De echte Pokémon

Ik draaide vandaag het Blauwe dorp in toen ik bijna een man met een enorme camera omver reed. ‘Wat doen jullie hier?’, wilde ik weten. ‘We bestuderen de pestkop,’ was het antwoord. Mijn eerste associatie was iets met Zwarte Piet. Ook omdat de camera’s omhoog waren gericht richting de daken. Misschien dat pestkoppiet fopkadootjes door de schoorsteen gooide. Het bleek om een vogeltje uit Scandinavië te gaan. Een minuscuul vogeltje met een gele borst. Tamelijk uniek. Ik fietste door en kon alleen maar denken dat vogelspotters eigenlijk niet veel anders zijn dan Pokémon jagers. Het enige verschil is misschien dat het vogeltje daar echt zit en dat Pokémons digitaal zijn. Aan de andere kant is zo’n camera ook niet langer iets van deze wereld. Als je daarmee een vogeltje schiet wordt deze net zo echt als een Pokémon.

De Showroom van God

Gisteren nam ik met volkszanger Wabbesch Wabbesch een kijkje bij de Showroom van God langs de ringweg van Groningen. We hebben heerlijk meegezongen met de band die op het podium stond te swingen terwijl de Heer werd aanbeden. Dit is een kerk die de beeldtaal van de snelweg begrijpt en daarmee dus zieltjes weet af te vangen die over de ring voortjagen. Ze hebben een mooie website en een handige app. Het is een aantrekkelijke kerk, met aantrekkelijke jonge voorgangers. We waren dan ook bijna bekeerd, maar het gebeurde net niet. Na het kerkbezoek gingen we nog even naar een koopjesmarkt in een vergelijkbaar gebouw. Waarom we nog niet naar huis gingen was onduidelijk. Misschien wilde we nog wat bij de ringweg blijven of misschien moesten we nog reflecteren op wat we nou zojuist hadden meegemaakt. De koopjesmarkt zit net als de kerk in een aluminium loods. We liepen er verlekkert rond en hadden al bijna een mandje gevuld met goedkope spulletjes toen we op het laatst tot inkeer kwamen. Het ziet er mooi uit, maar je weet dat het troep is en ongezond, net op tijd stonden we weer buiten en ontsnapten we aan de macht van de ring. Je kunt veel van de ring zeggen, maar saai is het er allerminst.

Koningsdrama wordt vervolgd

‘That’s a lot, but let me think about that for a second, I can agree with the fee.’

Dit zegt Rudy Stroink in de Tegenlicht documentaire uit 2009 tegen iemand van Google (rond 25:22). Al weten we dat dan nog niet. Het zal me niet verbazen dat justitie toen al nattigheid vermoedde. Momenteel wordt Stroink vervolgd voor omkoping van een Google directeur om het bedrijf naar de Eemshaven te halen. Hij zou 1,7 miljoen hebben betaald.
Dit maakt de documentaire ineens heel interessant. Destijds was het een aardig kijkje in de keuken van een maatschappelijk betrokken vastgoed tycoon, maar het was ook wel een beetje Stroink marketing. Stroink leek in zijn eentje de foute vastgoed wereld weer een goede naam te willen geven. Overigens meldt een Quote artikel in 2014 dat Stroink nog een bonnetje moest betalen van 1,6 miljoen aan bouwbedrijf Bruil uit Ede. Die bedragen lijken wel erg veel op elkaar. Dat geld is dus wel betaald, maar (per ongeluk) aan iemand anders. 
In de documentaire is al goed duidelijk hoe wanhopig Stroink is. Op een gegeven moment praat hij met een mysterieuze investeerder die TCN wel wil helpen. Zou dat de criminele organisatie zijn waarvan Rudy en zijn vrouw mogelijk lid zouden zijn? In de documentaire noemde Rudy zijn eigen ondergang een Koningsdrama, door een list wist hij het te voorkomen, althans uit te stellen. Het lijkt wel alsof hij met dat woord koningsdrama een vloek over zichzelf heeft uitgesproken. Nu lijkt het pas echt op een drama uit te draaien,niet alleen voor het koningsrijk TCN dat al ten onder is, maar nu toch ook voor de koning zelf. Maandag moeten hij en zijn vrouw voor de rechtbank in Almelo verschijnen.

Micro wonen

Gisteravond gaf ik een kleine introductie op het fenomeen Tiny House. Een beweging die het simpele leven voorstaat en waarvan de aanhangers graag in kleine huizen wonen, het liefst in een groene omgeving. Uit research bleek dat het kleine huis nauw verbonden is met de geschiedenis van het kolonialisme. Vooral in de negentiende eeuw nam dit een vlucht. Kolonisten hadden behoefte aan snel in elkaar te zetten prefab huizen. Het kleine huis op wielen kwam in Amerika op in de jaren twintig van de twintigste eeuw, maar toen in de jaren dertig de crisis uitbrak kreeg het feestelijke karakter van de trailer een negatief imago. Het waren de arme ontslagen fabrieksarbeiders die in trailerparks gingen wonen. Toch kwam ik tot de conclusie dat de prefab trailer of woon-unit te verkiezen is boven een tiny house die je van de grond af opbouwt. Ze zijn mobieler en daarmee makkelijker te verplaatsen. Dit is voor landeigenaren die tijdelijk hun land verhuren een fijne gedachte. Prefab units zijn ook toegankelijker voor een heterogene groep mensen die juist de boot missen als het om betaalbare woningen gaat. Op de een of andere manier was dit niet waar de meeste mensen voor gekomen waren. Ze vonden het een verschrikkelijk idee dat er weer architecten bij betrokken zouden worden (ik denk eerder dat er product ontwerpers nodig zijn). Het mocht ook allemaal niet hightech en al helemaal niet gestapeld. ‘Die is nou juist niet waar de tiny house beweging over gaat,’ riep iemand uit het publiek bij bovenstaand plaatje, ’Dit is gewoon weer het ouderwetse appartementen complex.’ Ik vond het wel een aantrekkelijk systeem (het heet kasita). Alsof je in een i-phone woont. Het afschieten van hightech prefab oplossingen komt op mij wat dogmatisch over, maar misschien moet dat ook wel als je een echte vrijbuiter wilt zijn.

Misdragen

Vandaag sprak ik voor een groep internationale studenten van de Groningse kunstacademie Minerva. Ze hadden projectweek en moesten opzoek naar ‘the sign of the time’. Eerst was er een trendwatcher aan het woord. Ze vertelde dat robots steeds belangrijker worden en dat dit banen gaat kosten. Zou het heus? Trendwatchers kunnen net zo goed de toekomst voorspellen als een gemiddelde consument. Het enige wat ik de studenten kon meegeven was dat ze zich moesten gaan misdragen in het openbaar domein als ze iets nieuws willen leren over de wereld. Je moet in elk geval zeker niet naar trendwatchers luisteren.
Niet dat je misdragen (op kunstzinnige wijze) makkelijk is. Je moet je namelijk tegelijkertijd kwetsbaar opstellen anders levert het niks op. 

Het zelf als territorium

Vandaag gaf ik een voordracht in Leeuwarden voor leden van het Humanistisch verbond. Een verhaal over het thema territorium. Het was een mooie middag. Met name deel twee, na mijn presentatie was boeiend. Op dat moment begonnen we te discussieren vanuit mijn hoofdstelling dat een territorium niets meer is dan een verhaal. Ron Muijzer stelde voor om op die manier ook naar ons ik besef te kijken. Ons zelfbeeld, het verhaal dat we over onszelf vertellen is een territorium dat we dienen te beschermen tegenover het systeem dat grip op ons probeert te krijgen. Dat we bespioneert worden met veiligheidscamera’s en door drones (dan moet je wel in Afghanistan wonen) en dat overheden en bedrijven steeds meer van ons weten is niet zozeer vervelend vanwege het eventuele misbruik, maar het is vervelend omdat je territorium en daarmee je eigenwaarde wordt bezoedeld.

Contact is alleen mogelijk als de grenzen van je territorium zacht zijn. Verhalen zijn per definitie zacht omdat een verhaal een sociaal gebeuren is. Het verhaal wordt verteld en er is een ontvangende partij voor nodig. Niet alles is een verhaal, zoals een van de deelnemers dacht. Een drone is geen verhaal en een bevel is ook geen verhaal (al kan er wel een verhaal achter zitten). Iemand suggereerde dat marketing ook een verhaal is. Als dat al zo is, dan is het een uitgekleed verhaal. Vroeger was de markt een levendig gebeuren, je ging erheen om mensen te ontmoeten, de laatste nieuwtjes te horen en een kip te kopen. We leven in een samenleving waarbij alleen het kippen verkopen nog is overgebleven. Er worden geen verhalen meer verteld.

Die ene stem

Radiolab heeft een aflevering over verkiezingen die worden bepaald door het verschil van 1 stem. De aflevering begint met een verhaal over de grootste democratie van de wereld; India. Ze nemen democratie zeer serieus en iedere stem telt. Iedere Indiër heeft bovendien het recht om te kunnen stemmen op loopafstand van zijn huis. Er gaan dus stemlokaaltjes op brommers en olifanten en op fietsen naar de meest verafgelegen plekjes. Er wordt zelfs een stemlokaal diep de oerwouden ingedragen om de stem van 1 persoon op te halen. Hier zie je een youtube filmpje van hem.
Een mooi verhaal waarbij 1 stem doorslaggevend was, is het verhaal van de verkiezingen voor Amerikaans vrouwenkiesrecht in 1919. De staat Tennessee was cruciaal. De Republikeinse stem van Harry T. Burn was cruciaal om vrouwen kiesrecht erdoor te krijgen. Hij had niet naar zijn partij geluisterd maar naar de woorden van zijn eigen moeder.
De podcast was nog gemaakt voor de Amerikaanse verkiezingen en er klonk een advies in door dat je toch moet gaan stemmen omdat je stem belangrijk is. Als je niet stemt dan krijg je een nog ergere kandidaat aan de macht. Daar ben ik het niet mee eens. Ik vind het zeer terecht dat de Zwarte Amerikaan het heeft laten afweten deze presidentsverkiezingen. Het is wel degelijk beter om niet te stemmen dan te stemmen op de minst erge kandidaat. Hoe geef je anders het signaal af dat je baalt van het systeem? De keuze tussen Trump en Clinton was helemaal geen keuze. Het is een voorgekookte brei van media-onzin zonder visie. Nu Trump president is , kunnen de democraten en Republikeinen eindelijk het systeem gaan hervormen. Of dat gebeurt weet ik niet, maar dat Trump heeft gewonnen laat het beste zien hoe verrot het systeem is. Tegelijkertijd is het misschien een kans voor Europa om de onenigheid ter zijde te schuiven en nu eens serieus werk te maken van een Europees leger. Als Trump de NAVO-kraan dichtdraait zullen wij de kraan open moeten zetten. Als we dat niet doen zal Poetin zijn kans grijpen. Dat doet hij al (zie Krim), maar wat houdt hem dan nog tegen? 

De mogelijkheid van een stuk hout

We zijn aan het inpakken en aan het weggooien in Den Haag. Er moet een groot deel van wat we hebben naar Groningen getransporteerd worden. Volgens sommige opruimgoeroes moet je ieder voorwerp door je handen laten gaan en als je dan van binnen een vonkje voelt mag je het meenemen, als dat niet gebeurt moet het weg. Het probleem is dat ik bij alles een vonkje voel. Zelfs bij een stuk hout want daar kan altijd weer iets nieuws van maken.