Antropocene Seizoensarbeiders

In de Volkskrant stond een mooi verhaal over de Ierse autoblik-uit-deuker James Byrne. Hij was op dat moment aan het werk in Brabant waar recent hagel als tennisballen uit de lucht waren gekomen. James maakt deel uit van een rondreizend circus van hageljagers die zware hagelbuien achterna reizen om vervolgens beschadigd blik te repareren. Het komt mij voor dat dit een nieuw type seizoenarbeider is die door de klimaatverandering in opkomst is. Zijn er naast hageljagers nog meer Antropocene beroepen te bedenken? Misschien hitte eiland speurders die mensen met hitte stress behandelen in een vrieskist. Tornado jagers, natuurlijk, die in een handomdraai je huis tornado proof kunnen maken. Of misschien Sponge Bob die je ondergelopen kelder kan dweilen. Voorwaarde is wel dat de nieuwe seizoensarbeiders constant onderweg zijn, ze reizen niet het seizoen maar het extreme weer achterna.   

Spons

Afgelopen dagen had ik mijzelf ondergedompeld in de buitenwijk Beijum. Ik heb er vijf keer een rondleiding gegeven samen met bewoners van de wijk. Beijum lijkt met groot gemak allerlei groepen te kunnen absorberen. In de populaire cultuur wordt de suburb toch vaak gezien als de plek van de blanke middenklasse en de stad als plek waar je een spannende mix aantreft tussen verschillende mensen met een uiteenlopende culturele achtergrond. In Groningen lijkt precies het omgekeerde aan de hand. Het centrum wordt bevolkt door een relatief homogene populatie van studenten en Beijum door tal van etnische minderheidsgroepen, zorg behoevende groepen, middenklassegezinnen en oude hippies. Ook typisch grootstedelijke problemen zoals drugsoverlast en gangs die het met elkaar uitvechten waren in Beijum te vinden.

Observatie Beijum: Op bezoek bij een heks

Medium Parabea heeft staar. Gelukkig doet haar derde oog het nog uitstekend. Ze hield mijn hand vast en voelde hoe mijn energie informatie doorgaf. Ze begon te giechelen toen ze de beelden binnenkreeg. Mijn energie maakte haar kennelijk aan het lachen. Parabea sprong op en sprak: ‘Als ik nou tegen jou zeg dat je los moet laten en dat je minder in je hoofd moet zitten, wat zeg je daarop? Jouw dromen kun je waarmaken als je er maar aan toegeeft.’ Daarna moest ze weer een beetje lachen.’ Oh, nee ik zie nu dingen die inderdaad niet kunnen. Tachtig procent van wat je wilt is wel degelijk mogelijk.’
Parabea ging weer op de bank zitten en stak een sigaret op. Door sigaretten kan ze beter aarden, had ze me uitgelegd. 
‘Ik vind het leuk hoe je dat doet,’ zei ik,’ het theatrale bevalt me wel.’
‘Ja,’ zei Parabea,’ anders wordt het zo saai, je moet er wel een beetje een showtje van maken.’

Observatie Beijum: Verruiging

Er was een man aan het klagen over het hoge riet. 'Je kunt de eendjes niet meer zien,' zei hij. Het onstuimige groen hoort bij het nieuwe maaibeleid van de gemeente en wordt ook wel verruiging genoemd. 'Bezuiniging,' corrigeerde de man. Volgens deze vrouw genoten de honden in elk geval wel erg van het hoge riet. 

Observatie Beijum: Bryan

In Beijum Oost kwam ik in gesprek met Bryan die me direct op zijn terras uitnodigde voor bier. Zijn huis staat in een knik op de weg en zo ziet hij hele drommen aan mensen voorbij komen. Soms pikt hij er een van straat. Ik was niet de enige die voor het eerst op zijn terras zat, ook Esther was neergestreken. Zij had net bij de Beijum ruilwinkel een tuinstoel opgehaald. Bryan was al bijna begonnen met het maken van spareribs, toen hij erachter kwam dat hij twee vegetariërs op zijn terras had zitten. Hij is wel een erg goede kok getuige zijn aardappeltjes met rozemarijn. Bryan won ooit een kookwedstrijd van Albert Heijn  en staat met zijn gevulde kip recept in een uitgave van Allerhande. Ook is hij door een filmpje van Beijum nieuws een bekendheid geworden.

Observatie Beijum: Spiritueel

In de Groningse wijk Beijum heb je een Katholiek deel en een Protestants deel. Er zijn ook twee kerken gebouwd die helemaal in de stijl van de wijk passen. De Katholieke kerk heeft een boerderij geïmiteerd en de Protestantse kerk lijkt eerder op een buurtcentrum. Je kan wel zeggen dat Beijum een spirituele plek is. Naast de gebruikelijke kerken kan je hier ook naar een magnetiseur als je daarin geloofd. Dit lees ik op de website : 

Ik help mensen en dieren bij het oplossen van hun klachten, door de blokkades in het lichaam op te sporen en in balans te brengen

Op een andere plek is een speciale boomgaard te vinden die dienst doet als spirituele wasstraat. Je kan er doorheen lopen om van je negatieve energie af te komen. Ook ontmoette ik Johnny met zijn heilige leguanen. De leguanen nemen ook negatieve energie op. 'Ik hoef nooit door de wasstraat,' zei Johnny. De leguanen roken niet per se aangenaam, maar dat is niet erg. Zolang je spiritueel maar in evenwicht bent. 

Opvallend Boompje

In Rotterdam zag ik vandaag deze opvallende bomen langs de trambaan. Via internet kwam ik erachter dat ze speciaal gekweekt zijn voor het stationsgebied. Het zijn grappige dubbele bomen. Dit zegt Adriaan Geuze erover: “Met hun Y-vorm vormen ze een belangrijke schakel met het station, waar de pijlers op de perrons eenzelfde vorm hebben.” Eigenlijk zou Geuze een spreekverbod moeten krijgen voor dit soort teksten. Door deze conceptuele gedachte is het plezier in de boompjes me wel vergaan. Gelukkig vergeet iedereen dit soort uitspraken doorgaans snel en kunnen de boompjes weer zichzelf zijn. 

Het kleine verhaal groots vertelt

Café Society gaat over de gemiste kansen in het leven, maar misschien ook wel over de illusie van die gemiste kansen. Dromen over hoe het zou kunnen zijn, is ook aantrekkelijk. Het decor van Hollywood in de jaren dertig wordt behoorlijk vet aangezet, maar neemt niet de overhand omdat je wordt opgeslokt door de perikelen van de hoofdpersoon. Wat ik bedoel te zeggen is; dit is geen film over het Hollywood en New York van de jaren dertig.
Het gaat over de jongeman Bobby Dorfman die vooruit probeert te komen in het leven. De rol vertolkt door Jesse Eisenberg doet denken aan Woody Allen. Alsof hij niet alleen Bobby Dorfman speelt maar Woody Allen die Dorfman speelt. Toch is Eisenberg een andere acteur en iemand die op zijn geheel eigen wijze stuntelig is.  Hij gaat van New York naar Hollywood om het daar te maken en bestelt op aanraden van zijn gangster oom een prostituee. Ze komt te laat en het blijkt haar eerste dag te zijn, ze is een gedesillusioneerde actrice. Er ontstaat een hilarische scene waarin de jongeman, Bobby, geen zin meer heeft en haar gewoon het geld geeft en zij vraagt zich af of ze dan niet aantrekkelijk is. Het is een heen en weer getrek van geld en gediscussieer en een typische Woody Allen scene. Hiermee wordt je op het verkeerde been gezet, want je denkt dat dit meisje verder nog wel een rol zal spelen, maar daar is niets van waar. Zo zit de film vol van zijverhalen die de moeite waard zijn zonder dat ze afbreuk doen aan de verhaallijn van Bobby en Vonnie die elkaar vinden en elkaar dan weer kwijtraken. Ik kwam, ondanks de melancholie, toch vrolijk naar buiten. 

Observatie Beijum: lutje potje

In Beijum zag ik dit kinderdagverblijf met een hoop 'lutje potjes' in de tuin (lutje potje betekent eigenlijk baby in het Gronings). Deze babyhuisjes zijn een uitvinding van het Hooge land om bleekneusjes uit arbeidersgezinnen wat meer lucht en licht te geven. Een huisarts uit Eenrum en een timmerman uit Mensingeweer kwamen in de jaren dertig met dit ontwerp dat sinds dien razend populair is geworden in de Noordelijke regio’s. In het westen werd in het verleden nog wel eens met afschuw gereageerd op deze in hun ogen ‘konijnenhokken’ voor baby’s. 

Observatie Beijum: BBQ

Iedereen had het gisteren over de BBQ.  Mijn onderbuurman, doorgaans een stille jongen, hield er niet over op aan de telefoon. En op de radio ging het voortdurend over aubergines die je erop kon leggen. Lekker en gezond. In het winkelcentrum Beijum ving ik een gesprek op van een nette huisvader in korte broek die bezig was zijn aso-buurman (Hij had althans een aso-kop) ervan te overtuigen mee te doen aan de buurt BBQ. De aso voelde zich zichtbaar ongemakkelijk en wilde eigenlijk niet. Er moest haast wel iets gebeurd zijn in het verleden en de huisvader zag het als zijn dure plicht hem erbij te betrekken om zo een betere buurt te creëren. ‘Karin heeft ook een berichtje op facebook geplaatst  over de BBQ,’ zei de huisvader.

‘Oh ja, dat kan, nou wij zitten de laatste tijd niet zo op facebook.’

‘Nee maar het is echt goed om het te doen, iedereen neemt dan wat mee en Dirk heeft zo’n elektrische BBQ weet je wel.’

‘Oh ja, nou ik vind kolen altijd wel lekker.’

‘Ja maar dat geeft een hoop rook.’

‘Klopt, nou ik laat het nog wel even weten.’

Het gesprek duurde in werkelijkheid veel langer en was om te smullen. Ik doe niet aan barbecueën, althans niet in de zomer, maar ik kan er op mijn manier erg van genieten.  

Observatie Beijum: Tuin

Is het mogelijk je eigen identiteit te uiten via je tuin? Sommige mensen denken van wel. Een tuin is een wereld waarin je al je eigen creativiteit kwijt kan. Alleen grenst die wereld wel direct aan een andere wereld waardoor er voor de buitenstaander een heel eclectisch beeld ontstaat. De tuin is een afspiegeling van de wijkbewoners. Hoe eenvormig de huizen ook zijn, de tuin verraad wie er schuil gaat achter de muren.

Laatste klant

Bossina had 50 procent korting. Bossina verkoopt verf en andere chemische benodigdheden. Ik was op weg naar iets anders, maar kon niet laten nog even binnen te neuzen. Misschien was er nog iets. Stopverf bijvoorbeeld, dat leek me wel wat (en een beetje epoxy).
‘Waarom ga je eigenlijk weg ?’
‘Weggepest door de eigenaar.’
‘Vervelend.'
 'Eerst wel, maar nu hebben we er vrede mee, we gaan iets anders doen.’ Hij begon helemaal te glunderen en wachtte op de verlossende vervolgvraag.
Die gunde ik hem. ’Wat ga je dan doen?’
‘Hondenvoer importeren naar Duitsland waar ik woon en dan weer terug verkopen naar Nederland.’
Nooit heb ik iemand zo gelukkig zien kijken. Het was een verhaal over BTW waardoor dit lucratief was. Er wordt geen BTW op hondenvoer geheven in Duitsland en uit Nederland mag hij het BTW vrij importeren.
Ik was de allerlaatste klant. Achter mij ging de deur op slot. Hij was eigenlijk al dicht en met zijn gedachtes bij hondenvoer.

Pokémon

Toen ik op de fiets terugkwam in ons lieve getto, stond er een zwerm Pokémon spelers op straat. Ik herkende ze aan hun plasma mobieltjes. ‘Iemand heeft een parfum op het kunstwerk gespoten, daar komen al die beesten op af,’ gaf een jongen als verklaring. Ik kreeg de indruk dat hij zelf ook wel een beetje achterlijk vond dat hij dit aan het doen was. Hij irriteerde zich ook wel aan het spel omdat er nog veel fouten inzaten. Ik moest denken aan het project x waarbij via facebook mensen werden opgeroepen in Haren de boel op zijn kop te zetten. Vergeleken daarbij was deze social media bijeenkomst behoorlijk mellow. Ik vond het wel leuk eigenlijk. Die mensen zouden anders nooit in deze buurt komen.

Blij in het getto

Ik was in de weer met kruipolie om mijn vastgeroeste fietszadel los te wrikken toen de buurman kwam aanwaaien. Hij vertelde dat de woonbond had geconcludeerd dat de woningen aan de Westindische kade niet voldeden. Daar heb ik nooit wat van gemerkt, maar dat maakte hem niks uit. Hij ging proberen om huurverlaging te krijgen bij de corporatie. Ik wenste hem succes en ging verder met het schijnbaar zinloze gepruts aan mijn zadel. Een Hindoestaanse man die heel leuk Jamiroquai in zijn auto had zitten draaien met de deuren open, kwam nu naar mij toe om te zeggen dat mijn buurman een gaatje in zijn hoofd had. Zijn vriendin was door hem bedreigd en geslagen. ‘Ik kan niks doen,’ zei de Jamiroquai fan, ’want ik heb zelf problemen gehad met de politie en voordat je het weet zit je weer in het gevang.’ ‘Dat is zo,’ zei ik en hing met mijn hele gewicht aan de muurvaste zadel pen.
Hij begon vervolgens over de wietkwekerij op de derde verdieping en het feit dat ze al hun afval in de tuin van zijn vriendin gooien. ‘Dat is de reden dat wij die tuin niet onderhouden, er liggen daar ook heroïnespuiten.’
‘Ik dacht dat heroïne iets uit de jaren tachtig was,’ reageerde ik en liet een kreun van krachtinspanning ontsnappen. Het leek erop dat ik de fiets moest opgeven.
‘Het kan ook van iets anders zijn,’ mompelde de Hindoestaan. We bespraken nog even de negen Afghanen die de woningbouwcorporatie in een schamel appartementje had gestopt op de vierde en dat dit de bewoners veel overlast bezorgde. Ik had ze wel gezien. Op straat lopen de vrouwen tien meter achter de mannen. Hoe ze dat doen in de mini appartement met zijn allen, is mij een raadsel. Het is allicht beter dan de Taliban.
Ik rechtte mijn rug en zei de man gedag. De kruipolie had weinig effect gehad. Er waren wellicht grotere problemen in de wereld dan mijn zadel, maar ik houd het graag klein. Ik groet de Afghanen vriendelijk, vraag de wietkwekers naar de oogst en zal mijn buurman morgen vragen of het nog gelukt is met die huurverlaging. Ook zal ik morgen nog maar eens proberen of ik nog wat kruipolie tussen het ijzer van de zadelpen krijg. Vaak is het een kwestie van geduld. 

Wadschilder

De wadschilder Geurt Busser zat op het terras van het Zielhoes een sjekkie te roken. Ik bestelde koffie en raakte met hem in gesprek.’ Ik maakte mijn eerste aquarel bij Simonszand. Twee schragen en daar een plank op en dan aan het werk. Ik zakte steeds verder weg in het slik en toen ik het laatste detail zette zat ik er tot mijn oksels in. Toen heb ik de tekening voorzichtig op het wad gelegd en de twee schragen en de plank gebruikt om me los te wrikken. Het werd bijna hoogwater, maar het is me gelukt en de schildering was gered.’