Zoals C. Balard in de jaren zestig in zijn literaire werk de schoonheid van de car crash zou bezingen zo deed de Spaanse schilder Ponce de Leon dat al in 1936 met zijn schilderij 'ongeluk'.
Iedere keer als ik dit schilderij zie moet ik denken aan de kruisiging van Jezus. Het komt door de blik in de ogen van het slachtoffer en zijn sierlijke houding. Hij zal helse pijnen lijden, maar hij heeft een serene of onverschillige blik in de ogen en een licht ironisch glimlachje om de mond. Waarschijnlijk is hij ook al dood. Met zijn linkerhand graait hij in een stekelbosje dat doet denken aan een doornenkrans. Maar ook het paaltje waarop staat ‘verboden’ doet mij op een vreemde wijze denken aan al die schilderijen waar jezus op staat afgebeeld. Ook daar zien we dikwijls een nog een soort bordje (onder de voeten van Jezus bijvoorbeeld) met een tekst erop. In het jaar dat de Ponce de Leon dit schilderij maakte, kwam hij om het leven door een ernstig auto ongeluk. Hoe noem je dit, een selfulfilling self-portrait ?
