heeft niet eens een auto.
In het hoofdgebouw, zitten mensen in de gang. Iedereen wacht
op iets. Ik wordt naar een bankje gedirigeerd, waar ik uren moet wachten tot
mijn naam wordt omgeroepen. Het is een oefening in nederigheid, misschien is
dat wel de reden dat ik het doe. Maar het is wel gelukt, ik beschik nu over een
Ghanees en een internationaal rijbewijs. Daar ga ik mee door Spanje rijden, of
Portugal. Alleen de gedachte daaraan is al genoeg.
