Vanavond heb ik mosselen gegeten bij een oude bekende uit de tijd dat ik in het containerdorp zat in Scheveningen (2010). Hij claimt in de jaren negentig een revolutie in de huwelijks fotografie te hebben bewerkstelligd. Fascinerend dat ook daar revoluties plaats kunnen vinden. Maar de losse sfeer die wij nu bij huwelijks fotografie normaal vinden, was jarenlang allerminst vanzelfsprekend. De reportageachtige blik, mijn vriend noemde het de blik van buiten, die was er in zijn tijd nog niet. Toen werd het bruidspaar volgems de regels van het staatsieportret gefotografeerd. Bij een hekje, de sokkel met het bloemstuk. Mijn vriend maakte voor het eerst foto’s tijdens de make up en dat was nog nooit eerder gedaan. Iedereen wilde dat. ‘Na verloop van tijd werd ik er kots misselijk van en toen heb ik de boel verkocht,’ zei hij daarop. Zo gaat dat met revolutionairen, die zoeken altijd een nieuwe uitdaging. Sinds kort heeft die uitdaging een nieuwe naam: Seashepherd. Het is militante tak van greenpeace zou je kunnen zeggen. Al willen ze niets met elkaar te maken hebben. Ik kende seashepherd niet, maar het rammen van walvisvaarders juich ik toe.De eerste vraag bij een sollicitatiegesprek bij seashepherd schijnt te zijn:' Ben je bereid je leven te geven voor een walvis?' Dat is natuurlijk een essentiële en terechte vraag. Zeker gezien de acties die ze ondernemen. Het is toch een beetje oorlog als het om de bescherming van walvissen gaat. Het was een zeer genoegelijke avond.
