Sjamaan

Dat Gordon sjamanistische kwaliteiten had wist ik al; ooit verklaarde hij in een interview dat hij wel eens geen zin had in een optreden, maar ja de mensen hadden hem nodig dus klom hij toch weer op dat podium. Zo is Gordon. Nu komt hij met een nieuw programma op de televisie. In dit programma gaat hij opzoek naar een man voor zichzelf om mee te trouwen. Hij is al drie jaar single en hij mist een stukje genegenheid. ‘Het lukte gewoonweg niet op de normale manier.’ Ik kijk al heel erg lang geen tv meer (maar wel een hoop andere rotzooi, zoals make up tutorials, kleurenfilmpjes over de Tweede Wereldoorlog en video’s over dolfijnen) maar dit lijkt me werkelijk de moeite waard. Een soort boer zoekt vrouw, maar dan anders. Sjamanistische Volkszanger zoekt man. Veel beter.

Positiviteitsdictatuur

‘Everybody should like everybody,’ schreeuwt het student hotel in Groningen van de daken. Deze van Andy Warhol gejatte uitspraak staat met grote letters op de zijgevel. De tekst valt in tijden van social media - zoals wel meer van Warhol - opvallend goed op zijn plek. Is dit niet het duimpje van facebook waar hij het over heeft ?  Andy Warhol streefde in zijn kunst naar een machine-achtige betekenisloosheid. Hij wilde dingen niet aanraken zoals hij dat noemde. Met dat ‘elkaar leuk vinden’ bedoelde hij waarschijnlijk iets anders dan je zou vermoeden. Zoals het er nu staat lijkt het een gebod uit het evangelie van de positiviteitsdictatuur; Iedereen zou iedereen leuk moeten vinden, lachen is gezond, met vloeken breekt er iets en wees lief voor konijntjes. Wat dat betreft had The Student Hotel ook kunnen kiezen voor een andere Warhol slogan: Everybody has the right to a facelift. Dan kan iedereen meteen een permanent glimlachje op zijn gezicht boetseren. Of Warhol dit trouwens echt heeft gezegd, is niet bekend, maar hij had het wel kunnen zeggen en dat is waar het om gaat.

Twee kanten

Vandaag spraken we Kees en Corrie Vonk. Kees heeft samen met zijn ouders het snelwegrestaurant Goudreinet opgericht. Zo zegt hij dat althans zelf. In werkelijkheid was Kees twaalf jaar oud toen het gebeurde. Met zijn eigen gezin is Kees op de snelweg gaan wonen achter hun hoofdvestiging langs de A15 niet ver van Tiel. Hun kinderen zijn daar groot geworden. Volgens Corrie Vonk was dat in de jaren zeventig en tachtig nog prima te doen. Er kwamen nog maar weinig auto’s en de kinderen speelden op de parkeerplaats. Ze moesten wel eindeloos met de auto gebracht en gehaald worden naar school. Tachtig kilometer op een dag. Aan de overkant bevindt zich ook een wegrestaurant dat de familie Vonk heeft gerund. Die locatie liep vreemd genoeg voor geen meter. La Place is de laatste uitbater geweest en als zelfs La Place het niet lukt er iets van te maken, is er echt iets aan de hand met de plek zelf. Kennelijk is het te dicht in de buurt van huis als je op weg bent naar je vakantiebestemming en dus te vroeg om te stoppen. De kant waar de succesvolle Goudreinet staat, is het eerste restaurant waar je weer Hollandse pot kan eten als je uit het buitenland komt. Dan is het al te laat om nog te koken of je hebt niks in huis, dan kan je hier terecht. Bovendien komen op deze vestiging ook mensen uit de buurt. Daaruit kan je opmaken dat er altijd twee kanten zijn aan de snelweg.

Hygiene

Dit is Stefan. Stefan werkt bij Shell en spuit daar grote opslagtanks schoon. In zijn privé leven houdt hij ook van schone dingen. Tijdens het schoonmaken van zijn auto verdwijnt Stefan helemaal in zichzelf. Hij trekt graag een halve dag uit om alles in orde te maken. Zelfs de motor zag er spik en span uit, geen spatje olie te bekennen. ‘Ik kan gewoon niet tegen vuil, het moet perfect zijn. Kijk, je kan jezelf weerspiegeld zien in de lak.’ Hij had gelijk, zijn Opel Astra glom als een glasaal.
‘Hoe ik dat heb gedaan? Zeg ik niet. Het is een speciaal recept dat ik zelf maak, je kan het niet in de winkel kopen.’ Stefan vertelde dat mensen bij hem in de buurt hem wel bespioneren om het recept te kopiëren. ’Maar zelfs als ze alle geheime ingrediënten zouden hebben, dan zou het ze nog niet lukken om het zo te krijgen.’

Sleutel

Filmen is een traag proces. Het opzetten van de camera het regelen van geluid. Wat ook voor vertraging kan zorgen is het dichttrekken van de deur terwijl de sleutel nog in het slot zit. Dit gebeurde op de grens met Elten. Na lang gepiel met een ijzerdraadje wist ik de sleutel uit het contact te pulken. Het staat niet op film, maar het was uiteindelijk wel de meest actieve rol die ik vandaag gespeeld heb.

Terug naar de snelweg

De komende drie dagen zal ik samen met Melle Smets in deze camper de snelwegwereld opnieuw gaan verkennen. Dit keer wordt het gefilmd door Ben van Lieshout.  Sinds 2009 ben ik niet terug geweest.

Apocalyps

De martinidogshow is een gebeurtenis waar je als hondenfokker en rashondenliefhebber niet aan voorbij kan gaan. Ik ben geen van beide, maar ben wel bijzonder geïnteresseerd in de uit de hand gelopen relatie tussen mens en dier. De bio-industrie voor onze vleesconsumptie, de hond voor ons gezelschap en esthetisch genoegen. Onze liefde voor opgeschoren poedels en astmatische keeshondjes, bewijst hoever we zijn verwijderd van die wilde wolf die ooit vriendschap sloot met de mens. Op een groot vierkant middenterrein van bordeauxrode tapijttegels rennen de baasjes, meestal vrouwen, in moeilijk zittende mantelpakjes met hun honden aan de lijn voorbij. De honden zijn van de categorie gebruikshonden. Een vreemde categorie met een wisla (die lijkt op Pluto, de hond van Mickey Mouse), een teckel, een of andere Oostenrijkse jachthond en nog een paar rassen waarvan ik de naam niet goed kon verstaan. Uiteindelijk wint de dashond. Het beest is te klein om zelf op het podium te klimmen. Waarom de ene hond nou wint en de andere niet is mij volstrekt onduidelijk. Dit is toch de schimmige wereld van de jurysport. Persoonlijke voorkeur is niet geheel afwezig. Aan het einde van de dag spreek ik iemand die me vertelt dat sommige fokkers puppy's afmaken als ze niet helemaal raszuiver zijn. Als zo’n fokker een top teefje heeft dan wordt dat beest iedere keer zwanger gemaakt om maar zoveel mogelijk babyhondjes te krijgen. Toen ik dat hoorde voelde ik de nabijheid van de Apocalyps sterker dan ooit.

Woonervaring

Vandaag was ik op stap met fotograaf Peter de Kan om het Ebbingekwartier te verkennen, een nieuwbouwwijk vlak tegen de binnenstad van Groningen aan. De woonervaring van de mensen die we spraken was zo divers als de mensen zelf. We spraken een 75 jarige man die op 42 jarige leeftijd MS heeft gekregen en toen nog eens aan een internationale tenniscarrière was begonnen (in rolstoel). We spraken een Egyptisch meisje die in het studenthotel was gaan wonen omdat het haar deed denken aan de gated community waar ze ook in Cairo woonde. Ten slotte spraken we een vrouw die elke week foto’s maakt van het stuk grond waar haar huis op zal verschijnen. Ze was bezig zich een voorstelling te maken van haar toekomstige woonervaring.