'Het geheugen loopt als een hond aan de ketting van de tijd,’ schrijft Svetlana Alexijevitsj in haar epos over oorlog en vrouwen (voor ‘De Oorlog heeft geen vrouwengezicht’ kreeg ze de Nobelprijs). Alexijevitsj heeft het over de werking van het geheugen en ze beweert dat vrouwen dingen anders herinneren dan mannen. Een beetje te vergelijken met foto's en lichtsterkte die nodig is om scherpte te krijgen. Vrouwen hebben scherpere foto's omdat ze oorlog veel beter zien als wat het is; moord. Omdat vrouwen baren vinden ze het verschrikkelijk om te doden. Alexijevitsj schrijft over die verschrikkingen. Ze doet dat in prachtige zinnen. 'Ze zijn ook verliefd op wat hun is overkomen, want het was niet alleen de oorlog maar ook hun jeugd, hun eerste liefde.'
