Toen ik in Madrid was om onderzoek te doen voor een stuk over de Spaanse buitenwijken kwam ik bij het beroemde MVRDV gebouw een oude man tegen (ik schatte hem eind zeventig). Hij droeg een stoel in zijn armen die hij ergens had laten maken. Toen ik hem vroeg wat hij van het gebouw vond begon hij te zuchten en ging er zelfs even bij zitten.
‘Het mag een godswonder heten dat er nog niemand is dood gegaan. De tegels vallen zomaar van de buitengevel af. En dan de wind die je constant hoort, afschuwelijk.’
Zijn zoon heeft de woning voor hem gekocht, maar hij vertelde met trots dat hij ook nog een appartementje in het centrum van Madrid aanhoudt voor een wekelijkse rendez vous met zijn amante, waar hij dankzij de viagra nog een hoop plezier mee kan beleven.
De geneugten van de stad blijken toch moeilijk te overtreffen.
