Stemmig

Een vriend van de buurjongen zat op de stoep. Ik kende hem wel en stelde voor ergens koffie te gaan drinken en op de buurjongen te wachten. Tijdens de koffie vertelde de jongen dat hij problemen heeft gehad. Hij was door een verkeerd vriendje diep in de drugswereld van Den Haag terechtgekomen. “Ik heb dingen gedaan waarvan ik nooit had kunnen dromen dat ik ze zou doen, maar ik deed het wel.’
Hij had onder meer al zijn antiek verkocht om met het geld te kunnen ‘scoren’.
Eerlijk gezegd klonk dat heerlijk decadent. Ik heb niet eens antiek, maar als ik het had, dan zou ik het ook op een dag willen verkopen om met dat geld drugs te kopen.
Nu woont hij in Rotterdam, min of meer op de vlucht voor de junkies. ‘Ik woon in een straat naast een kerk. Mijn huis heeft dezelfde glas in lood ramen en in de tuin zie ik de kerk en bomen. Het is heel stemmig en net alsof het gebouw je in de gaten houdt.'
‘Ben je echt van de drugs af?,’ wilde ik weten.
‘Ja, maar ik ben nog wel een beetje paranoia.’