Herman Vuijsje schrijft in de groene Amsterdammer over het Nederwezen. Onze God, de christelijke God van Nederland is een nederwezen stelt hij. Tien jaar geleden riepen Katholieken nog op om als Christen net zo religieus te worden als de moslims.
“De Belgische kardinaal Danneels prees de islam als ‘een tonicum dat de religieuze reflexen bevordert’. Doordat islamieten hun geloof ‘zonder complexen tonen’, verdwijnt ‘het taboe om godsdienstig te zijn’, meende hij. Ook kardinaal Simonis toonde zich jaloers op de vroomheid van moslims.”
Vuijsje zegt juist dat de islam moet leren van het Christendom. De God van Nederland is een nederwezen. Een God die een stukje met je mee loopt. Jezus waste de voeten van zijn discipelen. In de oudheid was dat zo ongeveer het toppunt van vernedering. Toch deed Jezus dit en dat maakte hem deemoedig. Zover zijn de Islamieten nog niet, om hun God te verkleinen, stelt Vuijsje. Hij halt Efshan Elian aan die beweert dat als de Islam wil overleven, dit betekent dat ze hun God minder verheven moeten maken, menselijker.
Het artikel van Vuijstje leest aardig weg en ik denk ook dat in veel opzichten de islam vriendelijker moet worden, maar in veel landen is dat toch ook zo. Er is denk ik een alledaagse islam waarbij die totale onderwerping met korreltje zout wordt genomen. Het moet wel leefbaar blijven. Vuijsje gebruikt ook een beetje een vals beeld om zijn punt te maken. Hij verwijst naar het knielen van de moslims en maakt daaruit op dat de moslim zichzelf in het stof werpt ten behoeve van de oppermachtige God. ‘Zoiets doen wij niet,’ zegt hij ook nog ergens. ‘We zijn dat niet meer gewend.’
Dit is natuurlijk een makkelijke, maar volstrekt onzinnige redenering. Het bidden van de moslim, is eerder een vorm van yoga voorgeschreven dor de traditie. Is de zonnegroet soms ook totale onderwerping ?
