In de Coop supermarkt stond een vrouw te bellen in de rij bij de tabaksafdeling. Ze schreeuwde een beetje: ’Als hij weer slaat dan bel ik je mam,’ zei ze.’ Ja lieve mam…en niet zeggen dat ik gebeld heb want dan slaat hij me weer.’ Hier was duidelijk sprake van een ongezonde thuissituatie. Maar waarom zou ze zo luid hierover spreken? Iedereen vangt wel eens flarden op van een persoonlijk gesprek. In dit geval was er geloof ik geen toeval in het spel. Dit moest gehoord worden door het winkelende publiek. Enerzijds was geweld voor haar wellicht net zo alledaags als boodschappen doen, anderzijds kreeg ik de indruk dat ze misschein dacht dat het haar bijzonder maakte. Ondertussen gebaarde ze de caissieres dat ze zes euro had en dat het niet uitmaakte wat voor soort tabak ze ervoor kreeg. De verdrietige levens van mensen trekken aan je voorbij als regenwolken in de lucht. Je kijkt er even naar, je denkt: 'Het gaat zo weer regenen'. Dan trek je je terug achter de voordeur van je eigen woning.
