De fietsenmaker bij ons om de hoek is een man die acuut chagrijnig word als je zijn winkel binnenkomt. Alsof je hem met een probleem opzadelt als je je band wilt laten plakken. Ik moet daar altijd wel een beetje om lachen, maar ik ga toch ook vaak naar de concurrent om die reden. Bij het puinruimen in de tuin zaterdag kwam ik een oude Batavus tegen. Omdat het toch Sinterklaasavond was besloot ik de Batavus cadeau te doen aan de chagrijnige fietsenmaker. Dit deed ik ook uit praktische overwegingen want het is letterlijk om de hoek.
Hij was erg verguld met de fiets. Niet dat hij lachte, maar hij zei dat ik maandag terug moest komen omdat hij dan een fles wijn voor me had.
‘Het wordt een rode Italiaanse wijn.’ Omdat hij zo specifiek was vroeg ik hem of hij ook in wijn handelde.
‘Dat niet, maar ik drink het graag en ik geloof ook wel dat ik verstand van heb.’
Dit hele gesprek werd weer gevoerd met een uitgestreken gezicht. Hij krijgt het gewoon niet voor elkaar het in een vriendelijke plooi te boetseren. Maar nu ben ik wel bereid hem dat te vergeven. Sterker nog; misschien is het ook wel een onderscheidende kwaliteit. Niet de blije en vriendelijke winkelier die je overal al hebt, maar de chagrijnige fietsenmaker met wie je voortdurend een klein beetje ruzie hebt. Ook ruzie is een vorm van affectie. Maar vanaf maandag kunnen we het dan tenminste ook nog over wijn hebben. Ik zie de toekomst hoopvol tegemoet.
