Een kijkje in de toekomst

De nieuwe president van de Malediven heeft zijn zorgen uitgesproken over de stijgende zeespiegel.De eilandengroep in de Indische Oceaan ligt slechts twee meter boven de zeespiegel en zal in de nabije toekomst zeker worden opegslokt door het water. Hij heeft daarom aangekondigd land te willen kopen waar de bevolking van 300.000 zielen in de toekomst naartoe kan vluchten. Een speciaal fonds, die zal worden gespekt met inkomsten uit de toeristische industrie, zal voor de kosten moeten zorgdragen. Deawoo logistics, een Koreaanse bedrijf, gaat in Madagaskar een stuk land ter grootte van Vlaanderen gebruiken om maïs en palm olie op te verbouwen. In ruil voor dat land biedt Deawoo werkgelegenheid en Madagaskar verdient 30 procent aan belastinginkomsten.Dong wang, een manager bij Deawoo draait er niet omheen: “We want to plant corn there to ensure our food security. Food can be a weapon in this world.”

Ik voorspel oorlogen die niet langer worden uitgevochten om olie maar om voedsel waarbij landbouwcorporaties en logistieke transportbedrijven de belangrijkste spelers zijn, ik voorspel grote volksverhuizingen als gevolg avn klimatologische omstandigheden en ten slotte denk ik dat er een gouden toekomst zit aan te komen voor Nederlandse ingenieurs en bagerbedrijven.

Droste effect

Onlangs ontmoette ik de nieuwe vriendin van een vriend van mij bij hem thuis. Het was dinsdag en op dinsdag heeft zij haar vrije avond. Dat wil zeggen dat haar kind dan is ondergebracht bij de vader. Die vrije avond moest blijkbaar gevierd worden met een krat Holger bier. Daar had ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar ik vind niet dat je op een eerste ontmoeting meeteen over het bier moet beginnen. Enige flesjes Holger later vroeg de gloednieuwe vriendin mij wat ik ervan vond dat ‘ze’ samen waren. Ik vond daar natuurlijk helemaal niks van. Openhartigheid beschouw ik niet als een deugd. Ze voelde zich er best door gekwetst, zei ze. Ook het achterwegen laten van uitspraken kan mensen blijkbaar kwetsen. De dag erop stuurde ze haar dochter op me af met een bus poedersuiker. Ik ben beleefd genoeg om daar een beetje in mee te gaan, dus veranderde ik de dochter in een klein maar idyllisch sneeuwlandschap. Blijkbaar werd hierdoor het moederinstinct van de gloednieuwe vriendin in werking gesteld want er werd in de keukenkastjes van mijn vriend naarstig gezocht naar een nieuw wapen, het werd cacaopoeder.Voor de zekerheid sloot ik mijzelf enige tijd op in de wc. Toen ik dacht dat de kust veilig was en ik het vermoeden had dat er niet langer werd nagedacht over oneigenlijk gebruik van cacaopoeder, kwam ik weer tevoorschijn. Iets te voorbarig zo bleek want het volgende moment stond ik, tot grote hilariteit van de omstanders, in een grote wolk cacao poeder die als zachte deken op mij neerdaalde. De gloednieuwe vriendin had lange tijd niet zo gelachen zei ze. Uit beleefdheid lachte ik een beetje mee en probeerde daarna de verloren tijd weer in te halen.

Gevaarlijke hik

Jose Saramago is 86 geworden. Volgens een dokter mag dat een klein wonder heten. Saramago is fysiek niet helemaal in orde, al kom ik er niet echt achter wat hij heeft. In het intrveiw met hem in El Pais staat dat hij lijdt aan een gevaarlijke hik. De hik is hem bijna fataal geworden, maar gebraden appels hielpen hem er weer bovenop.
Nog maar kort geleden viel hem op hoe groot zijn ogen waren. Ogen die hem aankeken met nieuwsgierigheid. Alsof ze wilden zeggen: ‘Ah, dus je bent er nog, nog steeds hier.’
Ik denk dat ik toch maar eens wat van hem moet gaan lezen. Of zal ik wachten op de film?

Fiets Band

Ik moest vroeg in Rotterdam zijn, iets te vroeg voor mijn kortingskaart zo bleek. Of ik in Schiedam even een nieuw kaartje wilde kopen. Dat deed ik, maar ik vergat mij fiets. Mijn vouwfiets, onze vouwfiets. Een witte PUCH, waar ik inmiddels aan gehecht was. Het gevalletje stelde bij vondst niet veel voor maar is met veel liefde opgeknapt (door de fietsenmaker op de hoek). Nu is de witte PUCH, die opgevouwen op slot stond in de trein, dus weg. Niemand heeft hem zogenaamd gevonden. Het vervelende is, nu moet er een andere fiets komen. Maar ik haat dat. Met de PUCH had ik een band, ook al reed niet ik, maar mijn lieve vriendin (soms ook huisgenoot) erop met haar tassen vol Spaanse boeken. Alleen al als ik daaraan denk, hoe ze zich volgeladen met spullen voor haar lessen in Groningen op het kleine fietsje nestelde, krijg ik een brok in mijn keel. Het was een trouw PUCHje. Met een nieuwe fiets moet je altijd maar weer afwachten of het klikt. Zo’n relatie kost toch tijd, of het wordt nooit wat. Ik kan mij nog goed herinneren hoe ik als kind een nieuwe fiets kreeg (dat wil zeggen: een nieuwe tweedehands fiets) die me totaal niet aanstond.Gelukkig was ik er vrij goed in om fietsen vakkundig te slopen. Binnen een week was meestal de middenstang gebroken. Mijn vader ging die dan weer lassen, maar als ie één keer gebroken was dan gebeurde dat vaker. Dan kon mijn vader wel aan de gang blijven. Tot ie het opgaf en er weer een nieuwe tweede hands fiets moest komen die afhankelijk van mijn gevoelens voor het tweewiel lang dan wel kort mee zou gaan.

Bij de tandarts leer je bij

De tandartsstudent zei ‘ken je dit instrument?”, ik keek naar het haak vormige instrument in zijn hand en zei dat ik geen idee had wat dat was. ‘Hiermee ga ik tussen je tanden en tandvlees steken om te meten hoe diep het is, het kan pijn doen.’
‘Goh’ zei ik, ‘Interessant zeg.'

Eeuwige Ontgroening

Ik heb vanavond met een half oog naar de documentaire Too see if i’m Smiling gekeken, over Israelische vrouwen die in het leger hebben gezeten.
Een meisje die als arts in het Israleische leger werkte vertelde over haar eerste gevechtssituatie in Hebron. Nadat alles voorbij was schudde de commandant haar de hand en zei haar dat het een goede ervaring was. Daarna bestelde hij pizza.
Uit de rest van de documentaire ontstond het beeld van het Israelische leger als een studententvereniging waarbij de palestijnen optreden als aspirantleden die nooit de ontgroeningsperiode door komen.

Paper Dolls

Het Gemak.org organiseert een filmreeks met het thema ‘borders within’, een Israëlische filmcyclus. Vandaag draaide Paper Dolls.
De film gaat over Filippijnse travestieten die in de bejaardenverzorging in Jeruzalem werken. Een ontroerend portret van een kleine groep gastarbeiders die hun harde bestaan opvrolijken met verkleedpartijtjes. De film bevat vele ontroerende scènes. Mijn favoriete was die tussen een oude man die niet meer kon praten omdat zijn strottenhoofd was weggevreten door de kanker en zijn Filippijnse huishoud hulp, een travestiet. De oude man en de Filippijnse konden het erg goed vinden en ondanks dat de man niet kon praten probeerde hij haar uitspraak te verbeteren.
In 1993 werden alle Palestijnen het land uit gegooid en begon Israël actief met het werven van gastarbeiders(ze komen uit 98 landen). De visas werden echter tot voor kort aan de werkgevers gegeven en niet aan de gastarbeiders(ik geloof dat dit inmiddels is veranderd). Als ze werden ontslagen werden ze illegaal. 75 procent van de illegalen in Israël was eerst legaal in het land . Een ander schrijnend feit is dat de Palestijnen de meeste aanslagen plegen in immigranten wijken. Dat plaatst het middenoosten conflict neer weer even in een ander daglicht. De Palestijnen zijn gewoon boos dat hun baantjes zijn ingepikt door andere gastarbeiders.

Gouden tijden voor Schateiland

Ik hoorde op de radio dat Somalische piraten een Saoedische supertanker, met miljoenen aan ruwe olie aan boord, hebben gekaapt. De Somalische piraten, over het algemeen afkomstig uit de regio Puntland, zijn haast een begrip aan het worden. Zodra bekend wordt dat er weer een gekaapt schip in aantocht is trekken mensen hun beste kleren aan en rijden in hun landrovers naar de haven van het piratendorp Eyl. Met hun laptops en mobiele telefoons vormen ze een groeiende groep criminele professionals die van de kaping meeprofiteren. Ze behoren tot de jetset, hebben de mooiste vrouwen, laten fantastische vila's bouwen en er wordt in het algemeen tegen deze mensen opgekeken. Ook zijn er in de havenstad waar de schepen naartoe worden gehaald al speciale restaurants om de bemanningsleden te eten te geven. Dat is ten slotte het onderpand waar niks mee mag gebeuren. Ik ben benieuwd of ze dan ook meerdere restaurants hebben voor bijvoorbeeld Italiaanse matrozen en het Indonesische ketelbinkie. Je zou dan eigenlijk ervaren topkoks moeten invliegen die iedere keuken goed beheersen. Met al het geld dat de piraten verdienen voorzie ik een zonnige toekomst voor de Somalische toeristische industrie. Er zullen bewaakte vakantieparken komen, die je nu al veel ziet in Afrikaanse landen. Over het algemeen zijn de hekken bedoeld om de inlanders buiten te sluiten. Nu zullen ze meer als doel hebben de opvarenden binnen te houden, maar dat verschil zie ik niet zo. Ook moet er in de parken van alles te doen zijn zodat gekidnapte bemanning niet uit verveling een ontsnapping gaan organiseren. Niet dat dit gevaar echt aanwezig is, want waar zouden ze heen moeten en nog belangrijker wat zouden ze moeten eten? Het zal niet lang duren voordat de parken enige bekendheid genieten en dat ook betalende toeristen er een aantal weken willen verblijven. Op den duur zal het niet eens meer nodig zijn om schepen te kapen. De parken kunnen langzaam uitgroeien tot piraten themaparken waar cocktails kunt drinken die worden aangeboden door dames in uitdagende piratenpakjes.

De Amerikaanse marine kwam overigens nog met het verrassende bericht dat ze niet overal tegelijk kunnen zijn. Er bestaat dus toch zoiets als voortschrijdend inzicht. Maar de oplosisng die ze aandragen is nog veel verrassender. Ze roepen vrachtschepen om zichzelf te bewapenen en zelf tegen de piraten op te kunnen treden. Kijk dat lijkt me een goede ontwikkeling.Eindelijk wordt het weer spannend om op een koopvaardij schip te varen en de bemanning ‘een behouden vaart toewensen’, krijgt plotseling weer betekenis. Dan Komen die goeie oude VOC tijden van Balkenende toch nog terug. Ten aanval!

De deeltjes versneller van M.C. Escher

Zondag voor het eerst in het Escher museum geweest. Zijn tekeningen zijn van een duizelingwekkende precisie en getuigen van een bijna religieuze bezetenheid. De verbeelding van oneindigheid lijkt een belangrijk wederkerend thema te zijn. Een vriendin zei dat het werk van Escher haar deed denken aan de deeltjesversneller in Zwitserland omdat Escher ook vaak opzoek lijkt te zijn naar het kleinste deeltje. En volgens mij heeft ze gelijk. Net als de tekeningen van Escher werkt de deeltjes versneller als een verbeeldingsmachine. Het onmogelijke wordt zichtbaar gemaakt. Op een computerscherm zal dan iets van een lichtpuntje zichtbaar zijn. Dat is dan het felbegeerde deeltje van Higgs. Escher's onmogelijke dimensies doen sterk denken aan de onmogelijke dimensies waar CERN naar opzoek is. Ook daar spelen zich zaken af die we zouden kunnen omschrijven als optisch bedrog(we zien een lichtpuntje op een computerscherm, maar het deeltje van Higgs geeft helemaal geen licht). Wetenschap is per definitie een verbeeldingsmachine. Ook in de kwantum mechanica is het ten slotte afhankelijk van de positie van de toeschouwer of er een deeltje dan wel een haartje wordt waargenomen. Maar ook de aangetoonde werking van placebo's in de geneeskunde toont aan dat verbeelding of inbeelding van groot belang is.

vervelend

Een vriend vroeg mij laatst ‘wanneer vind je iemand vervelend?’. Ik kan me de context niet meer helemaal voor de geest halen, maar het was een lastig te beantwoorden vraag. ‘Als iemand heel dwingend is’, zei ik ten slotte. Maar we kwamen al snel tot de conclusie dat dit het ook niet kon zijn, want dwingende mensen zijn soms ook aangenaam gezelschap. Hij kwam toen met de optie ‘Iemand publiekelijk vernederen om er zelf beter van te worden’. Niet slecht, maar ook dat kan soms terecht zijn of gewoon ontzettend grappig.Ook alls jezelf vernederd wordt kan dat een bijdrage leveren aan een aangename bijeenkomst. Zelfs wanneer je opgelicht wordt, hoeft dat niet op een vervelende manier te gebeuren. Ik ken ook een hele sympathieke oplichter. Hij woont in een zeecontainer in Ghana en kan nooit meer terug naar Nederland omdat daar teveel schuldeisers zitten. Maar wel een sympatieke man met een hoop verhalen. Alleen zijn die verhalen zo ongeveer het enige wat hij nog heeft. Maar dat laat de kwestie nog wel onbeantwoord, wanneer is iemand vervelend? Het zal wel neerkomen op het aloude adagium: ‘is er een klik of niet?’

Darwinimse II

Mijn vader kreeg vanavond het bericht van Sulleman (sullie), zijn voormalig chauffeur in Ghana, dat zijn vrouw is overleden. Die was nog geen dertig en laat drie kinderen na. Wat zijn vrouw precies had, is onduidelijk. Maar, via de moderne geneeskunde knapte ze niet op dus de laatste weken was ze onder behandeling van een medicijnman. Tevergeefs dus. Waarschijnlijk had ze dysenterie, iets waar je echt niet aan dood hoeft te gaan in Nederland. Dat is Afrika. Mensen vallen er van het ene op het andere moment om. Ondertussen kreeg mijn moeder een soort kettingbrief in haar mail met daarin de tekst: als je deze mail doorstuurt naar vijf anderen, hoor je morgenochtend een positief bericht.
Het is schrijnend om te zien hoe leeg het bestaan voor sommige mensen kan zijn.

Darwinisme

Wat is professionaliteit? Ik had er laatst een discussie over. Met name omdat ik beschuldigd werd van een gebrek eraan. Ik ben van nature leergierig en vroeg dus door naar de aard van het gebrek. Maar zo eenvoudig bleek het niet te omschrijven. Toch zette ik door. Gaat het om deadlines? Gaat het om de kwaliteit van de stukken die ik aflever? Dat was het allemaal niet volgens deze vriend/opdrachtgever. Wat het wel was, bleek neer te komen op een bepaalde houding of zelfs een gevoel. Dit soort mystificaties zijn kenmerkend voor mensen die al iets hebben bereikt. Er valt tegen hun mening over professionaliteit ten slotte niks in te brengen in het licht van een goed gevulde bankrekening. Ik ben bang dat professionaliteit en het Darwinisme elkaar, au fond, niet veel ontlopen.

Garnering

Vandaag ging in Shanghai, bij de kamer van koophandel van de Benelux, een 'event' met Job Cohen van start. Als zo'n man daar naartoe gaat dan worden er allerlei dingen omheen georganiseerd. Dat lijkt me een grappige ervaring: Je komt als hoogwaardigheidsbekleder ergens en je hoeft vervolgens niks meer te doen. Het is alsof je een kleine stuwing teweeg brengt, die alvast in wijde kringen de lucht in China doet fibreren. Ook ik werd via Shanghai door de stuwingen van Cohen getroffen. Er moesten foto's komen van streetfood, een eigenaardige opdracht. Maar aan de andere kant misschien ook weer niet zo gek als je ervanuit gaat dat dergelijke foto's in feite niets meer zijn dan een vorm van garnering. Bovenstaande foto is afgedrukt naast de foto van de kunstenaar/fotograaf.

De kleur van het Geluk

Ik had een aardig gesprek gehad met Bas Molenaar die momenteel de leerstoel voor architectuur en zorg vervult in Eindhoven. We spraken over de toepasbaarheid van wetenschappelijk onderzoek als instrumentarium voor architecten die zich bezighouden met zorg architectuur. Dit is volgens hem heel moeilijk omdat je de vertaalslag van onderzoek naar bouwpraktijk bijna niet kan maken zonder dogmatisch bezig te zijn.
‘Stel nou dat uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de kleur blauw heel rust gevend is en de overheid gaat het voorschrijven als een soort regel, een soort Geogre Orwell met kleuren.’ Om er aan toe te voegen: Laat Rouvoet het maar niet horen’
Met name die laatste opmerking vind ik interessant, want dat is natuurlijk ook wat Rouvoet doet. Met zijn door de overheid gesubsidieerde relatietherapieën gaat de minister zijn boekje goede bedoelingen ver te buiten. Geluk valt niet af te dwingen, al helemaal niet met de kleur blauw of door middel van relatietherapieën.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Blauw

Veel Liefde

Vandaag had ik een afspraak in Utrecht, maar tot mijn spijt bleek geen enkel pinpasje toegang te bieden tot een rekening met geld. Ik moest het er dus op wagen. Rond Alphen aan de Rijn werd het mij echter te heet onder de voeten en verliet ik kortstondig de trein. Ik zou de volgende wel pakken. Bij het instappen werd ik bijzonder vriendelijk begroet door de hoofd conducteur die ik vriendelijk terug groette. Maar natuurlijk wist ik toen al genoeg. Ik liep door de gangpaden van de trein op zoek naar een rustig plekje in afwachting van mijn executie.
“ Zoooo, daar zit ie dan”
“Ja daar zit ik dan”
“Weet je....ik ben heel erg teleurgesteld dat je niet naar me bent toegekomen”
“Ja dat is waarschijnlijk een inschattingsfout geweest, ik sprak al eerder een conducteur vandaag en die reageerde niet zo vriendelijk”
“Ja maar we zijn niet allemaal hetzelfde, als je zo rechtlijnig bent als mijn collega dan wordt je daar misschien wel niet zo gelukkig van.”
“Nee dat is ook zo, rechtlijnigheid brengt automatisch een hoop frustraties met zich mee.”
“Ik geef heel veel liefde in mijn werk.”
“Ja dat zie ik direct, u maakt een hele symapthieke indruk.”
“Wat doe je voor werk?”
“Ik ben freelancer, ik schrijf op het gebied van architectuur en stedenbouw"
“Ah kijk, ik houd zelf ook ontzettend veel van lezen en mooie boeken. daar kan ik echt van genieten."
"Maar het is een onzeker bestaan."
"Misschien moet je overwegen om twee dagen er naast te gaan werken.”
“Nou ja precies, dat is ook een beetje de bedoeling, ik zou inderdaad wel twee dagen vast willen combineren met mijn freelance werkzaamheden.”
“Ik heb de bevoegdheid je aan te houden, ik hoop dat je een identiteitsbewijs bij je hebt”
“Nee helaas heb ik niet.”
“Dat gaat je meer dan honderd euro kosten, maar goed je behoort niet tot de groep waar we normaal gesproken naar opzoek zijn. Dus je mag mee naar Utrecht. Hier heb je een kinderkaartje met sneeuwwitje erop."

We hebben het nog over pensioen opbouw gehad en dat hij 2200 euro per maand verdiend en hoe prettig dat is. Ik heb hem beloofd een boek op te sturen.

knuffelen

In 1951 verzucht toenmalig directeur van de National Park Service Conrad Wirth dat hij bang is dat de bezoekers de parken ‘doodknuffelen’. Het is een mooie term voor een verstikkend soort enthousiasme. Er is al veel gespeculeerd over de mogelijkheid dat Obama wordt vermoord, maar ik denk dat het in zijn geval aannemelijker is dat hij wordt doodgeknuffeld.

De droomkevertjes van G

‘We waren op weg naar oude Moorse dorpen in de bergen van Andalusië. Allebei hadden we een langwerpig zwart kevertje bij ons om de weg te wijzen. Toen we eenmaal in het dorp waren aangekomen, begon mijn kevertje ineens onhandelbaar te worden. Hij kroop in allerlei holletjes van andere insecten en ging daar dan een beetje zitten urineren om ze uit te drijven. Ik heb hem toen in een luciferdoosje gestopt en tegen jou gezegd dat je hetzelfde moest doen.’

Patat met Mayonaise

Toen we als één van de laatste de grote zaal van theater Diligentia aan het Lange Voorhout binnenliepen zag ik al dat het mis ging. Het publiek draaide zich als 1 man naar ons om, met een blik vol verwachting en al een halve grijns op hun gezicht. Die dachten dat we bij de act hoorden. Het nadeel van theaters en bisocopen is toch wel dat je deel gaat uitmaken van een groter publiek. Als de voorstelling goed genoeg is dan vergeet je dat publiek vanzelf, dan gaat het alleen nog maar om hetgeen zich op het toneel afspeelt. Met cabaret is dat anders, en nu wist ik ook direct weer waarom ik niet zo van caberet houd: het is nogal dwingend. Je bent er heel duidelijk een publiek en het is niet de bedoeling dat je dit tijdens de voorstelling vergeet. Bij cabaret wordt het publiek namelijk voortdurend als zodanig aangesproken. Lekker meeleven, daar gaat het om bij cabaret. Achter mij zat een vrouw voortdurend naast het zo nu en dan lachen ook nog eens aaah’s en oooh’s uit te stoten. Natuurlijk moest ik ook wel lachen, wat dat betreft is het soms bijna een fysieke sensatie: je kan niet anders omdat je lachspieren worden gekieteld (dat wil niet zeggen dat het ook echt leuk is, soms is het gewoon heel flauw).
Toen we het theater hadden verlaten overheerste toch vooral een leeg gevoel. Het was allemaal een beetje te gemakkelijk geweest. Cabaret is wat dat betreft hetzelfde als patat met mayonaise. Je denkt in eerste instantie: ‘ik heb er zin in’, maar als alles eenmaal naar binnen gewerkt is voel je je vies en heb je de neiging te gaan douchen.