Op zondag wordt je hier omringt door kerkelijk gezang. Het zijn eilanden van geluid die soms aanzwellen om andere eilanden te overschreeuwen en dan weer ruimte laten voor de volgende hallucinerende climax van een andere kring gelovigen. Ik zit voor het betonnen huis (christ is the king staat er in de gevel) op de betonnen binnenplaats, de warmte komt van alle kanten. Mijn schaduw kleeft aan de schaduw van het huis. De muren rondom de gortdroge tuin waar een sinasappelboom in staat, zijn ook van beton en vertonen donkere vlekken alsof er een zwarte vloeistof uithun binnenste lekt.Vochtplekken van een lang vergeten regenseizoen. Ik heb een emmer water over mij heen gegoten en kijk toe hoe mijn schaduw vloeibaar is geworden en zich lijkt uit te strekken. Mijn schaduw kruipt met het water over het dampende beton. Het is mijn watereiland dat zich voor heel even uitstrekt, voor een uurtje wellicht, daarna heeft de zon de binnenplaats wel weer drooggelikt.
