Nagels

Op een feest kwam ik laatst een meisje tegen die ik herkende uit de trein. Een paar dagen eerder hadden we schuin tegenover elkaar gezeten en terwijl ik probeerde te lezen werkte zij haar nagels bij. Niet met een vijl maar door deze stuk voor stuk in haar mond te stoppen en af te bijten. Het leek alsof ze het onbewust deed, want ze keek voortdurend op haar telefoon. Een kwartiertje nagels bijten, prima, maar dit duurde een uur en ik kon er niet van lezen. Misschien ligt het aan mij. Het maakte ten slotte geen lawaai. Ik ben op een andere plek gaan zitten, want de beweging in mijn ooghoeken leidde me af. Op het feest zei ze: ’Oh ja, jij was die jongen met die papieren.’
Ze bleek heel erg aardig te zijn, maar ik durfde het onderwerp van de nagels niet te berde te brengen, bang als ik ben om voor viespeuk te worden uitgemaakt.