skip to main |
skip to sidebar
In De Volkskrant las ik vandaag een stukje over de Tolad, een soort staf waarin je de as van een geliefde tijdens een wandeling langzaam kan laten verstrooien. Er zit ene gps tracker in de staf die de wandeling registreert en naar een website stuurt waar anderen dan weer commentaar op kunnen geven. Er is door de makers eigenlijk een nieuw ritueel bedacht om met as verstrooiing om te gaan. Later kunnen anderen deze wandeling nog een keer overdoen. De as-verstrooingstaffen zijn er in allemaal leuke hippe kleurtjes, alsof je met een grote viltstift de overledene bijschrijft in de geologische laag van de aarde.
Vandaag gaf ik een presentatie op een symposium over de rol van kunst op festivals georganiseerd door het Kunstenlab in Deventer. Het symposium had ook ‘de rol van kunst in de belevingsindustrie’ kunnen heten. Tijdens de discussie naderhand was er een interessante clash tussen Hans van H. en een festival.
Festival: ‘We schrijven een open call uit en vragen of een kunstenaar voor vijfhonderd euro een werk kan maken.’
Hans: ’Dat is dus een hele kwalijke zaak, dan neem je kunst niet serieus.’
Festival: ’Nou dat vind ik niet want we komen zo in contact met jonge kunstenaars die we anders niet hadden leren kennen.’
Hans: ‘Een popfestival zoekt toch ook geen bands via een open call. Ze willen iets goeds neerzetten, ze nodigen gericht muziekanten uit en betalen die fatsoenlijk. Er is altijd wel een gek die het doet voor vijfhonderd euro, zo stimuleer je geen goede kunst op festivals. Ik zou als ik jou was met dat geld uit eten gaan.’
Aan de Dennenweg zitten zoveel horeca tentjes dat de lucht er ‘s ochtends stijf staat van de cappuccino, 's middags en 's avonds kun je er over de bubbels lopen. Er zitten zeker drie tenten naast elkaar die je helemaal niet van elkaar kan onderscheiden. Ik heb dat gevoel ook als ik door Groningen loop. Overal retrodesign en een barebrickwall. Als je erop gaat letten dan wordt je er echt een beetje misselijk van. Het slaat het op m’n ogen. Vandaag fietste ik erdoor en kreeg echt even een retrodip te verwerken. Als je daar weer vanaf wil komen moet je naar ijssalon Florencia gaan. Daar staat gewoon ouwe meuk in de zaak, niet omdat het is uitgekozen, maar omdat het nog niet stuk is.
Voor de rest zit er godzijdank, behalve ikzelf, niemand anders met een macbook. Alleen maar Hagenezen die een broodje ei komen halen.
Festivals hebben iets verslavends. Afgelopen zaterdag kwam ik vanuit de trein op een heel leuk Frans marktje terecht. Ik kocht meteen drie truien van alpaca wol bij een heel aardig Chileens meisje die de truien helemaal zelf uit Peru was gaan halen. Wat dit met Frankrijk te maken heeft, weet ik niet, kon me niks schelen ook. Een alpaca is een soort lama met een korte nek. Ook kocht ik drie schapenvellen van een Nederlands meisje, die overigens niet minder leuk was. Wat er met de schapen was gebeurd kon ze me niet vertellen. ‘Weet ik niet, die zijn, nou ja verdwenen.’
De vegetariër in mij was blij met dat antwoord. Is dat
trouwens ook niet de definitie van een vegetariër, iemand die zichzelf voor de gek
houdt ? Na zo’n Frans marktje loop je overigens wel de kans om in een zwart gat te vallen. Zo leuk als het is. Gelukkig kan ik volgende week meteen door naar de Dutch Design week. Misschien hebben ze daar nog wel een fijne bank waar ik mijn schapenvellen op kwijt kan.
Mijn kleermaker is een uit Irak gevluchte Koerd. Hij is tevens ook meester in de rechten, maar daar heeft hij hier niks aan. Mijn schoenmaker is een oud Peshmergastrijder waar ik hier al eerder over schreef en nu heb ik een Turkse fietsenmaker. Ik ben blij met deze zogenaamde allochtone Nederlanders, niet omdat ze zo lekker exotisch zijn, maar omdat ze van aanpakken weten en vooral omdat ze onorthodoxe methodes hanteren. Om het voorbeeld van de fietsenmaker te nemen. Ik was met mijn bakfiets al eerder bij een kaaskopfietsenmaker geweest en die zei dat hij niks voor mij kon betekenen. De zadel pen zat veel te vast. Mijn Turkse fietsenmaker daarentegen heeft alles op alles gezet om de zadel pen in beweging te brengen. Hij is met warmte apparaten in de weer geweest, ze hebben er met drie man aan zitten wrikken en op het laatst is er zelfs een klein explosief ingezet. Op bovenstaande foto is te zien hoe het explosief een gat heeft geslagen in de zadel pen. Het maakt me al helemaal niet meer uit of de fiets gemaakt gaat worden. Het feit dat mijn fietsenmaker een klein explosief heeft ingezet om mij te helpen vindt ik ontroerend en prijzenswaardig. Opgeven is geen optie voor deze fietsenmaker en hij heeft me zelfs verzekerd dat hij de pen eruit gaat krijgen. Na de explosie zat hij namelijk een beetje los.
Ik heb net The Circle van Dave Eggers uitgelezen en kreeg er een beetje hetzelfde gevoel bij als ‘House of Cards’. Het is verhaal dat zich laat lezen als een kwaliteitsserie. Je wordt erin getrokken. Volgens mij is het bij series na aflevering drie dat verslaving z’n klauwen in je slaat. Bij dit boek duurde het ook even. Net als bij ‘House of Cards’ gaat The Circle over macht. Dit keer ligt die macht niet in de politieke Arena, maar bij een informatie gigant The Circle geheten. Een bedrijf dat facebook, twitter en google heeft opgeslokt.
De hoofdpersoon Mae Holland, een neurotisch en onzeker meisje, komt te werken bij de afdeling Customer Experience en ze doet haar werk goed, maar haar superieuren vragen zich af waarom ze in het weekend vaak naar huis gaat. Er kan namelijk ook op de campus geslapen worden waar bovendien voortdurend events georganiseerd worden. Ze gaat op een gegeven moment naar die events, maar verzuimd daar over te twitteren en dus moet ze weer op het matje komen. Langzamerhand wordt Mae Holland richting totale transparantie gemasseerd. De dingen die ze voorheen voor zichzelf deed, namelijk kajakken en van de stilte genieten, moeten voortaan in de openbaarheid plaatsvinden. De verschrikking die uit het boek spreekt is misschien niet eens de omgekeerde Big Brother thematiek, we houden elkaar in de gaten, maar vooral de leegte die het oplevert voor de ervaringen die we opdoen. Je kan nooit meer iets zelf spontaan doen, maar je moet altijd eerst mensen zoeken die ook zoiets hebben gedaan en waarmee je dan een leuk online groepje kan vormen om ervaringen uit te wisselen. Een fantastisch boek dat veel beter dan een betweterig cultuurpessimistische essay, de vinger op de zere plek legt.
De Democratie is op. Dat kunnen we toch wel constateren als we naar Amerika kijken. Twee waardeloze kandidaten om tussen te kiezen. 70 % van het Amerikaanse electoraat vertrouwt Hillary Clinton niet. Dat zal deels te maken hebben met haar imago, maar deels ook met wie ze werkelijk is. Het probleem is vooral het feit dat we informatiestromen niet kunnen vertrouwen. Het komt overal vandaan en is soms niet, soms wel te vertrouwen. Door Poetin zijn de e-mails van Hillary Clinton boven tafel gekomen waaruit onder meer haar al te innige band met de bankiersfamilie The Rothschilds naar voren komt. Het Clinton kamp heeft dit deels geprobeerd op te vangen door stiekem zelf e-mails naar buiten te brengen waaraan gesleuteld was zodat ze konden aantonen dat eraan gesleuteld was en al die e-mails dus niet waar zouden zijn. Helaas bracht het Clinton kamp de versleutelde en echte e-mails tegelijk naar buiten. Dit kwam de geloofwaardigheid van Clinton niet ten goede.Op internet heb ik een leuke uitspraak van Multatuli gevonden: 'Wat nodig is, zijn integere politici, democratie brengt dezulken niet voort.'
Online zijn er een hoop zogenaamde Trump aanhangers (of Russische agenten ?) die de boel opzwepen en Clinton al dan niet terecht neerzetten als een door de wol geverfd lid van het corrupte establishment. ‘Als zij wint is het doorgestoken kaart, ‘ zegt Trump. Tja en waarom zou hij niet gelijk hebben? Iemand als Hillary heeft machtige vrienden en zijn die stemmachines nou echt niet te hacken? Overigens heeft Trump wel gelijk als hij zegt dat Poetin een ‘great leader’ is. In geopolitieke termen is Poetin een meesterschaker. Gevraagd naar zijn betrokkenheid bij het lekken van de e-mails zegt hij doodleuk dat het niet om die vraag gaat. Het gaat erom dat het Amerikaans volk het recht heeft dit over Hillary te weten. Daarin heeft hij gelijk in. Hoe kan het Amerikaanse politieke systeem verbeterd worden ? Misschien wel door het op te blazen. In dat geval is het goed als Trump wint want vier jaar Trump zijn vermoedelijk voldoende om het land aan de rand van de afgrond te krijgen. Als Clinton wint zal het nog wel een tijdje zo doorsukkelen en krijg je uitstel van executie. Een beetje zoals de kredietcrisis (van 2007 tot 2009) waarbij alle banken uiteindelijk overeind gehouden werden door de overheid. Er is nooit echte reform gekomen. Het lijkt erop dat dergelijke systemen niet instaat zijn zichzelf te vernieuwen tenzij ze simpelweg ophouden te bestaan en we van voren af aan moeten beginnen.
Michael Moore denkt overigens dat Trump de verkiezingen gaat winnen.
