Ogbobloshi is een chaotisch geheel met een markt aan de
straat en een zee van houten hutjes waarachter zich een tweede zee uitstrekt
van afval. Op de markt worden tomaten verkocht en Yams, ook zie ik veel uien.
De manden staan op oude monitorhulzen. Het glas is er al uit, evenals de
elektronica waarvan vooral de koper in trek is. De oude monitorhulzen worden door de marktvrouwen ook
gebruikt als krukjes. Ik heb met Job, een Nederlandse backpacker die we ontmoet
hebben in Cape Coast, een wandeling gemaakt langs de hutjes. Soms kwamen we
over binnenplaatsjes waar zich het dagelijkse leven afspeelde, als in een
woonkamer, maar we moesten er langs. Dat kon niet anders. Uiteindelijk gingen
we door een tunnel, die deed denken aan een kleine mijnschacht. De houten
passage ging door een wand van houten huisjes en iedereen moest er langs want het was de enige manier om
het dorp van de vuilnismensen te verlaten. 'Closes at 9' stond in bordkrijt op
een balk. Het dorp gaat ‘s nachts als een middeleeuwse stad, op slot. Via
bruggen die vanaf de afvalberg over een drooggevallen rivierbedding van
plastic gingen, waren we het dorp
aan de andere kant binnengegaan. Daar bevond zich het afval, waar mensen in de
weer waren met grote zakken waar ze bruikbare dingen in verzamelden. Ook liepen
er geiten en koeien. De bruggen naar het dorp kunnen op slot. Er staat een
kleine moskee in het dorp. Op een houten hokje waar je kon bellen was een mooi
schilderij gemaakt. Jezus aan de telefoon. Hij belt met Mohamed, zei de
uitbater. We zagen ook een vrachtwagen met
zeildoek van Frans Maas. De failliete vervoerder uit Nederland.
