Slapsick

Een vriend had mij vanavond uitgenodigd om mee te gaan naar Het Gelukzalige van Van Warmerdam. Het gaat over een bende zakkenrollers en hun onderlinge drijfveren en intriges. Het is absurd theater en het wordt haast slapstick op sommige momenten, behalve dan dat slapstick vaak ook pijn doet en melancholisch stemt. Wat je er ook van kan zeggen, echt pijnlijk wordt het nergens. De gesprekken over hoe de roverhoofdman zich voelt en dat hij zegt een vermoeden te hebben dat er een groep ruiters achter hem aanzit, zijn erg goed. ook het stilistische karakter beviel me wel. Er zaten overigens een hoop zenuwachtige mensen in de zaal die erg moesten lachen en meeleven. Sommigen leken op het punt te staan om commentaar te leveren. Dat was best irritant, maar wellicht zijn het juist deze pure zielen die zo’n toneelstuk veel intenser ervaren en er helemaal in opgaan (een beetje zoals in de tijd van Shakespeare).  Mijn vriend heeft deze mensen op de eerste rij nog bestraffend toegesproken. Hij deed het met overtuiging en ze schrokken hiervan. Zo ging het toneelstuk een stukje verder na het applaus.