Enthousiasme

Ik hoorde het verhaal van een meisje die met haar ouders naar het Franse platteland was verhuisd. Hier werd ze op school de eerste paar jaar voor nazi uitgemaakt. De kinderen dachten dat ze Duits was. Bovendien betekent haar naam Arrier in het Frans. Het zal zo zijn dat kinderen altijd wel wat kunnen verzinnen om andere kinderen te pesten. Toch is dat argument van de Tweede Wereldoorlog vreemd. Hoe komen ze eraan? Van hun ouders? Vandaag las ik in de krant over de Nederlander Siert Bruins die nu berecht wordt voor zijn nazi verleden en toen moest ik gek genoeg ook denken aan die anekdote van het meisje. Een opspelend verleden, in dit geval van het meisje onterecht. Hoe zit dat met Siert Bruins?
Siert Bruins woont in Duitsland onder de naam Siegfried Bruns. Hij heeft al eens vijf jaar gezeten voor zijn nazi-verleden. Nu wordt hij berecht voor het executeren van een verzetsman. De dorpsbewoners hebben er geen goed wordt voor over dat ze hem hebben gepakt. ‘De mensen die nu straffen uitdelen, waren tijdens de Tweede wereldoorlog nog niet eens geboren. Dat is toch waanzin,’ zegt een buurman.
Is dat waanzin? Misschien wel. Feit is dat er met hernieuwd enthousiasme op de laatste bejaarden wordt gejaagd die nog iets met die oorlog te maken hebben gehad. Voor mij hoeft het niet. Met gerechtigheid kan je ook overdrijven. Je voorkomt er in elk geval geen nieuwe genocide mee zoals we in Syrië hebben gezien (oke, oke, geen genocide, maar wel een massale slachting van onschuldigen).