De filmindustrie is er groot mee geworden, het verkopen van makkelijk te consumeren stukken angst. Pretparken deden ongeveer tegelijkertijd hetzelfde. Terwijl het reuzenrad misschien nog een panoramische blik verschafte op de omgeving, ging het bij de achtbaan alleen nog maar om de angst voor de snelheid en om uit de bocht te vliegen. In zijn Archeologie van de Kick (1996) omschrijft Lieven de Cauter de kick ervaring van het bungee jumpen letterlijk als een sprong uit de taal, het is een ervaring die niet langer in woorden is te vatten.
Wilders is van plan een film te maken over de islam en de koran. Maar in plaats van een inhoudelijke aanpak, een panoramische overzicht op de islam in het maatschappelijke landschap van de Nederland, kiest hij voor het effect van de achtbaan: De woordeloze kickervaring van een boekverscheuring. Het vooruitzicht op die beelden veroorzaakt nu al paniek. We zijn bang om uit de bocht te vliegen en dat de film moslim minderheden zal beledigen. Een gegronde angst lijkt me, want nuancering is niet zijn sterkste kant. En er zijn bovendien een hoop mensen die het lekker vinden om beledigd te worden, die iedere gelegenheid aangrijpen om de remmen los te gooien. Wat dat betreft bestaat er een perverse bijna seksuele genegenheid tussen het kamp Wilders en moslim extremisten. Ze geilen elkaar op met wederzijdse dreigementen.
