Gisteren ben ik met de lieve G naar de nieuwste Woody Allen geweest. Blue Jasmin, een film over de kracht van het verhaal en over de kwestie opzij kijken. Wat zie je wel en niet? Wat zijn leugens precies? Jasmin komt even bij haar zus wonen in San Francisco omdat haar leven in New York voorbij is. Ze was met een rijke zakenman getrouwd maar die bleek de boel op te lichten. Ze wist dit heel goed, maar keek de andere kant op. Totdat ze gedumpt werd, toen belde ze met de FBI en dat heeft niet alleen het leven van haar man verwoest maar ook haar eigen leven. Ze heeft commentaar op haar zus omdat die alleen maar losers als man kan uitzoeken. Tegelijkertijd is het juist de ex van jasmin die het geld van de zus heeft weggemaakt. Eigenlijk is Jasmin daar zelf dus ook weer verantwoordelijk voor. Jasmin praat tegen zichzelf, ze speelt hele scènes uit haar voormalige society leven na. Als ze in het echte leven een nieuwe man tegenkomt speelt ze daarin ook gewoon weer een rol. Leugens ? Ja, allicht. Maar dat wil die man ook horen. Totdat ze door de mand valt en de waarheid weer als een boemerang bij haar terugkomt. Dan speelt hij, net als zijzelf destijds door de FBI te bellen, ineens de verontwaardigde leugenhater. Er komen hilarische scènes in voor. Er is een tandarts die Jasmin met haar gebit complimenteert, niet in de tandartsstoel maar in een bar. Ik doe dat zelf ook vaak bij mensen. Tanden zijn belangrijk. Dat heb ik wel eens besproken met de lieve G. Zij vindt dat een beugel een luxe product is, onnodig als het niet strikt noodzakelijk is. Ik denk niet dat je er zo lichtzinnig over moet denken. Het gebit zegent toch het verhaal dat uit de mond ontsnapt. Zonder verhalen zijn we nergens. Je kunt geloofwaardige en minder geloofwaardige tanden hebben. Je kunt erin doorschieten. Gebleekte tanden zijn vaak ongeloofwaardig, maar van een rij rechte tanden is niemand slechter geworden.
