Een vriend maakte me attent op William Faulkner in wiens
werk sfeer belangrijker is dan de verhaallijn. Op internet lees ik Barn
Burning, waarin een grappige passage voorkomt over een vader die op de bok van
een wagen zit en zijn paarden de kost geeft met een zweep. ‘His father mounted
to the seat where the older brother already sat and struck the gaunt mules two
savage blows with the peeled willow, but without heat. It was not even
sadistic; it was exactly that same quality which in later years would cause his
descendants to over-run the engine before putting a motor car into motion,
striking and reining back in the same movement’.
De motor laten ronken alvorens weg te spuiten en dat dan op een
paard en wagen. In een klap heeft Faulkner de pre-industriele wereld aan de onze gekoppeld.
