Liset Hamming is winnares van de NRC essaywedstrijd over Luxe. Het staat vandaag in de NRC. Wat blijkt: luxe is het leven van de Boeddhist die (bijna) niks nodig heeft. Er komt geen Boeddha aan te pas, hoor, maar ik lees hem tussen de regels door. Liset voelde energie bij een blauw schilderij in het Stedelijk, ze genoot van de wind over haar gezicht en van het feit dat ze iets langer bleef zitten bij de lunch. Ik gun niemand een burn-out, maar ik heb altijd het gevoel dat mensen die een burn-out hebben gehad tot hetzelfde unieke inzicht komen: rust is een luxe. Goh, verrassend. Het essay had een wat Libelle en levensbeschouwelijk karakter vond ik. Of de Margriet, dat mag ook (er staat een afbeelding van een margriet bij het essay, als ik me niet vergis). Op zichzelf vond ik overigens haar opmerking over het schilderij wel interessant ( wie is de schilder?). Het was goed geweest als ze wat meer over de luxe van kunst had verteld. In plaats daarvan komt ze tot een ingewikkelde metafoor over water (merkwaardig genoeg afgeleid uit een scene van de tekenfilm Madagascar 2). Haar stelling komt erop neer dat teveel water (er wordt bedoeld: in de primaire levensbehoefte is voorzien) tot een identiteitscrisis leidt en tot spullen die we niet nodig hebben. Haar stuk heet overigens ook Meer dan Water. Zou dat ook de titel van het blauwe doek zijn? Mooie titel voor een schilderij.
Kunst kan ons wellicht de nodige brandstof verschaffen om over na te denken omdat kunst ons aanspreekt en uitdaagt op een andere manier dan ons werk. Misschien was het zelf maken van kunst ook een mooi onderwerp geweest. Of nog beter: de hobby. Daar zou ik wel eens een lang stuk over willen lezen. De geschiedenis van het hobbyisme en de vraag: waarom staat de hobby in zo’n kwaad daglicht? Mijn stelling: Hobbyen is een luxe omdat je dingen met je handen kan maken.
