Communitas, de expositie met video-installaties van Aernout
Mik in het Stedelijk museum te Amsterdam, gaat over groepsdynamiek en rituelen
in de moderne samenleving. Je ziet protesten, spanningen op het schoolplein,
een rechtzaak. Het geluid staat uit. Op de radio hoorde ik dat je bijna niet
kan zien dat het geacteerd is. Dat is niet per se een kwaliteit. De video’s
waarbij het acteren er dik bovenop ligt zijn namelijk de beste. De rechtzaak
tegen een Berlusconi-achtige figuur, bijvoorbeeld, is vooral goed omdat de
acteur die Berlusconi speelt bijna te goed gecast is. Zijn mimiek en acteerwerk doen onmiddellijk aan
Berlusconi denken en tegelijkertijd zie je dat hij het niet is. Juist omdat het
iemand anders is, vallen die Berlusconi-achtige trekjes extra op. Het is verreweg
de beste video van Communitas. Theater van Italiaans theater. En na een tijdje
rond te hebben gehangen in de expositie ruimte besef ik wat Mik bedoelt als hij
spreekt over video-installaties. Ook het publiek begint onderdeel te worden van de
opstelling die Mik laat zien. De geluidloze video’s weerspiegelen de gewoonte om in musea in stilte rond te lopen. Moderne
rituelen.
