Het zijn haakjes waarmee het slimme stadsbestuur zichzelf probeert vast te kleven in het web. Gratis reclame door toedoen van volksdynamische sporen en paden op het internet. Voor mij is het haast een waarschuwing om die foto niet te nemen. In Santa Pau lopen veel Nederlanders met dikke nekken en tatoeages, die hiernaartoe zijn gekomen als een uitstapje vanaf de Costa Brava. Aan de kust hebben ze op militaire wijze hun kamp opgeslagen. Zoals het Amerikaanse leger in Irak de Burger King in z’n militaire kampen heeft, zo zijn er aan de Costa Brava supermarkten met Nederlandse producten in de schappen. Vrachtwagens laden hele woonkamers uit en rollend materieel zoals scooters en quads. Het zwarte geld verdiend in de Nederlandse bouwsector loeit in de zomer naar de Spaanse kust. Een uitstapje naar Santa Pau is voor de huisschilders en steigerbouwers dus een verkenningstocht het binnenland in. ‘s Avonds gaan ze terug naar de legerbasis aan de kust om in de zelf ingerichte gaarkeuken soep te eten uit Jumbopakken. Stap je even buiten het dorp dan zie je niemand meer. Een heel web van kleine monnikkenpaden loopt vanaf het dorp alle kanten op, hoog de bergen in waar kleine kluizenaarsverblijven zijn gebouwd op moeilijk bereikbare plekken. Ze zien er uit als kleine kerkjes en worden hermita genoemd.
Bij een zo’n kerk heb ik de klokken geluid. Het weergalmde over het dal. Dat was mijn hashtag. En waarschijnlijk hoorde niemand de klok want het dal is te uitgestrekt en de berg te hoog. Dit uitzicht was van mij alleen. Ik was er ten slotte op eigen kracht naartoe geklommen.
