In een artikel in de NRC weekend editie stond een stuk over verveling van Kathleen Vereecken. Met instemming citeert de auteur uit het proefschrift Over Verveling van filosoof A.W. Prins die beweert dat verveling een welvaartsziekt is. ‘Wie met de dood bedreigd wordt, honger lijdt, of in rouw is, verveelt zich niet.’ Aldus Vereecken. Deze stelling klinkt mij als bijzonder onwaar in de oren.
De vraag die hier gesteld moet worden is: Verveelde men zich
in Auschwitz? Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik zou zeggen: waarom
niet? De dood kan behoorlijk afstompend en vervelend zijn, evenals honger. Wie
iedere dag hetzelfde rijstpapje te eten krijgt zal zich hieromtrent gaan
vervelen. Verveling lijkt me een toestand van de geest die onder alle
omstandigheden denkbaar is. Bovendien is verveling waarschijnlijk een
containerbegrip waarin ondermeer gebrek aan inspiratie, lusteloosheid en
depressie onder vallen. In het artikel gaat het er overigens om dat verveling
ook een manier kan zijn om te ontsnappen aan alle prikkels die in deze
samenleving op ons afkomen. Zo worden er alweer congressen georganiseerd met
titels als ‘ Boring 2010’ waarin sprekers eindeloos door leuterden over hun
persoonlijke reflecies op het engels ontbijt of alle kleuren uit een catalogus
oplazen. Geen fenomeen in deze wereld ontkomt eraan, alles wordt een trend en
trends krijgen vorm op beurzen en congressen. Ik voorspel binnenkort congressen
over hysterie en de heilzame werking die er eigenlijk vanuit gaat.
