Ik werd uitgenodigd om naar een congres te gaan over emotionele geografie. De uitnodiging ging gepaard met de belofte van een schrijfklus. Er zou later een boek komen dat aan dit onderwerp raakt. Mijn opdracht was het onder meer om mensen te vinden die ene bijdrage zou kunnen leveren aan het boek. Ik had geen idee wat ik me moest voorstellen bij emotionele geografie. Wat ik wel weet; ik was ongelukkig vandaag.
Uit alle presentaties met eindeloos lange titels was het moeilijk kiezen. Ik was bij een presentatie van een meisje die Deleuze had gelezen. Ze promoveerde op haar eigen kunstwerken. Deleuze was de marinade.
Ik was bij iemand die onderzoek had gedaan naar heidense rituelen. De man hield echter geen rekening met het ritueel van een presentatie. Hij zat op een stoel en las zijn paper voor, zonder op te kijken. Bovendien zei hij twijfelachtige dingen: mensen die dichter bij de natuur staan, staan dichter bij hun eigen natuur. Ik dacht: Wie wacht tot het stoplicht op groen springt voordat hij oversteekt gedraagt zich meer in overeenkomst met de wet en zal daardoor een rustiger geweten hebben.
Later sprak ik iemand aan op straat om te vragen wat hij een leuke bijeenkomst vond. Hij vertelde het me, ik was er niet geweest. Hij zei toen dat hij in zijn onderzoek mensen al dansend interviewde. Toen wist ik zeker dat het aan mij lag. Niet de congresgangers waren gek, maar ik was diegene die niet spoorde.
