Het congres over Emotional Geography had wat mij betreft ook intellectuele schizofrenie kunnen heten. Er is een overkoepelende naam, maar de thema’s lopen wijd uit elkaar. Hier komen verschillende vakgebieden samen, maar mensen gaan naar lezingen van hun eigen vakgebied. Ik heb geen vakgebied en ga dus naar allerlei soorten lezingen. Vandaag had ik voor het eerst het idee naar iets te luisteren dat ergens over ging, of dat in elk geval helder werd uitgesproken. Veel academici gaan er vanuit, zo lijkt het, dat de feiten voor zich spreken en dat de voordracht er niet toe doet.
Gisteren zat ik in een thema blokje over architectuur, publieke kunst en irritatie. Ik raakte inderdaad geïrriteerd maar dan vanwege de sprekers. Het zal allicht komen omdat ik het academische jargon niet begrijp, maar sommige mensen doen zulke rare dingen met hun mond dat ik na tien minuten alleen nog maar dat zie, de fysieke mond die woorden uitbraakt. Ik hoor dan niets meer.
Vandaag heb ik voor het eerst iets gehoord waarnaar het aangenaam luisteren was. Het thema blok heette: The Emotions of Disorientation.
Het ging onder andere over de mysterieuze schrijver B. Tavern en hoe die man een allegorie zou kunnen zijn voor Europa. De man is het, volgens spreker Olivier Thomas Kramsch, als een van de enige schrijvers zijn gelukt om volledig te verdwijnen, onzichtbaar te worden en alleen te spreken door zijn werk. Er wordt gespeculeerd over zijn identiteit, niemand weet het. Volgens Kramsch is het ene prachtige allegorie op Europa en zijn (koloniale)grenzen. Europa moet zichzelf ook verliezen om Europa te kunnen worden.
Ik vind het een leuke allegorie, daar niet van, maar misschien hoort het niet thuis op de universiteit. Het lijkt me eerder een kunstproject. Ik dacht wel vaker, wat onzettend leuk is dit. Horsebackriding: traveling through emotion. Ik dacht: we zijn in de jaren zeventig belandt, alles kan en mag weer. ‘The delicious flavour of getting lost,’ zei iemand. Ik was inderdaad lost en ik voelde me een soort rechtse conservatief, die veel dingen maar al te gortig vond.
