Iran mag graag het westen provoceren. Al heeft de Ahmadinejad geen echte macht, dat zijn nog altijd de religieuze leiders zoals Khameni.
In where to invade next, mijn favourite gidsje over America’s buitenlandbeleid, staat dat ‘some opposition groups exist, but they are closely watched and effectively impotent’.
Dat blijkt niet helemaal waar te zijn. Vandaag las ik in de krant dat vrouwen organisaties en de rechterlijke macht met succes de nieuwe wet voor versoepeling van ‘veelwijverij’ hebben tegen gehouden. Terwijl dit wel is toegstaan volgens de islam. Misschien is polygamie wel het breekijzer waarmee de Iraniërs regime change tot stand kunnen brengen. Leuk om te zien dat in Nederland tegelijkertijd ook een soort regime change plaats vindt bij de gerechtelijke macht. Moslim advocaten hoeven niet langer op te staan voor de rechter, omdat volgens de islam iedereen gelijk is. Je blijft wat af interpreteren met die islam. Iedereen is gelijk, maar de moslim advocaat is gelijker dan anderen. Want als je blijft zitten en de rest gaat staan dan maak je van jezelf toch juist een uitzondering en zeg je toch eigenlijk dat jij niet gelijk bent aan je collega’s? De moslim advocaat is niet gelijk, hij heeft vooral het gelijk aan zijn kant. En dat is een kwalijke eigenschap, zeker voor een advocaat.
