Mijn vriendin had hevige pijnen en ik begreep dat ik daar wat aan moest doen. Duik in je weeën heet een van haar boeken, ik had dat niet gelezen, maar ik dook hoe dan ook mee. ‘Je bent een duiker,’ zei ik, ‘houd je adem in en druk al die woede omlaag.’ De pijn moet tamelijk hels zijn geweest. Ook dat maakt het voor de man abstract. Dan is daar ineens een klein mensje dat negen maanden in productie is geweest. En zo gek is dat allemaal niet, het is er altijd al geweest, denk je dan. Je voelt haast hoe de geschiedenis schakelt, het begin van de rest van je leven. Een vriend van mij noemde het wel treffend een kleine revolutie. De oude statuten worden omver geworpen en de nieuwe wereldorde begint.
