Onder het artikel, dat de moeite waard is, staat een interview met Gehr. Hij zegt dat hij in zijn films eigenlijk de vertraging van een schilderij probeert aan te brengen zodat mensen gedwongen worden beter te kijken. In sommige films is ook bijna niks te zien en dat levert juist stof op tot nadenken.
Ik kan zijn films niet goed beoordelen, nooit op groot scherm gezien. Ik moest wel denken aan een fietstocht die ik onlangs maakte in de omgeving van Hoogeveen. Ik reed door het bos en dacht bij mezelf hoe bizar het was dat je ondanks deze rustige natuur nog steeds de snelweg kon horen in de verte. Je hoorde het eigenlijk best goed. Ik was dus aan het genieten van de zon en de rust toen ik werd gestoord door de snelweg. Het duurde even voordat ik in de gaten had dat het helemaal geen snelweg was, maar dat het de toppen van de dennenbomen waren die een ruisend geluid maakten als van een snelweg. Mijn hersenen zijn dus op een bepaalde manier voorgeprogrammeerd om iets op een bepaalde manier te zien of te voelen. Ik kan me voorstellen dat Gehr's films irritant langzaam gaan, maar dat is juist goed. Irritatie leidt tot nieuwe inzichten.
