Pluimpje

Er zijn weinig sporten zo subtiel en meedogenloos als tafeltennis. Het balletje is licht en je slaat al snel te hard. We spelen het graag, maar de lieve G wint altijd van mij en dat doet natuurlijk zeer. We zitten met familie in een huisje en de lieve G en ik hebben vandaag de troost van het badmintonnen onderzocht. Dit bij gebrek aan tefeltennistafels in het huisjespark. De badmintonrackets waren meegenomen door de familie. Bij badminton kan je zo hard slaan als je zelf wilt. Het pluimpje remt zichzelf af. We hebben 168 keer achter elkaar overgeslagen.

Suggestie

 
We waren in de Kursaal van Oostende geweest. Je kon er zo binnenlopen terwijl er niemand was. We begonnen te dwalen door het gigantische gebouw. Ze waren ergens Cats aan het repeteren, toen we dat zagen zijn we snel weer weggegaan. Mensen die een kat nadoen, dat wil je niet zien. In het kursaal café wilden we koffie drinken. Ze hadden daar een prachtige machine staan en dus liepen we langzaam het restaurant op en neer. Vreemd genoeg wilde niemand ons helpen, dus dropen we weer af. In hetzelfde gebouw zit een casino, daar schijnt een mooie muurschildering te zijn. Helaas was de zaal van de muurschildering dicht en ze hadden een hele ongeloofwaardige koffiemachine. Uiteindelijk zijn we door de miezerige regen naar een museum gegaan om daar een tentoonstelling te zien over het surrealisme. Daar hadden ze een nog erger koffiezetapparaat, een machine waar zowel chocolademelk uitkwam als koffie. Het kostte een euro en dan had je de suggestie van koffie. De expositie was zeer de moeite waard, er zat een suggestie van de werkelijkheid in.

Slaap

Ik slaap binnen drie seconden, zegt de lieve G. Het zal iets langer zijn. Bij haar duurt het doorgaans wel een tijdje voordat het zover is. Ze zegt drie uur. Dat lijkt me wat overdreven. Ik zeg haar dat ik me ook schaam voor het snelle slapen. Ik bedoel; in het kader van alle wereldproblematiek is het nogal schaamteloos om zomaar te gaan slapen  alsof er niets aan de hand is. Het zou sympathieker zijn om nog wat te liggen woelen en tobben. Dat is niet zo. Je smakt er ook nog een beetje bij, zegt ze. Terwijl zij worstelt met de getijdenwerking die de volle maan in haar teweeg brengt, proef ik smakkend de zoete smaak van de slaap.

Melancholie

Er zijn mensen, zoals mijn vader, die Orhan Pamuk naast hun bed hebben liggen. Dat bedoel ik dan vrij letterlijk, het ligt naast het bed en er wordt niet naar omgekeken. Hij komt er niet doorheen, zegt hij. Ik heb het eerder gehoord van mensen dat de Nederlandse vertaling van Pamuk langdradig is. Er wordt wel eens beweerd dat boeken iets verliezen in vertalingen, dat het altijd beter is om het origineel te lezen. Ik vraag me af of dit zo is. Misschien winnen sommige boeken juist aan kracht in een vertaling. Ik heb geen kennis van het Turks, maar de Engelse vertaling van Het Museum van de Onschuld is erg goed. Waarschijnlijk is deze beter dan de Nederlandse vertaling omdat de zinnen korter zijn en het Engels de tekst soberder en simpeler heeft gemaakt. Overigens heeft Pamuk ervoor gezorgd dat de stad Istanbul een grote melancholische lading heeft gekregen. Ik sluit niet uit dat ook de vele straat katten hier een hand in hebben gehad. 

Enge mensen

 
Gisteren las ik in de Volkskrant dat wetenschappers van het Huygens Instituut voor Nederlandse Geschiedenis en de Universiteit van Amsterdam bezig zijn met een onderzoek naar het wetenschappelijke bewijs van wat echte literatuur is. Het onderzoek is uniek in de wereld. Dat geloof ik graag. Je kunt overal onderzoek naar doen. Het doet me denken aan het onderzoek naar gezonde architectuur. Er bestaat geen formule voor gezonde architectuur, dat weet ik zeker. Mensen die zeggen dat het wel zo is zijn vaak hele enge mensen die houden van Disney-achtige knusse dorpjes. Dodelijk saaie architectuur waarvan je hart vanzelf uitdooft. Wat betreft het onderzoek naar literatuur, het zal best goed in elkaar zitten, maar wat heb je aan de uitkomst? Er zullen geen betere boeken door geschreven worden. Bovendien is het de vraag of wetenschap wel altijd het laatste woord moet hebben. Wat vergeten wordt in het wetenschappelijk onderzoek is dat nu juist de onzekerheid van wat literatuur is en wat niet van groot belang is om discussie te kunnen voeren. Het wetenschappelijke argument is een dodelijk argument voor die discussie.
Met Henk en Ingrid (wie kent ze nog?) zou ik willen zeggen: wetenschap is ook maar een mening.

Plastrein

Gisteren, nog maar net geland, hoorde ik deze discussie in de trein tussen een vrouw en twee mannen. De vrouw was, aan haar kleding te zien werkzaam bij de NS. Het drietal was in een vrolijke bui. Ze kwamen van een bedrijfsfeestje.
(vrouw):‘Ja, het idee is dat die sprinters zonder toilet net zoiets zijn als de metro, die hebben ook geen toilet immers. Maar het mag niet, die treinen moeten nu allemaal vervangen worden.’
(man):'Het gaat om korte afstanden, dat is toch wel uit te houden?’
(vrouw)‘Dat was de bedoeling ja, maar ze rijden nu toch op trajecten van een half uur. Je zou maar een oud vrouwtje zijn en je hebt net lekker gegeten met mekaar en je hebt een plaspil genomen. Dan is een half uur toch lang.’
(man):‘We houden ook wel eens teveel rekening met elkaar in Nederland, vind ik.’
(vrouw):‘Dat heeft niks met Nederland te maken. Dat heeft te maken met Europese regelgeving.’
Het drietal stapte er in Nieuw Vennep uit.

Noodsitiuatie

 
Gisteren was de wijn niet opgegaan, ik schat dat er iets minder dan de helft van over was. We dachten dat we die konden nuttigen op het vliegveld vandaag. Na ons bezoek aan het museum van de onschuld, een geslaagde poging van auteur Orhan Pamuk om een drie dimensionale roman te creëren, haastten we ons vandaag naar het Taksimplein. Het vliegtuig zou om twintig over negen gaan, om zeven uur pakten we de bus van Taksim. Vrijwel direct kwamen we in een file terecht. De tijd tikte voort. Om acht over half negen kwam de bus ter plaatse aan. Van rustig wijn drinken zou geen sprake meer zijn. Eenmaal binnen werden we geconfronteerd met die andere files, de rijen van mensen. Na het inchecken van een tas, moesten we in de rij voor de paspoort controle en daarna in nog een rij voor nog een controle. Rijen, doorgaans ga je erin staan, maar dat kon nu niet. 
We zouden anders onze vlucht missen. Eerst vroegen we nog aan mensen of we ervoor mochten, later zijn we naar voren gedrongen. We worden omgeroepen zeiden we. Dit is een noodsituatie. Terwijl we naar de volgende controle aan het sprinten waren verloor ik bijna mijn evenwicht. Ik rende op blote voeten en de vloer was nat want er was net gedweild. Ik bleef overeind, maar de fles wijn werd uit mijn tas gelanceerd en landde met een gigantisch klap op de plavuizen. Rode wijn en glas schoot alle kanten op. Omgekeerd schoten er juist mensen op ons af. Er was net gedweild en dat speet me werkelijk. We konden helaas niet helpen met opruimen, dit was een noodsituatie. Net op tijd wisten we het vliegtuig te halen.

Koffiedik

Bij de laatste ferrystop op de Gouden Hoorn in Istanbul bevindt zich de wijk en het voormalige dorp Eyup. Er bevindt zich hier een beroemde necropolis. Bovenop de berg die bezaaid is met graven, is het restaurant café Pierre Loti gelegen. De uitspanning is vernoemd naar de beroemde Franse oriëntalist, romanschrijver en marinier Pierre Loti. Op het terras zag ik een oudere vrouw met de koffie drab draaien dat was overgebleven in haar kopje. Ze zag dat ik naar haar keek en ze moest glimlachen. Ze wist dat ik wist wat ze aan het doen was. Haar glimlach wilde zoveel zeggen dat ze wist dat ze zich schuldig maakte aan een oud gebruik waar ze al niet echt meer in geloofde. Het was nog slechts een aardige bezigheid. Koffiedik kijken. Ik wilde er graag meer van weten, maar vond het niet gepast te vragen hoe ze dat nou deed.

Mosselman

Gevulde mosselen, je kan ze overal krijgen en ze zijn erg lekker en snel te nuttigen. Makkelijk, voor als je net even gedemonstreerd hebt bijvoorbeeld, of als je om een andere reden geen tijd hebt gehad om een maaltijd te nuttigen. Voor vijftig cent of een euro kan je terecht bij de mosselman. Hij breekt een mossel voor je open, die op de een of andere manier weer is vacuum gezogen. Met de ene helft van de schaal lepel je de andere leeg.

Er zit gekruide rijst in en een gekookte mossel. Het enige wat ik weet over de bereidingswijze is dat het de moeders zijn van de verkopers die de mossles bereiden.

Hoe krijgen ze de schelp weer zo dicht op elkaar? Dat blijft vooralsnog het geheim van de mosselman.

Theorie van het toeval

 
De interessantste figuur die ik ben tegengekomen in Amasra is Hakan Han. Anderen verslijten hem voor gek, waarschijnlijk is hij in de war. Hij heeft een lange baard, heeft dreadlocks, draagt een heel kort broekje en bijna geen slippers. Hij heeft een ironische blik in de ogen en schiet zo nu en dan in een aanstekelijke lach waarbij hij zijn magere lichaam naar voren en omhoog beweegt. Als het een zwerver is dan is het een gewassen zwerver. Hij praat Engels met een cockney accent en spreekt aardig Duits voor zover ik dat heb kunnen horen. Hij is constant dingen aan het opschrijven in zijn boekje. Ik vraag wat hij schrijft en hij legt me uit dat hij bezig is zijn ‘theory of coincidence’ uit te werken. Kort gezegd is dat volgens hem ‘destiny combined with dancing'. Hij mag dan in de war zijn, ergens in hem schuilt een genie.
Toen ik hem later weer tegen kwam vroeg ik hem hoe het kwam dat hij zo goed Duits sprak. 'De kennis van het Duits zat al in mij voordat ik geboren werd. Ik ben het resultaat van een experiment. Het is gelukt door radioactief sperma in te brengen bij mijn moeder. De kunst die ik maak, zou je moeten zien, het is het hoogst haalbare in dit universum. Maar dat gaat u allemaal niets aan. Ich soll dich vernichten, oder sie vernichten mich.'
Toen wist ik zeker met een genie te maken te hebben.

Rooktoerisme

Er wordt nog onbekommerd veel gerookt in Turkije. Je zou Turkije op de kaart kunnen zetten als een land waar je rookvakanties kunt houden. Overal in Europa wordt het roken in de ban gedaan, hier  wordt zelfs nog in restaurants gerookt. Op pakjes sigaretten wordt overigens op een opvallende wijze voor het roken gewaarschuwd. Een jong stel zit rechtop in bed. Het lukt duidelijk niet. Van roken wordt je impotent? Dat lijkt hier de implicatie. Seks  voor het huwelijk hoort bij een Europese lifestyle, lees ik in Orhan Pamuk's nieuwste boek (Museum van de Onschuld). Een lifestyle die in Istanbul wordt nagestreefd. Waarschijnlijk hoort roken na de seks ook bij die Europese lifestyle. Misschien heeft deze camapgne wel een diepere laag en is ze ook gericht tegen de veronderstelde impotentie van de westerse leefwijze. Hier spreekt Erdogan tot ons via een pakje sigaretten.

Safranbolu

Kunnen steden goed voor je zijn? Bij Safranbolu, de oude Ottomaanse safraanstad, weet ik het zeker. Er daalt een gevoel van rust over me heen als ik door de straatjes loop waar niemand is. We hebben er gewandeld, we zijn een straatje ingelopen dat doodliep en toen zijn we via een overwoekerde tuin en een brokkelige trap weer naar een boven gelegen straatje gekomen. Het is een ontvankelijke stad, je voelt je hier snel thuis. Dat gold ook voor verschillende beschavingen. Er hebben hier Romeinen gezeten, Byzantijnen, Seljuks en natuurlijk de Ottomanen. Als we later op de bazaar koffie drinken en zien hoe het wordt klaargemaakt op kooltjes, dan weet ik dat ze het doen omdat ze het zo gewend zijn. Zo werd het al gemaakt toen de Turken nog in bedoeïententen woonden op de Mongoolse steppe. Je kan hier gerust zitten om een boek te lezen. Je weet dat om je heen de straatjes in stilte op je wachten en in dat wachten zit geen enkel ongeduld. Safranbolu is al duizenden jaren oud.

Groentehapjes

Ankara blijkt een verrassend leuke stad. Eerst zijn we gaan kijken naar een staaltje fascistische architectuur van de eerste orde; het museum met als onderwerp de grondleger van de Turkse staat, Kemal Ataturk. Voor de rest is de stad een beetje een rommeltje en het doet soms ook wel een beetje aan Rotterdam denken. We zijn groente hapjes gaan eten in de gezellige wijk Kizilay. Dat heb ik altijd als ik fascistische architectuur heb gezien, dan krijg ik zin in groentehapjes.

Ramadan

Hij kon ons een rondleiding geven, zei hij, anders weet je helemaal niet waar je naar kijkt. Dat is waar. We waren zo’n vijf meter onder de grond, de eerste laag van de ondergrondse stad en hadden geen idee waar deze ruimtes voor gebruikt werden. In de reisgids stond ook dat het de moeite waard was om een rondleiding te nemen. Er stond in dat je anders helemaal niet weet waar je naar kijkt. ‘Daar stonden de koeien en hier de schapen,’ zei de gids terwijl hij voor ons uit rende. De gangen waren smal en je kon er alleen gebukt doorheen. Waarom hij rende was ons een raadsel. ‘Ik vind het wel zwaar, want het is ramadan en ik eet of drink niks.’
‘Maar je hebt geluk want het is hier koel,’ zeiden we.
‘Het is ook vochtig.’
De gids rook een beetje uit zijn mond, veel mensen ruiken uit hun mond. We denken dat het komt door het vasten tijdens de ramadan.
‘Daar werd wijn gemaakt en dit is een val voor als de vijand binnenkwam. Dat is mijn eigen theorie.’
We holden naar links en naar rechts, naar beneden en weer naar boven. Na een half uur was het klaar. ‘Nu geef ik je wat vrije tijd, je mag gaan waar je wilt.’
De gids bleek achteraf gewoon een veiligheidsman te zijn. Hij kluste waarschijnlijk wat bij. Veel van de informatie leek van internet afkomstig en de rest heeft hij verzonnen. De gids was ook niet goedkoop.
Eerst moesten we ons eroverheen zetten, nu zien we het als een gift voor ramadan.

Hond

De nachtbus had ons gesloopt dachten we. Toch hebben we gisteren zeven uur door een vreemdsoortig berglandschap gelopen. Capadocia, heet het hier. Mensen hebben woningen en kerken uit de rotsen gehouwen. Aan het begin van de wandeling verscheen er een witte hond uit het witte gebergte. De hond is ons al die tijd gevolgd en heeft zelfs een paar keer de weg gewezen. Vanmorgen was hij er weer. Ik ben bang dat hij in ons zijn baasjes heeft herkent.

Kapitalisme

In de oude Lycische ruïne-stad Patara wordt de vuurtoren opnieuw opgebouwd. Het is een oude Romeinse vuurtoren uit de tijd dat Nero de touwtjes weer wat aantrok om de semi onafhankelijke provincie weer onder het juk van Rome te brengen (ca 60 voor Christus). Het is een mooie vuurtoren. Onze favoriete ruïne, maar waarom kijken we eigenlijk naar ruines? Ik vraag het me iedere keer opnieuw af. De huidige tijd is ermee geobsedeerd. Hier niet ver vandaan bevindt zich een vallei vol met plastic kassen. De kassen zijn de meest in het oog springende gebouwen. Er zal over duizend jaar niets meer van te zien zijn, zoveel is zeker. Sterker nog; ik denk dat over duizend jaar nog steeds die vuurtoren en het parlement van de Lycische bond, het oudste parlement ter wereld, als enige bezienswaardigheid te zien zal zijn. Er wordt in deze streek meer geld gestoken in de restauratie van het oude dan de bouw van nieuwe dingen. De ruines zullen tegen die tijd een voorbeeld worden van onze tijd en van de specifieke fase waarin het kapitalisme zich nu bevindt.

Rijdende kapstok

In het kader van geld verdienen vond ik deze ook interessant. De vrouw in het invalidenwagentje is zo goed als onzichtbaar door alle koopwaar die ze eraan gehangen heeft. Ze heeft voor zichzelf een mobiel winkeltje gemaakt.

Muntgeld

-->

Op busstations staan dit soort apparaten. Ze zien eruit als fruitmachines en er komen verschillende draden uit waarmee je ieder type mobiele telefoon kan opladen door er muntgeld in te gooien. Het valt op dat mensen hier op alle mogelijke manieren geld weten te verdienen. Ik zag een jongetje langs te kant van de weg. Op de stoep stond een weegschaal. Voor wat muntgeld kan je er je gewicht laten meten. Slim, want wie heeft er vandaag de dag nog een weegschaal in huis?

1923

-->

We waren op weg naar Kayakoy. Dat is een verlaten dorp tegen een berghelling en het symbool van de Turkse republiek. Het Osmaanse rijk was na de eerste wereld oorlog in elkaar gestort. De Turken hadden alleen nog een gebiedje rond Ankara (zie wikipedia). Mustafa Kemal (later: Ataturk) een Ottomaanse legerofficier, verklaarde de geallieerden de oorlog en heroverde in zo'n drie jaar geheel Anatolie. De Grieken vertrokken uit Kayakoy in 1923, als resultaat van een verdrag tussen Griekenland en Turkije. 
Er stapten Britse toeristen bij ons in de bus. Ze gingen naar Hisaronu. Ze waren wit en stevig. Hisaronu is haast een Britse kolonie, het Blackpool van Turkije. Turkse Grieken gingen in 1923 terug naar Griekenland en Griekse Turken naar Turkije. Het lege dorp is een symbool van vreedzame cooperatie geworden. Dat is een politiek verhaal. Het is eerder het perverse resultaat van de zuiverheidsgedachte. De Britten in de bus hadden het naar hun zin.  Hun geblondeerde haren zagen er gewassen uit. Jurken spanden zich om omvangrijke lijven. Het vlees was gemarineerd in alcohol en parfum. Ze stapten massaal uit op een plek vol kermisattracties, winkels, luidruchtige restaurants en cafes. Ik zag een restaurant met de naam 'husband creche'.  Kadakoy zou verlicht zijn. Er zouden volgens onze reisgids mooie spotlichten op de ruines gericht staan. Het dorp was echter in diepe duisternis gehuld. Op de tast gingen we naar boven. Spookachtige gebouwen en façades rezen links en rechts van ons op. Het is uitgestrekt en we vroegen ons af wie er allemaal in die huizen hadden gewoond. Het moet een mooi en levendig dorp zijn geweest zo tegen de berghelling aangeplakt. Nu waren wij de enigen in het dorp. Later kwamen we een wild zwijn tegen. We zagen hem niet maar het knorde op een manier die suggereerde dat we beter niet verder konden gaan. Zo gingen we weer weg en lieten het dorp over aan de wilde beesten en de duisternis.

Fethiye

Fethiye is een toeristisch kustplaatsje met voornamelijk Turkse toeristen. Je kan er geweldig vis eten. Op de vismarkt wijs je een vis aan en dat wordt dan in een restaurant voor je klaargemaakt. Het is lekker en goedkoop.

Totdat je wijn gaat drinken. Dat wil Erdohan liever niet hebben en dus is het heel duur gemaakt. Hij weet wat goed voor ons is.

Buitenlandse agenten

Turkije is een democratie. Erdogan is democratisch gekozen. Hij heeft een meerderheid in het parlement. Met die meerderheid doet hij wat hij wil. Al vijf weken wordt er gedemonstreerd en nog steeds is er geen dialoog. De partijen staan onvermurwbaar tegenover elkaar. Vanavond gingen we naar buiten om ergens iets te eten. De drukke winkelstraat van dit stadsdeel heet Istiklal en overdag is er doorgaans winkelend publiek te zien. Toch is deze straat al een paar keer het strijdtoneel geweest waarop politie en demonstranten elkaar troffen. Het is een surrealistische situatie waarbij het dagelijks leven doorgaat, maar soms plotseling de sfeer kan omslaan. Vier vegetariërs op weg naar een restaurant. Het is rustig op straat, er staan wat mensen bij elkaar in Istaklal, maar die worden genegeerd. Een oproerwagen stopte om te keren. Ineens opende hij het vuur op ons. Er werd geschoten met verfkogels. Erdogan heeft gezegd dat deze oproer is georganiseerd vanuit het buitenland. Toeristen worden gezien als buitenlandse agenten. In een veganistisch café waste ik de verf uit mijn shirt. Ze hadden gezegd dat de verf bedoeld was om mensen later op te kunnen pakken.In het restaurant werd Buena Vista Social Club gedraaid. Dat is 'er is niets aan de hand muziek'.

Plateau

De hamam bestaat uit een stenen plateau onder een koepel waar zonlicht doorheen valt. De bezoeker wordt eerst op dat plateau gelegd, daarna begint het inzepen. Het plateau straalt hitte uit. De hamam is geen sauna, al is het er warm en vochtig. Je wordt er schoongemaakt door iemand anders. Dat is de essentie. Het is verstandig je volledig over te geven. Dat werkt het beste.

Beyoğlu

 

Overal zijn katten. We liepen van ons appartement in Beyoğlu in de richting van de Galata brug. We kwamen voorbij de Galata toren, ooit gebouwd door Genovese zeelieden in 1348. Dat zei iemand. Nooit geweten dat Genovese zeelieden ook konden metselen. Iedereen verzorgt de straatkatten, ze zien er goed uit. We gingen de Galata brug over. De katten doen dat ook. Hoe kunnen ze anders aan twee kanten van het water zijn?

Catalogus

In Istanbul bestaat een museum van de onschuld. Het is om de hoek bij het appartement waar we zojuist zijn aangekomen. Het museum is in 2012 opgericht door de schrijver Orhan Pamuk. Ons appartement ziet er in het echt net zo aantrekkelijk uit als op de foto’s, iets wat zelden gebeurd. Orhan Pamuk schreef ook een boek getiteld 'Het museum van de onschuld', in het boek verzamelt de hoofdpersoon objecten die hem doen denken aan zijn ‘verloren’ liefde. Ons huis doet een beetje aan Den Haag denken, maar dat komt vooral door de meeuwen die als jankende katten door de lucht zeilen. Ik ben erg benieuwd naar het museum, maar dan moet ik eerst het boek nog lezen. De roman van Pamuk is eigenlijk een museumcatalogus.

Transgender

-->

Aan het einde van dit congres, het waren een slopende drie dagen, dronk ik een biertje met Chen Misgav die onderzoek had gedaan naar een gay nachtclub in Tel Aviv. Meer specifiek ging zijn onderzoek over de reacties in de club op zwetende lichamen. Hij vertelde hoe de transgender mensen allemaal in een hoekje stonden en niets te maken wilden hebben met de zwetende lichamen van de andere homo’s. Het is altijd heet in de nachtclub en zodra ze binnen zijn trekken ze hun shirt uit en hebben dan seks in de wc. Dit lichamelijke, zweterige en glijdende ritueel zien de transgender op hun avondje uit niet zitten, volgens deze onderzoeker, omdat veel van hen werken in de seksindustrie. ‘They associate bodily fluids with work?,’ zei ik geïnteresseerd.’Exactly,’ zei Chen enthousiast en raakt even mijn arm aan. Professioneel glijden, ik draai er na drie dagen mijn handen niet meer voor om.

Gortig

 
Het congres over Emotional Geography had wat mij betreft ook intellectuele schizofrenie kunnen heten. Er is een overkoepelende naam, maar de thema’s lopen wijd uit elkaar. Hier komen verschillende vakgebieden samen, maar mensen gaan naar lezingen van hun eigen vakgebied. Ik heb geen vakgebied en ga dus naar allerlei soorten lezingen. Vandaag had ik voor het eerst het idee naar iets te luisteren dat ergens over ging, of dat in elk geval helder werd uitgesproken. Veel academici gaan er vanuit, zo lijkt het, dat de feiten voor zich spreken en dat de voordracht er niet toe doet.
Gisteren zat ik in een thema blokje over architectuur, publieke kunst en irritatie. Ik raakte inderdaad geïrriteerd maar dan vanwege de sprekers. Het zal allicht komen omdat ik het academische jargon niet begrijp, maar sommige mensen doen zulke rare dingen met hun mond dat ik na tien minuten alleen nog maar dat zie, de fysieke mond die woorden uitbraakt. Ik hoor dan niets meer.
Vandaag heb ik voor het eerst iets gehoord waarnaar het aangenaam luisteren was. Het thema blok heette: The Emotions of Disorientation.
Het ging onder andere over de mysterieuze schrijver B. Tavern en hoe die man een allegorie zou kunnen zijn voor Europa. De man is het, volgens spreker Olivier Thomas Kramsch, als een van de enige schrijvers zijn gelukt om volledig te verdwijnen, onzichtbaar te worden en alleen te spreken door zijn werk. Er wordt gespeculeerd over zijn identiteit, niemand weet het. Volgens Kramsch is het ene prachtige allegorie op Europa en zijn (koloniale)grenzen. Europa moet zichzelf ook verliezen om Europa te kunnen worden.
Ik vind het een leuke allegorie, daar niet van, maar misschien hoort het niet thuis op de universiteit. Het lijkt me eerder een kunstproject. Ik dacht wel vaker, wat onzettend leuk is dit. Horsebackriding: traveling through emotion. Ik dacht: we zijn in de jaren zeventig belandt, alles kan en mag weer. ‘The delicious flavour of getting lost,’ zei iemand. Ik was inderdaad lost en ik voelde me een soort rechtse conservatief, die veel dingen maar al te gortig vond.

Marinade

 

Ik werd uitgenodigd om naar een congres te gaan over emotionele geografie. De uitnodiging ging gepaard met de belofte van een schrijfklus. Er zou later een boek komen dat aan dit onderwerp raakt. Mijn opdracht was het onder meer om mensen te vinden die ene bijdrage zou kunnen leveren aan het boek. Ik had geen idee wat ik me moest voorstellen bij emotionele geografie. Wat ik wel weet; ik was ongelukkig vandaag.

Uit alle presentaties met eindeloos lange titels was het moeilijk kiezen. Ik was bij een presentatie van een meisje die Deleuze had gelezen. Ze promoveerde op haar eigen kunstwerken. Deleuze was de marinade.

Ik was bij iemand die onderzoek had gedaan naar heidense rituelen. De man hield echter geen rekening met het ritueel van een presentatie. Hij zat op een stoel en las zijn paper voor, zonder op te kijken. Bovendien zei hij twijfelachtige dingen: mensen die dichter bij de natuur staan, staan dichter bij hun eigen natuur. Ik dacht: Wie wacht tot het stoplicht op groen springt voordat hij oversteekt gedraagt zich meer in overeenkomst met de wet en zal daardoor een rustiger geweten hebben.

Later sprak ik iemand aan op straat om te vragen wat hij een leuke bijeenkomst vond. Hij vertelde het me, ik was er niet geweest. Hij zei toen dat hij in zijn onderzoek mensen al dansend interviewde. Toen wist ik zeker dat het aan mij lag. Niet de congresgangers waren gek, maar ik was diegene die niet spoorde.