Gisteren was de wijn niet opgegaan, ik schat dat er iets minder dan de helft van over was. We dachten dat we die konden nuttigen op het vliegveld vandaag. Na ons bezoek aan het museum van de onschuld, een geslaagde poging van auteur Orhan Pamuk om een drie dimensionale roman te creëren, haastten we ons vandaag naar het Taksimplein. Het vliegtuig zou om twintig over negen gaan, om zeven uur pakten we de bus van Taksim. Vrijwel direct kwamen we in een file terecht. De tijd tikte voort. Om acht over half negen kwam de bus ter plaatse aan. Van rustig wijn drinken zou geen sprake meer zijn. Eenmaal binnen werden we geconfronteerd met die andere files, de rijen van mensen. Na het inchecken van een tas, moesten we in de rij voor de paspoort controle en daarna in nog een rij voor nog een controle. Rijen, doorgaans ga je erin staan, maar dat kon nu niet.
We zouden anders onze vlucht missen. Eerst vroegen we nog aan mensen of we ervoor mochten, later zijn we naar voren gedrongen. We worden omgeroepen zeiden we. Dit is een noodsituatie. Terwijl we naar de volgende controle aan het sprinten waren verloor ik bijna mijn evenwicht. Ik rende op blote voeten en de vloer was nat want er was net gedweild. Ik bleef overeind, maar de fles wijn werd uit mijn tas gelanceerd en landde met een gigantisch klap op de plavuizen. Rode wijn en glas schoot alle kanten op. Omgekeerd schoten er juist mensen op ons af. Er was net gedweild en dat speet me werkelijk. We konden helaas niet helpen met opruimen, dit was een noodsituatie. Net op tijd wisten we het vliegtuig te halen.
