Op momenten dat ik in Groningen ben, zit ik aan het bureau in een kantoor van de universiteit. Het raam waar ik naast zit vertoont al enige tijd bovenin een vreemde kier. Vandaag werd die kier gerepareerd. ‘Voordat het raam straks beneden ligt,’ zei de man van het glas. Volgens hem hing het raam uit het lood. Het glas werd eruit getild. Dat zeg ik vrij luchtig, maar het was een behoorlijke operatie en vervolgens moesten ze weg. 'we komen terug,' was hun plechtige belofte. Het waaide wellustig naar binnen, maar ik had geen zin in de vleierijen van de wind. Ik vluchtte de gang op, alwaar ik een filosoof tegen kwam die Gilles Deleuze bestudeert. Hij zei:’ Volgens Deleuze moeten we het “zijn” opvatten als een vel papier waar je verschillende figuren mee kan maken. Het “zijn” manifesteert zich in de vouw.’ Toen ik terugkwam bij mijn bureau, was het raam teruggeplaatst, exact zoals het vanmorgen had gezeten. Er zat nog steeds, of opnieuw, een kier bovenin en de raamwerkers hadden er een briefje opgeplakt. Raam defect, niet opendoen! In de tussentijd had ik iets geleerd over het leven. Alles kan verklaard worden met origami.
