In fotomuseum Eye is de tentoonstelling Sluimerend Vuur te zien samengesteld uit archieffilmpjes over Nederlands Indië die curator Péter Forgács voor ons heeft opgediept. De hele tentoonstelling is opgebouwd uit persoonlijke filmpjes. Ik hoorde het persoonlijke verhaal van een halfbloed vrouw (half Indisch half Nederlands) en de moeite die ze had om een huwelijkspartner te vinden (het moest per se een blanke Europeaan zijn). Ik denk dat het een dagboek was. Totdat het zover is heeft ze zeven abortussen achter de rug. Die zijn volgens haar gemakkelijk op te wekken met een of ander Indisch kruit. Haar man schaamt zich voor haar, dat weet ze ook wel. Eigenlijk droomt ze van een zekere Schotse man, zegt ze, maar ze weet dat het geen zin heeft om zich mee te laten slepen door haar dromen. Het gaat door merg en been, dat geldt wel voor meer filmpjes. Er wordt gesproken over de inlanders alsof het tweederangsburgers zijn. In het scheepvaartmuseum is overigens de tentoonstelling Een Zwarte Bladzijde te zien. Dat gaat uiteraard over het slavernij verleden. De mea culpa eeuw is aangebroken, zoveel is duidelijk. Toch zijn het goede exposities en alleszins nuttiger om heen te gaan dan de zoveelste Zwarte Pieten discussie.
